«Знакі з Цзяху́» (кіт. спр. 贾湖契刻符号, піньінь Jiǎhú qìkè fúhào), часам «пісьмо Цзяху», — умоўнае азначэнне, прымянімае да 16 паслядоўнасцяў знакаў (піктаграм) на чарапашых панцырах, знойдзеных у стаянцы Цзяху (кітайская правінцыя Хэнань). Такія панцыры ў пазнейшым Кітаі выкарыстоўваліся для варажбы (гл. цзягувэнь). Артэфакты адносяцца да неалітычнай культуры Пэйліган (каля 6600—6200 гг. да н. э.)^[1].

Лі Сюэцінь і шэраг іншых кітайскіх даследчыкаў бачаць у знаках з Цзяху пратапісьмо (накшталт вінчанскага пратапісьма)^[2]. Некаторыя знакі Цзяху знешне нагадваюць сучасныя кітайскія іерогліфы 目 «вока», 日 «сонца», аднак падабенства зманліва, паколькі сучасныя формы паходзяць ад прататыпаў бронзавага веку, якія выглядалі інакш. Група Лі Сюэцыня таксама не падтрымлівае наяўнасць пераемнасці паміж гэтымі знакамі і пазнейшым кітайскім пісьмом^[2].

Амерыканскі знаўца па раннекітайскім пісьменстве Дэвід Кейтлі^[en] звяртае ўвагу, што неалітычныя знакі аддзяляе ад першых бясспрэчных помнікаў кітайскага пісьменства велізарны прамежак у 5 тысячагоддзяў: «Апынулася б вельмі дзіўным, калі б яны былі злучаны адзін з адным»^[3].

• Знакі культуры Яншаа (仰韶) — знакі ў выглядзе піктаграм жывёл і геаметрычныя арнаменты, якія захаваліся на керамічных вырабах культуры Яншаа. Датуюцца 5000—3000 гадамі да нашай эры. У спецыяльнай літаратуры носяць назву «заходнія ўказальныя знакі» (кіт. спр. 西部指事符号, піньінь xībù zhǐ shì fúhào)
• Знакі культуры Давэнькоў (大汶口) — знакі ў выглядзе піктаграм, якія лічацца пачаткам развіцця пісьменства. Датуюцца 4300—2500 гадамі да нашай эры. У спецыяльнай літаратуры вядомы як «усходнія выяўленчыя знакі» (кіт. спр. 东方象形符号, піньінь dōngfāng xiàngxíng fúhào).