Бацька Міхала Эльвіра Андрыёлі, італьянец Франчэска Андрыёлі (1794—1861), служыў у арміі Напалеона і, патрапіўшы ў палон да рускіх, пасяліўся ў Вільні. Жывапісец, разьбяр і дойлід, ён працаваў скульптарам (рэстаўраваў скульптуры кафедральнага сабора).
Вярнуўся ў Літву і ўдзельнічаў у Паўстанні 1863 года[3], ваяваў у атрадзе Людвіка Нарбута. Пасля паразы паўстання хаваўся ў Вільні, Коўна, Маскве, але быў арыштаваны[3] і пасля суда адпраўлены адбываць заключэнне ў Рыгу. Здолеў выбрацца за мяжу і праз Швецыю і ў Данію з’ехаў у Англію. Абгрунтаваўся ў Лондане, затым перабраўся ў Парыж.
На радзіму вярнуўся як эмісар Камітэта польскай эміграцыі, у 1866 быў схоплены і сасланы ў Вятку. У Вятцы прабыў з 1868 па 1871; жыў у доме Новікавай (цяпер вуліца Валадарскага, 85)[4]. Распісваў кафедральны сабор; памочнікам у яго быў будучы вядомы рускі мастак В. М. Васняцоў[5]. У Вятцы Андрыёлі напісаў некалькі партрэтаў (у тым ліку ўладыкі Апалоса).
У Вятцы Андрыёлі пастаянна быў чым-небудзь заняты: распісваў кафедральны сабор, пісаў партрэты архірэяў, купцоў і шляхетных вяцічаў, гравіраваных свае малюнкі, змайстраваў ветразную лодку і г. д. «Я ніколі не бачыў яго сумным або без справы», — успамінаў Л. М. Васняцоў[6].
Даваў прыватныя ўрокі малявання. Сярод яго вучняў быў малодшы брат Віктара Васняцова А. М. Васняцоў[7].
З уласцівым Андрыёлі энтузіязмам ён прымаў актыўны ўдзел у лёсе будучага мастака, завіхаўся пра пасылку юнака ў Пецярбург для навучання жывапісу на ахвяраванні духоўных асоб або губернатара, раячы яму кінуць вучэнне ў духоўным вучылішчы. Аднак паездка за кошт «дабрачынцаў» не адбылася[6].
Памілаваны ў 1871 годзе, пераехаў у Варшаву, дзе працаваў ілюстратарам для часопісаў «Тыгоднік Ілюстраваны» («Tygodnik Ilustrowany»), «Kłosów» і іншых выданняў; ілюстраваў творы Адама Міцкевіча, Юльюша Славацкага, У. Сыракомлі, Э. Ажэшкі, Ю. Крашэўскага і іншых польскіх пісьменнікаў і паэтаў[3]. Яго ілюстрацыі, створаныя пад уплывам рамантызму, адметныя тэхнічнай виртуознасцю, багаццем фантазіі[3].
Да 1880 года Андрыёлі жыў у Стасінуве (цяпер частка Мінска-Мазавецкага), дзе купіў маёнтак з садам у сям’і Тарчыньскіх. Пазней пераехаў на поўнач ад Карчава ў фальварак Анелін, набыты ў Жыгімонта Куртца. У сваім маёнтку над ракой Свідэр выбудаваў, акрамя свайго катэджа, паўтара дзясятка дамоў у арэнду па ўласных праектах, у спецыфічным стылі, які спалучае элементы мазавецкага стылю, традыцыйнага рускага дойлідства і альпійскіх дамоў. Для гэтага стылю распаўсюдзілася вызначэння назву «свідэрмаер» («świdermajer», па аналогіі з бідэрмаерам), прыдуманае паэтам Канстанты Ільдэфонсам Галчынскім. У 1883—1886 гадах працаваў у Парыжы. У 1891—1892 наведаў Літву.
Аўтар кардонаў для альбома «Жанчыны рускіх пісьменнікаў» (1876) і вялікага цыклу па матывах твораў Адама Міцкевіча (1882—1893). Па заказе львоўскага выдаўца Альтэнберга (1881) выканаў 24 старонкі ілюстрацый, 10 віньетак і 24 ініцыяла для рэпрэзентацыйнага выдання паэмы Міцкевіча «Пан Тадэвуш» (гравіраваў іх Анджэй Зайкоўскі), якія неаднаразова перадрукоўваўся ў выданнях паэмы ў розных краінах на розных мовах (напрыклад, на рускай мове ў СССР у 1954 годзе).
Ілюстрацыя да паэмы «Канёўскі замак» Севярына Гашчынскага (1895)Ілюстрацыя да «Пана Тадэвуша» (кн. 6; 1881)Дом Перкуна ў Коўна
Вядомасцю карыстаецца, дзякуючы шматлікім рэпрадукцыям у падручніках гісторыі, даведніках і іншых выданнях, гістарычная кампазіцыя «Гедзімін будуе Віленскі замак» (1882). Іншая, меней папулярная гістарычная кампазіцыя Андрыёлі — «Смерць Кейстута».
Андрыёлі таксама аўтар маляўнічых партрэтаў, шматлікіх малюнкаў, рэлігійных кампазіцый, у прыватнасці, карцін для касцёлаў у Коўна, пейзажаў, якія пісаліся ім у Налэнчаве. Творчасць мастака адрозніваецца прыкметным уплывам рамантызму, тэхнічнай лёгкасцю, дакладнасцю ў адлюстраванні гістарычных дэталяў, багаццем фантазіі.
