Οι Αρκάδες ήταν αρχαίο Πελασγικό φύλο εγκατεστημένο στην ορεινή Πελοπόννησο. Θεωρείται το αρχαιότερο Πελασγικό φύλο που εγκαταστάθηκε στον Ελλαδικό χώρο. Την αρχαιότητα των Αρκάδων μαρτυρούν και οι αρχαίοι μύθοι, όπως ο μύθος του Αρκάδα, ο μύθος του Λυκάονα κ.α. Με την κάθοδο των ελληνικών φύλων, κυρίως των Δωριέων, οι Αρκάδες περιορίστηκαν στην καρδιά της Πελοποννήσου. Η χώρα τους περιλάμβανε τις ορεινές περιοχές του Μαινάλου, των Αροανίων, της Κυλλήνης, του Λύκαιου, του Αρτεμισίου και τη βόρεια πλευρά του Πάρνωνα[1].
Ιστορία των Αρκάδων
Μετά την κάθοδο των Δωριέων στην Πελοπόννησο, οι Αρκάδες περιορίστηκαν στην ορεινή ενδοχώρα της Πελοποννήσου. Σταδιακά συνδέθηκαν σε μία χαλαρή συνομοσπονδία που περιλάμβανε όλες τις αρκαδικές πόλεις και ονομάστηκε Κοινό των Αρκάδων. Οι Αρκάδες αντιμετώπισαν με επιτυχία τον 7ο αιώνα π.Χ. την απειλή της Σπάρτης και κατάφεραν να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους. Συμμετείχαν στους Περσικούς πολέμους στο πλευρό των Ελλήνων στέλνοντας στρατό και στις Θερμοπύλες και στις Πλαταιές. Στον Πελοποννησιακό πόλεμο οι Αρκάδες συμμάχησαν με την Σπάρτη και την Κόρινθο. Τα επόμενα χρόνια την περίοδο της ηγεμονίας της Θήβας, ο Θηβαίος στρατηγός Επαμεινώνδας ενίσχυσε την Αρκαδική ομοσπονδία με σκοπό οι Αρκάδες να αποτελέσουν έναν αντίπαλο πόλο στη γειτονική Σπάρτη. Τότε ίδρυσε την Μεγαλόπολη που αποτέλεσε την νέα τους πρωτεύουσα. Τους επόμενους αιώνες η Αρκαδία εξασθένησε. Αρχικά υποτάχθηκε στους Μακεδόνες του Κάσσανδρου και αργότερα εντάχθηκε στην Αχαϊκή Συμπολιτεία.
Η Διάλεκτος των Αρκάδων
Οι Αρκάδες μιλούσαν την Αρκαδική ή Αρκαδοκυπριακή διάλεκτο, η οποία αποτελούσε την τέταρτη διάλεκτο της αρχαίας Ελλάδας, μετά την Ιωνική ή Αττική, την Δωρική , και την Αιολική. Η Αρκαδοκυπριακή διάλεκτος θεωρείται συγγενική με την γλώσσα που χρησιμοποιούσαν οι Αχαιοί κατά την Μυκηναϊκή περίοδο.
Οι πόλεις των Αρκάδων
Η αρχαία Λυκόσουρα
Οι Αρκάδες είχαν ιδρύσει πολυάριθμες πόλεις. Από αυτές οι ισχυρότερες ήταν οι πόλεις που έλεγχαν τις λίγες εύφορες κοιλάδες της ενδοχώρας της Πελοποννήσου, οι οποίες ήταν η Μαντίνεια, η Τεγέα και ο Αρκαδικός Ορχομενός. Οι υπόλοιπες πόλεις ήταν πιο ορεινές ή διέθεταν μικρότερες σε έκταση πεδιάδες. Άλλες πόλεις της Αρκαδίας ήταν η Ασέα, η Υψούντα, η Τεύθις, η Ηραία ,η Παρωρία ,το Θυραίο, η Νεστάνη, η Αλέα, η Λυκόσουρα, οι Τρικολώνοι, τα Τρόπαια, η Καφυά, το Παλλάντιο ο Φενεός κ.α. Από το 370 π.χ. και μετά πρωτεύουσα των Αρκάδων έγινε η Μεγαλόπολη[1].
