Значэнне Патсдамскага пагаднення складаецца перш за ўсё ў тым, што яно зафіксавала калектыўную адказнасць усіх чатырох дзяржаў-саюзніц за Германію ў цэлым.
Заключны пратакол
Сустрэча ў Патсдаме праходзіла ў закрытым рэжыме без удзелу прэсы. Заключны пратакол канферэнцыі быў апублікаваны ў сціснутай форме пад назвай «Ведамаснае паведамленне аб Берлінскай канферэнцыі трох дзяржаў». Уяўляючы сабой па форме сумеснае камюніке, паведамленне змяшчала заяву пра намеры, а не абавязковы для выканання міжнародны дагавор.
Падпісаны бакамі-ўдзельніцамі канферэнцыі пратакол змяшчаў наступныя пункты:
ход канферэнцыі;
заснаванне Савета міністраў замежных спраў (СМЗД);
Са студзеня 1946 года ў дачыненні да Германіі Саюзніцкім кантрольным саветам у Берліне было выдадзена некалькі дырэктыў па дэнацыяналізацыі, у якіх вылучаліся пэўныя групы асоб, у дачыненні да якіх праводзілася судовае следства.
Дэмілітарызацыя - поўнае раззбраенне Германіі.
Дэмілітарызацыя складалася з роспуск арміі, ліквідацыі запасаў зброі і поўнага дэмантажу ваенна-прамысловага комплексу акупаванай Германіі з мэтай прадухілення далейшай ваеннай пагрозы з яе боку.
Патсдамскае пагадненне прадугледжвала дэмілітарызацыю Германіі. Аднак падчас халоднай вайны адбылося пераўзбраенне як ФРГ, так і ГДР.
Дэмакратызацыя - аднаўленне грамадзянскіх свабод, шматпартыйных выбараў і падзелу ўлад.
Прадугледжваўся канчатковы перавод палітычнага жыцця ў Германіі на дэмакратычную аснову, дэмакратычныя партыі атрымлівалі дазвол на дзейнасць па ўсёй Германіі, ім таксама аказвалася падтрымка.
З абмежаваннямі, неабходнымі для выканання ваеннай бяспекі, падаваліся свабоды слова, прэсы і рэлігіі.
Прадугледжваўся кантроль за сістэмай адукацыі і выхавання ў Германіі ў мэтах паспяховага развіцця дэмакратычных прынцыпаў.
Дэцэнтралізацыя
Дэцэнтралізацыя азначала перадачу функцый, адказнасці, рэсурсаў і паўнамоцтваў па прыняцці палітычных рашэнняў на сярэдні і ніжэйшы ўзровень (гарадоў, пасёлкаў і вёсак), а ў эканамічнай вобласці — дэканцэнтрацыя эканамічнай моцы Германіі.
Дэмантаж
Гістарычнае паняцце «дэмантаж» разумецца як дэмантаж аб'ектаў германскай прамысловасці, у прыватнасці, металургіі і цяжкай прамысловасці. Мэтай дэмантажу з боку СССР з'яўлялася прадухіленне шкоды, нанесенай Германіяй, а таксама паслабленне Германіі шляхам знішчэння яе індустрыяльнай асновы і тым самым папярэджанне новай агрэсіўнай вайны. У заходніх зонах акупацыі палітыка дэмантажу была неўзабаве спынена ў адпаведнасці з дактрынай Трумэна.
Рашэнні па тэрытарыяльных пытаннях
Калінінградская вобласць
У артыкуле VI Патсдамскага пагаднення «Аб горадзе Кёнігсбергу і прылеглым да яго раёне» гаворыцца пра тое, што прылеглая да Балтыйскага мора частка заходняй мяжы СССР праходзіць ад пункта на ўсходнім беразе Данцыгскай бухты, пазначанага на прыкладзенай карце на ўсход — на поўнач ад Браўнсберга—Гольдапа да стыку граніц Літвы, Польскай Рэспублікі і былой Усходняй Прусіі. Прэзідэнт ЗША Трумэн і брытанскі прэм'ер-міністр зафіксавалі ў пратаколе сваю згоду аказаць палітычную і дыпламатычную падтрымку канчатковай перадачы тэрыторыі на наступным мірным кангрэсе.
Польшча і мяжа па Одэры-Найсэ
На Патсдамскай канферэнцыі таксама абмяркоўвалася пытанне тэрытарыяльных прэтэнзій Польшчы. Яшчэ да Патсдамскай канферэнцыі заходнія дзяржавы прызналі новы ўрад Польшчы, створаны галоўным чынам з удзельнікаў Польскага Супраціўлення (на чале з Б. Берутам), якіх падтрымліваў І. Сталін, у які ў чэрвені 1945 года ўвайшло некалькі членаў польскага ўрада ў выгнанні. У заявах урада фармальна абвяшчалася правядзенне свабодных дэмакратычных выбараў, а ўсім польскім эмігрантам у хуткім часам падавалася магчымасць вярнуцца на радзіму.
Маючы справу з ужо здзейсненым, заходнія саюзнікі прызналі гэтыя тэрыторыі польскімі да канчатковага ўрэгулявання тэрытарыяльных пытанняў на мірным кангрэсе. Спрэчным было і месца праходжання граніцы паміж Польшчай і Германіяй па Найсэ (Нысе): па лужыцкай ці па клодзскай. Маюцца звесткі пра тое, што амерыканская і брытанская дэлегацыі не ведалі існаванні лужыцкай Найсэ. Некаторы час абмяркоўвалася ўсходняя граніца Германіі не па Одэры-Найсэ, а па Одэры-Бубры за 50 км на ўсход ад яе, што не задавольвала СССР. У гэтым варыянце ўся ўсходняя Лужыца апынулася б на тэрыторыі Германіі, і гарады Губен і Гёрліц не былі б падзелены граніцай. Аднак у канчатковым выніку боку сышліся на граніцы па Найсэ-Лужыцкай.
Штэтын
Пасля ўзгаднення на Патсдамскай канферэнцыі лініі граніцы па лужыцкай Найсэ памежнай ракой павінен быў стаць Одэр. Але насуперак гэтаму пагадненню яшчэ 5 ліпеня 1945 года Савецкі Саюз перадаў Польшчы размешчаны на захад ад Одэра горад Штэтын, дзе на той момант пражывала 84 000 немцаў. Перадача Штэтына і вусця Одэра ў Штэцінскім заліве, зафіксаваная ў Патсдамскім пагадненні, з'яўлялася эканамічным патрабаваннем Польшчы пасля атрымання Верхнесілезкага прамысловага рэгіёна. Такім чынам, Патсдамскае пагадненне толькі замацавала сітуацыю, якая ўжо склалася да таго часу.
Патсдамскае пагадненне, падпісанае ЗША, СССР і Вялікабрытаніяй, у артыкуле XIII замацавала «ўзаконеную дэпартацыю нямецкага насельніцтва» з Польшчы, Чэхаславакіі і Венгрыі.