Sudjelovao je u osnivanju pokreta Fatah, a 1968. je postao i njegov vođa. PLO je osnovan 1964, Arafat je postao njen predsjednik 1969. a potom 1971. i glavni zapovjednik Palestinskih revolucionarnih snaga. Ideološki arapski nacionalista i socijalista, Arafat je bio jedan od osnivača političke partije Fatah, koju je vodio od 1959. do 2004.
Cilj je bio vratiti Palestini zemlju koju je Izrael okupirao. Organizovao je gerilske napade. Godine 1982. izrealska vojska je udaljila PLO od njihovog sjedišta u Libanu. Arafat je 1983. osnovao novu bazu u Tunisu, a 1989 je pozvan u UN gdje je odbacio nasilje, priznao državu Izrael i pozvao na političko rješenje problema. 1993. potpisao je mirovni ugovor sa Izraelom. Te iste godine dolazi na čelo nove Palestinske narodne uprave u Gazi i autonomne palestinske gradove na Zapadnoj obali. Od tada je izgubio podršku mnogih Palestinaca zbog neuspješnog rješavanja osnovne infrastruktre, zbog navodnih prevelikih ustupaka Izrealcima u mirovnim pregovorima i zbog autokratskog načina vladanja. Godine 1996. je izabran za predsjednika palestinske samouprave.
U drugoj polovini 1950-ih, Arafat je suosnivač Fataha, paravojne organizacije koja je tražila zamjenu Izraela palestinskom državom. Fatah je djelovao unutar nekoliko arapskih zemalja, odakle je pokrenuo napade na izraelske ciljeve. U drugoj polovini 1960-ih Arafatov profil je porastao; 1967. pridružio se Palestinskoj oslobodilačkoj organizaciji (PLO), a 1969. je izabran za predsjednika Palestinskog nacionalnog vijeća (PNC). Fatahovo rastuće prisustvo u Jordanu rezultiralo je vojnim sukobima sa jordanskom vladom kralja Huseina i početkom 1970-ih se preselio u Liban. Tamo je Fatah pomagao Libanski nacionalni pokret tokom Libanskog građanskog rata i nastavio svoje napade na Izrael, što je rezultiralo time da je organizacija postala glavna meta izraelskih invazija tokom sukoba u Južnom Libanu 1978. i Libanskog rata 1982.
Od 1983. do 1993. Arafat se nalazio u Tunisu i počeo je mijenjati svoj pristup sa otvorenog sukoba s Izraelcima na pregovore. Godine 1988. priznao je pravo Izraela na postojanje i tražio rješenje s dvije države za izraelsko-palestinski sukob. Godine 1994. vratio se u Palestinu, nastanio se u gradu Gazi i promovirao samoupravu za palestinske teritorije. Angažirao je u nizu pregovora s izraelskom vladom da okonča sukob između nje i PLO-a. To je uključivalo Madridsku konferenciju 1991, sporazume iz Osla 1993. i samit u Camp Davidu 2000. Uspjeh pregovora u Oslu doveo je do toga da je Arafat 1994, zajedno s izraelskim premijerima Yitzhakom Rabinom i Shimon Peresom, dobio Nobelove nagrade za mir. U to vrijeme, Fatahova podrška među Palestincima je opala s rastom Hamasa i drugih militantnih rivala. Krajem 2004, nakon što je više od dvije godine bio zatvoren u svom imanju u Ramali od strane izraelske vojske, Arafat je pao u komu i umro. Iako je uzrok Arafatove smrti ostao predmet nagađanja, istrage ruskih i francuskih timova utvrdile su da nije u pitanju ništa sumnjivo.[3][4][5]
Arafat je i dalje kontroverzna ličnost. Palestinci ga općenito vide kao mučenika koji je simbolizirao nacionalne težnje svog naroda, dok su ga mnogi Izraelci smatrali teroristom.[6][7][8][9] Palestinski rivali, uključujući islamiste i nekoliko radikala iz PLO-a, često su ga prozivali kao korumpiranog ili previše pokornog u svojim ustupcima izraelskoj vladi.
Sela, Avraham (2002). "Arafat, Yasser". u Avraham, Sela (ured.). The Continuum Political Encyclopedia of the Middle East (Rev. and updated izd.). New York: Continuum. str. 166–171. ISBN9780826414137. OCLC48706504.