Луітпольд Баварскі
ням.: Luitpold von Bayern
Нараджэнне	12 сакавіка 1821(1821-03-12)[1][2][…] Вюрцбург, Ніжняя Франконія, Баварыя[3]
Смерць	12 снежня 1912(1912-12-12)[1] (91 год) Мюнхен, Верхняя Баварыя, Каралеўства Баварыя, Германскі рэйх[4]
Месца пахавання	Тэатынеркірхэ[5]
Род	Вітэльсбахі
Імя пры нараджэнні	ням.: Luitpold Karl Joseph Wilhelm von Bayern
Бацька	Людвіг I
Маці	Тэрэза Саксонская-Хільдбургхаўзенская[d]
Жонка	Archduchess Auguste Ferdinande of Austria[d][6]
Дзеці	Людвіг III, Леапольд Баварскі, Princess Theresa of Bavaria[d] і Prince Arnulf of Bavaria[d]
Член у	Баварская акадэмія навук
Аўтограф
Званне	генерал-фельдмаршал
Бітвы	франка-пруская вайна
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Луітпольд Карл Іосіф Вільгельм (ням.: Luitpold Karl Joseph Wilhelm; 12 сакавіка 1821, Вюрцбургская рэзідэнцыя — 12 снежня 1912, Мюнхен) — прынц-рэгент Баварыі з 10 чэрвеня 1886 года, трэці сын караля Людвіга I і брат караля Максіміліяна II, прадстаўнік дынастыі Вітэльсбахаў. Фактычна з’яўляўся кіраўніком Баварыі ў часы валадарства сыноў апошняга — Людвіга II і Ота I. Яго сын стаў апошнім каралём Баварыі — Людвігам III.

Меркавалася, што Луітпольд і яго нашчадкі атрымаюць у спадчыну грэчаскі трон, які займаў яго брат Атон. Аднак грэчаскі закон патрабаваў ад прэтэндэнта на прастол пераходу ў праваслаўе, а Луітпольд не жадаў гэтага рабіць. У 1862 годзе Атон быў зрынуты. Ён завяшчаў свае правы на прастол брату, аднак Луітпольд ніколі не ўспамінаў пра гэта.

Луітпольд браў удзел у Франка-прускай вайне.

У 1886 годзе Луітпольд стаў рэгентам свайго псіхічнахворага пляменніка Людвіга II і застаўся рэгентам і пасля смерці апошняга з прычыны душэўнай хваробы караля Ота I. Таямнічая смерць Людвіга II спрыяла з’яўленню чутак пра тое, што за гэтым стаіць Луітпольд, аднак дзякуючы сваім асабістым якасцям ён стаў адным з самых папулярных кіраўнікоў Баварыі. Адным з яго першых дзеянняў у новым статусе стала адкрыццё для публікі 1 жніўня 1886 года некалькіх палацаў Людвіга II.

Гады рэгенцтва Луітпольда былі адзначаны велізарнай мастацкай і культурнай актыўнасцю ў Баварыі, дзе яны вядомыя як ням.: «Prinzregentenjahre» ці ням.: «Prinzregentenzeit». Баварыя квітнела пры ліберальным урадзе, а Мюнхен ператварыўся ў культурны цэнтр Еўропы. Томас Ман у 1902 годзе напісаў пра гэты перыяд «Мюнхен, які ззяў» (лац.: Gladius Dei).

У гонар Луітпольда мноства вуліц у баварскіх гарадах называюцца Prinzregentenstraße або Luitpoldstraße. Яго імя носяць многія ўстановы культуры, уключаючы Prinzregententheater у Мюнхене і Luitpoldarena і Luitpoldhalle у Нюрнбергу. Існуе нават асобная кулінарная страва — «Торт прынц-рэгента» (ням.: Prinzregententorte) — шматслаёны пірог з вяршкамі і шакаладам, названы ў яго гонар.

Трэба заўважыць, што падчас рэгенцтва Луітпольда адносіны паміж баварцамі і прусакамі знаходзіліся на пункце замярзання антыкаталіцкай кампаніі «Культуркампф», якую праводзіў Бісмарк у Прусіі. Таксама Баварыю не зусім задавольвала стратэгічнае лідарства Прусіі ў імперыі.

Луітпольд пахаваны ў Мюнхене ў цэрквы тэацінцаў.

Луітпольд быў у шлюбе з эрцгерцагіняй Аўгустай Фердынандай Аўстрыйскай, другой дачкой вялікага герцага Тасканы Леапольда II. У мужоў нарадзілася чацвёра дзяцей:

• Людвіг (1845—1921), апошні кароль Баварыі
• Леапольд (1846—1930)
• Тэрэза (1850—1925), вандроўніца і пісьменніца. Аўтар падарожных нататак: «Reiseeindrücke und Skizzen aus Russland» (Штутгарт, 1885 — панегірык рускаму ўраду і ладу; «Ueber den Polarkreis» (Лейпцыг, 1889); «Meine Reise in den brasilischen Tropen» (Берлін, 1897)
• Арнульф (1852—1907) — жонка — Тэрэза Ліхтэнштэйнская (1850—1937), адзін сын;

У наш час главой дому Вітэльсбахаў з’яўляецца прапраўнук Луітпольда і праўнук Людвіга III Франц (з 1996 года).

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Луітпольд Баварскі