Пасля завяршэння грамадзянскай вайны, якая фактычна паклала канец Рымскай рэспубліцы, Марк Антоній аддаў востраў Клеапатры (у 47 годзе да н.э.). Аднак неўзабаве, пасля паражэння Марка Антонія ў бітве пры Акцыуме (31 да н.э.), Кіпр, разам з Егіптам, ізноў увайшоў у склад старажытнарымскай дзяржавы. У 22 годзе да н.э. Кіпр стаў сенацкай правінцыяй.
Рымскі мір толькі двойчы парушаўся на Кіпры за тры стагоддзі, якія ён быў рымскай правінцыяй.
Першае сур’ёзнае паўстанне адбылося ў 115—116 гадах і было арганізавана яўрэямі, натхнёнымі надзеямі на Месію[1]. Яго правадыром быў нехта Артэміён, яўрэй з эліністычным імем, што было звычайна практыкай таго часу. Востраў панёс вялікія страты ў гэтай вайне: лічыцца што было забіта 240 000 грэчаскіх і рымскіх пасяленцаў, хоць, хутчэй за ўсё, гэта колькасць моцна завышана. Пасля таго, як былі пасланы войскі і задушана паўстанне, быў ўведзены закон, які забараняў яўрэям сыходзіць на Кіпрскую зямлю нават у выпадку караблекрушэння.
.svg)
