Η αρχαία μυθολογία δεν χρησιμοποιούνταν πλέον ως μέσο για την έκφραση των μυστηρίων της φύσης και της ζωής. Επιβιώνει όμως ως μύθος, θεατρικό στοιχείο και διακόσμηση· πολλές φορές ξεπέφτει στην κοινοτοπία, την αλλοίωση ή την παρωδία, όπως απεικόνισε τα σχετικά μυθολογικά θέματά του ο Ζαν Ραού (Jean Raoux) φιλοτεχνώντας προσωπογραφίες γνωστών τότε ηθοποιών ως Βακχίδων π.χ. στα έργα του «Ορφέας και Ευρυδίκη», (1720), Πυγμαλίων, Εστιάδα, κ.α. [4] Στο πομπώδη, εμφατικό και ταραγμένο χαρακτήρα του Μπαρόκ και στην ελαφρότητα και παραδοξότητα του Ροκοκό αντιπαρατάσσεται από τον Απιάνι το πρότυπο των ιδεωδών της κλασικής Αρχαιότητας, που θεωρείται αχρονικό[5]αναδεικνύοντας με απλότητα και σαφήνεια στους πίνακές του την αναζήτηση των ακρωτηριασμένων αξιών, όπως ο Ηρακλής στο σταυροδρόμι (Hercules at the crossroads), ο θάνατος του Υάκινθου, Ζεύς, Ερμής, Φιλήμων και Βάκχος, Όλυμπος, κεφαλή Λαοκόοντος κ.α.
_-_P1685_-_Mus%C3%A9e_Carnavalet.jpg)
