Ο Αθανάσιος Βογορίδης (βουλγαρικά: Атанас Богориди) ήταν ελληνιστής, γιατρός και συγγραφέας βουλγαρικής καταγωγής.

Ο Αθανάσιος γεννήθηκε γύρω στο 1788 σε βουλγαρική οικογένεια στο Κότελ^[1][2].

Ήταν γιος του Ιωάννη και της Γκάνας Χατζιατανόσοβα, εγγονός του Αγίου Σωφρόνιου της Βράτσα και αδελφός του Πέτρου, του Γεωργίου^[3] και του Στέφανου^[2]. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του χρησιμοποιούσε το όνομα Ντάζσκο Στογιάνου (ελληνικά: Θανάσης Ιωάννου)^[1].

Ομιλούσε ελληνικά, γαλλικά, γερμανικά και λατινικά, ενώ, παράλληλα, είχε γνώσεις βουλγαρικών και αγγλικών^[4].

Σπούδασε στην ελληνική Αυθεντική Ακαδημία Βουκουρεστίου^[2] και μετά την αποφοίτησή του δίδαξε αρχαία ελληνική λογοτεχνία και φυσική ιστορία (1810-1812)^[5][6].

Σπούδασε ιατρική στη Βιέννη (1812-1816)^[7] και πήρε το διδακτορικό του στο Βύρτσμπουργκ (1816)^[8]. Μετά το Βύρτσμπουργκ μετέβη στο Ιάσιο κοντά στον αδελφό του Στέφανο^[9] κι έπειτα επέστρεψε στη Βιέννη^[10]. Εργάστηκε ως γιατρός στη Βιέννη (1817-1819) και στο Παρίσι (1819-1826).

Ο Αθανάσιος, ο οποίος έγγραφε μόνο στην ελληνική γλώσσα^[4], συνεργάζεται με το πρώτο σύγχρονο ελληνικό φιλολογικό περιοδικό Ερμής ο Λόγιος^[11] και πιθανότατα ανώνυμα στα περιοδικά Μέλισσα και Αθηνά^[12], γράφει άρθρα σχετικά με τον Σοφοκλή, τον Όμηρο και άλλους. Ήταν μέλος του λογοτεχνικού κύκλου γύρω από τον Αδαμάντιο Κοραή και στενός συνεργάτης του^[13].

Διατηρούσε ισχυρούς δεσμούς με το ελληνικό επαναστατικό κίνημα, σαν μέλος της Φιλικής Εταιρείας^[14].

Ήθελε να κατέβει στην Ελλάδα και να συμμετάσχει στην ελληνική επανάσταση αλλά τα προβλήματα υγείας που είχε δε το επέτρεψαν^[15]. Συνυπέγραφε έγγραφο της Μεσσηνιακής Γερουσίας προς την Αμερικανική Συμπολιτεία^[15], προς τον πρόεδρο της Αϊτής Ζαν Πιερ Μπουαγιέ^[16][17]. Ήταν μέλος της επιτροπής για την περίθαλψη των προσφύγων που έφταναν στο Παρίσι^[18]. Το 1825 διορίσθηκε μαζί με τους Νικόλαο Σκούφο και Παναγιώτη Κοδρικά διπλωματικός αντιπρόσωπος της Ελλάδας στο Παρίσι^[19].