Η οικογενειακή προέλευση της Bελασκίτα είναι αβέβαιη. Η επιγραφή σε μία πέτρα στην εκκλησία στην Ντέβα, την αποκαλεί απλά filia Ranimiri («κόρη του Ραμίρo»). [1][2]Ο Mανουέλ Ρίσκo, ένας Ισπανός ιστορικός του 18ου αι., πίστευε ότι η Βελασκίτα ήταν κόρη του βασιλιά Ραμίρο Β΄ του Λεόν, [1] αλλά η Βελασκίτα δεν εμφανίζεται ποτέ σε μεσαιωνικούς χάρτες ως filia Ranimiri regis, [3] που θα ήταν το έθιμο εκείνη την εποχή. Οι σύγχρονοι ιστορικοί απορρίπτουν αυτή τη συγγένεια και πιστεύουν ότι θα μπορούσε να είχε γεννηθεί από τον Ραμίρο Μενένδεθ, γιο του κόμη Ερμενεγίλδο Γκονθάλεθ και Mουνιαδόνα Ντίαθ, και τη σύζυγό του Aδοσίνδα Γκουτιέρεθ, [1] κόρη του κόμη Γκουτιέρ Μενένδεθ. [1] Αυτό εναρμονίζεται με ένα έγγραφο της 5ης Ιανουαρίου 999, στο οποίο ο Bερμούνδo αναφέρεται στον Γκονθάλο Μπετότεθ, πατέρα του κόμη Ερμενεγίλδo, ως (προ)πάππο του. [4][a]
Παντρεύτηκε τον Bερμούδo Β΄ μεταξύ 980 και 11 Οκτωβρίου 981 [5], όταν και οι δύο εμφανίζονται μαζί για πρώτη φορά [6] ένα χρόνο πριν από τη βασιλεία του Βερμούδου, σε μία δωρεά, που έγινε από τον Γαλικιανό κόμη Mενένδο Μενένδεθ στο μοναστήρι του Σαν Ξουλιάν δε Σάμος, στο οποίο ο Βερμούδo επιβεβαιώνει ως Veremudus, prolix Ordonius rex και Βελασκίτα ως uxor ipsius. [3]
Το μοναστήρι του Σαν Πελάγιo, όπου η Βελασκίτα έζησε ως μοναχή.
Εμφανίζονται μαζί για τελευταία φορά στα τέλη του 988 και πιθανότατα αποκηρύχθηκε ένα χρόνο αργότερα το 989. [7] Το 991, ο βασιλιάς Βερμούδο και η δεύτερη σύζυγός του, Ελβίρα Γκαρθία, επιβεβαιώνουν για πρώτη φορά ένα καταστατικό μαζί. [7] Η Βελασκίτα άφησε την αυλή και εγκαταστάθηκε στο Οβιέδο με την κόρη της Χριστίνα, και έγινε μοναχή στο μοναστήρι του Σαν Πελάγιo, [8] του οποίου ηγουμένη εκείνη την εποχή ήταν η χήρα βασίλισσαTερέσα Ανσούρεθ. Η μεσαιωνίστρια Mαργαρίτα Τόρες πιστεύει ότι η Βελασκίτα και η Tερέσα σχεδίασαν και ενθάρρυναν τον γάμο της Χριστίνας, κόρης της Βελασκίτα, με τον εγγονό της Tερέσα, Oρδόνιo Ραμίρεθ, εντάσσοντας έτσι και τις δύο βασιλικές γενεαλογίες. [9] Η Βελασκίτα εμφανίζεται στις 14 Μαρτίου 996 στο μοναστήρι του Σαν Πελάγιo, επιβεβαιώνοντας μία δωρεά που έγινε από τον πρώην σύζυγό της, βασιλιά Bερμούδο και τη δεύτερη σύζυγό του Eλβίρα. [10] Το 1024 ήταν επίσης παρούσα και επιβεβαίωσε το καταστατικό, σύμφωνα με το οποίο η κόρη της Χριστίνα, ήδη χήρα, ίδρυσε το μοναστήρι της Κορνελάνα, όπου τελικά θα αποσυρόταν. [11]
Οικογένεια
Από τον βασιλιά Βερμούδο, η Βελασκουίτα είχε ένα γνωστό παιδί, την Χριστίνα Βερμούδεθ, η οποία παντρεύτηκε τον πρίγκιπα (infante) Ορδόνιο Ραμίρεθ, γιο του αντιπάλου του πατέρα της Ραμίρο Γ' του Λεόν και της Σάντσα Γκόμεθ. [b]
Η Βελασκίτα ήταν γιαγιά του Aλφόνσο Ορδόνιεθ, της Aλδόνθα (ή Iλδόνσια) Oρδόνιεθ (απεβ. μετά το 1056), του Oρδόνιo Oρδόνιεθ (σημαντικού μεγιστάνα και alférez του Φερδινάνδου Α΄ του Λεόν και της Καστίλης) και της Πελαγία Ορδόνιεθ, γνωστής ως «Δόνια Πάλλα».
Το τέλος και η ταφή
Η ακριβής ημερομηνία του τέλους της Βελασκίτα δεν είναι γνωστή, αλλά πιθανότατα ήταν μεταξύ 1028 και 1035. [5] Σύμφωνα με την παράδοση, τάφηκε στο μοναστήρι του Σαν Σαλβαδόρ στις Αστούριες, [12] το οποίο είχε ιδρύσει πριν από το 1006 και είχε δωρίσει στις 29 Αυγούστου εκείνου του έτους στον Καθεδρικό Ναό του Οβιέδο μαζί με άλλα ακίνητα, όπως τα μοναστήρια της Σάντα Κρουθ, το Σαν Χουάν δε Αβόνιo και την εκκλησία του Σαν ΜΑρτίν δε Σάλας. [11]
↑The inability to explain this relationship based on the known marriages of the royal family gave rise to speculation among historians that king Bermudo may have been illegitimate, born to king Ordoño III by a niece of Hermenegildo González. However, it would be consistent with the usage of the time for Bermudo to refer to his wife's ancestor as his own.
↑In his 12th century Chronicon regum Legionensium, Bishop Pelagius of Oviedo would divide Velasquita into two distinct individuals, a wife legitimately married, and a mistress by whom Bermudo had an illegitimate daughter Cristina. While this may reflect questions as to Cristina's status after the repudiation of her parents' marriage, it is also part of a larger pattern of the Bishop portraying Bermudo in a disfavorable light. The fact that Queen Velasquita confirmed the charter where Cristina founded the monastery and also that the "loan" granted by the Cathedral of Oviedo to Queen Velasquita of the "court of Santa Cruz de Aquilone" passed on to Cristina and then to her daughter Aldonza, would indicate that Cristina was almost certainly the daughter of the queen and not of the Asturian peasant, as the Bishop had insinuated. Cfr. Sánchez Candeira (1950), pp. 482–483.
Calleja Puerta, Miguel (2001). El conde Suero Vermúdez, su parentela y su entorno social: La aristocracia asturleonesa en los siglos XI y XII (στα Spanish). Oviedo: KRK Ediciones. ISBN84-95401-68-1.CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
Sánchez Candeira, Alfonso (1950). «La reina Velasquita de León y su descendencia» (στα Spanish). Hispania: Revista española de historia (Madrid) (40): σελ. 449–505. ISSN0018-2141.
Torres Sevilla-Quiñones de León, Margarita C. (1999). Linajes nobiliarios de León y Castilla: Siglos IX-XIII (στα Spanish). Salamanca: Junta de Castilla y León, Consejería de educación y cultura. ISBN84-7846-781-5.CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
.jpg)
.jpg)