Фернанда Дэ ла Руа
Fernando de la Rúa
51-ы прэзідэнт Аргенціны 10 снежня 1999 — 21 снежня 2001
Папярэднік	Карлас Менем
Пераемнік	Рамон Пуэрта
Нараджэнне	15 верасня 1937(1937-09-15)[1] Кордава, Сталічны дэпартамент[d], правінцыя Кордава, Аргенціна
Смерць	9 ліпеня 2019(2019-07-09)[2][1] (81 год) Loma Verde[d], партыда Эксабар[d], правінцыя Буэнас-Айрэс, Аргенціна[3][4][…]
Месца пахавання	Мемарыяльныя могілкі[d][5]
Бацька	Antonio de la Rúa[d]
Жонка	Inés Pertiné Urien[d]
Дзеці	Antonio de la Rúa[d]
Веравызнанне	Каталіцкая Царква
Партыя	Радыкальны грамадзянскі саюз
Адукацыя	Нацыянальны ўніверсітэт Кордавы
Месца працы	Універсітэт Буэнас-Айрэса
Аўтограф
Узнагароды	кавалер Вялікага крыжа, дэкараванага Вялікай стужкай ордэна «За заслугі перад Італьянскай Рэспублікай»[d] (7 сакавіка 2001) ганаровы доктар Кітайскага народнага ўніверсітэта[d] (2000) Konex Award[d] (1988)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Фернанда дэ ла Руа (ісп.: Fernando de la Rúa; 15 верасня 1937, Кордава — 9 ліпеня 2019) — прэзідэнт Аргенціны ў 1999—2001 гадах ад альянсу партый Грамадзянскі радыкальны саюз і FREPASO. Датэрмінова сышоў у адстаўку з-за масавых беспарадкаў на фоне абвастрэння эканамічнага крызісу, які ў латэнтнай форме суправаджаў яго прэзідэнцтва.

Скончыў Нацыянальны ўніверсітэт Кордавы, дзе вывучаў права. У 1973 годзе быў абраны ў Сенат ад Грамадзянскага радыкальнага саюза. У 1976 годзе балатаваўся ў віцэ-прэзідэнты разам з Рыкарда Бальбінам і заняў другое месца. Пасля чарговага ваеннага перавароту выкладаў ва Універсітэце Буэнас-Айрэса. У 1996 годзе стаў першым абраным мерам Буэнас-Айрэса і заваяваў папулярнасць на гэтай пасадзе.

У 1999 годзе быў абраны прэзідэнтам, набраўшы 48,37 % галасоў супраць 38,27 % у бліжэйшага апанента Эдуарда Дуальдэ (выбары праходзілі ў адзін тур). Адзначаецца, што немалую ролю ў яго абранні сыграла адыёзнасць дзеючага прэзідэнта Карласа Менема, чыім аднапартыйцам быў Дуальдэ. Перад выбарамі дэ ла Руа абяцаў змагацца з карупцыяй, злачыннасцю і беспрацоўем, аднак паабяцаў захаваць створаную пры Менем неаліберальнага эканамічную мадэль. Аднак менавіта ў перыяд яго прэзідэнцтва асноўныя эканамічныя паказчыкі Аргенціны пагоршыліся: эканоміка ўвайшла ў стадыю стагнацыі, дзяржаўны доўг вырас да больш чым 100 мільярдаў долараў, адбываўся рост дэфіцыту бюджэту і беспрацоўя.