Antonije Isaković (6. novembar 1923.—13. januar 2002.) bio je jugoslavenski i srbijanski književnik i scenarist, potpredsjednik Srpske akademije nauka i umjetnosti (SANU) od 1980-92. Dobitnik je mnogih književnih nagrada, poznat je i kao pisac čija djela su u Jugoslaviji najviše ekranizovna (Gospodar i sluga, Tren 1 i Tren 2, Govori i razgovori). Dobitnik je NIN-ove nagrade 1982. godine Smatra se jednim od autora Memoranduma SANU, političkog programa politike Velike Srbije u vrijeme pred raspad SFRJ. Bio je član Socijalističke partije Srbije u devedestim godinama prošlog stoljeća, mada se kasnije javno ogradio od politike Slobodana Miloševića. Njegova djela svode se pripovjesti o borbama partizana u Drugom svjetskom ratu, političkom sukobu prema četnicima, te kasnijim čistkama u redovima komunista od sljedbenika staljinističke politike. Njegova su djela protkana psihološkim studijama glavnih junaka, te se smatraju jednim od boljih djela moderne srbijanske književnosti.

• Velika deca, pripovjetke, Beograd 1953.
• Paprat i vatra, pripovjetke, Beograd 1962.
• Pripovetke, 1964.
• Prazni bregovi, pripovjetke, Beograd 1969.
• Sabrana dela u pet tomova. Beograd 1976.
• Tren 1, roman, Beograd 1976.
• Tren 2, roman, Beograd 1982.
• Berlin kaputt, Beograd 1982.
• Obraz, pripovjetke, 1988.
• Govori i razgovori, 1990.
• U znaku aprila: i druge priče, Belgrad 1991.
• Miran zločin, roman, Belgrad 1992
• Drugi deo mog veka: da se ne zaboravi, 1993.
• Gospodar i sluge, roman, Beograd 1995.
• Riba , 1998.
• Nestajanje, 2000.

• Aleksa Dundić , 1958 (Režija: Leonid Lukov)
• Jedini izlaz , 1958 (Režija: Aleksandar Petrović/Vicko Raspor)
• Dve noći u jednom danu , 1963 (Režija: Radenko Ostojić)
• Tri , 1965 (Režija: Aleksandar Petrović)
• Tren , 1978 (Režija: Stole Janković)
• Berlin kaputt , 1981 (Režija: Milivoje Milošević)

• 1953. Zmajeva nagrada
• 1976. Andrićeva nagrada;
• 1982. NIN-ova nagrada;
• 1995. Nagrada "Meša Selimović";
• 2001. Nagrada "Svetozar Ćorović";