23 чэрвеня 1743 года пад націскам Расіі па ўмовах Абаскага міру быў абвешчаны спадчыннікам бяздзетнага Фрэдрыка I. 25 сакавіка 1751 года Адольф Фрэдрык узышоў на шведскі трон.
Знаходзячыся на троне, ён увесь час быў у канфлікце з кіруючай партыяй «капялюшоў», якая ўсімі сіламі імкнулася абмежаваць яго ўладу. Нават выхаванне яго сына стала дзяржаўнай справай, і ён быў пазбаўлены якога-небудзь голасу ў гэтым пытанні. Акрамя таго, «капялюшы» стварылі так званую камісію саслоўяў (standernas commission), якая мела права арыштоўваць як падбухторшчыка ўсякага, хто якім-небудзь чынам выказваўся на карысць караля. Нарэшце, яны зрабілі для рыксрада штэмпель з каралеўскім подпісам, каб выкарыстоўваць яго ў выпадку, калі кароль адмаўляўся падпісаць які-небудзь дакумент уласнаручна.
У чэрвені 1756 года прыхільнікі ўзмацнення каралеўскай улады здзейснілі спробу перавароту, якая, аднак, скончылася няўдачай. Некалькі блізкіх сяброў каралеўскай пары былі пакараны смерцю.
Сямігадовая вайна, якая для Швецыі склалася няўдала, падарвала ўплыў «капялюшоў» і прывяла да ўлады партыю «каўпакоў». Аднак яе кіраванне было нядоўгім. Эканамічная сітуацыя, якая пагоршылася дзякуючы прынятым ёю мерам, запатрабавала склікання рыксдага. Аднак «каўпакі» ўсяляк пярэчылі гэтаму.
Тады Адольф Фрэдрык заявіў, што да таго моманту, пакуль не будзе абвешчана пра скліканне саслоўяў, ён складае з сябе каралеўскую ўладу. Гэтак нечаканая заява прывяла да таго, што калегіі абвясцілі аб тым, што яны не могуць выконваць свае функцыі ва ўмовах адсутнасці законнай улады. У народзе пачалося хваляванне, а калі камандаванне размешчаных у Стакгольме войскаў паведаміла, што яно больш не можа даручыцца за вернасць сваіх салдатаў, рыксрад быў вымушаны склікаць дзяржаўныя саслоўі. На рыксдагу 1769—1770 гадоў партыя «капялюшоў» ізноў атрымала перавагу, аднак кароль быў расчараваны ў надзеях, якія ён ускладаў на змену ўлады.
Па характары Адольф Фрэдрык быў мяккім і добразычлівым, аднак інэртным і нерашучым. Улюблённым заняткам караля быў выраб табакерак. У супрацьлегласць яму яго жонка Луіза Ульрыка мела імпэтны і ўладалюбівы нораў, дзякуючы якому змагла цалкам падпарадкаваць яго сваёй волі.
Памёр Адольф Фрэдрык 12 лютага 1771 года ў Стакгольме ад удару, які здарыўся пасля залішне сытнага абеду. Камергер Адольф Людвіг Гамільтан у сваіх «Нататках пра Швецыю» пісаў, што «для смерці не спатрэбілася іншых прычын, акрамя таго што памерлы кароль сам за сталом перанапружыў слабы страўнік»[8]. Граф Юхан Габрыэль Оксеншэрна запісаў у дзённіку, што «гэтая смерць вартая не валадара, але вясковага папа». Добразычлівы чалавек і ўзорны сем'янін, ён карыстаўся любоўю падданых, і яго смерць выклікала ўсеагульны смутак.
Сям'я
З 1744 года Адольф Фрэдрык быў жанаты на Луізе Ульрыцы Прускай (1720—1782), сястры Фрыдрыха Вялікага. Ад гэтага шлюбу ў яго было тры сыны: будучыя каралі Густаў III (1746—1792) і Карл XIII (1748—1818), а таксама прынц Фрэдрык Адольф, герцаг Эстэргётландскі (1750—1803, не пакінуў законных дзяцей) і дачка Сафія Альберціна (1753—1829), пазней абатыса Кведлінбургскага абацтва.
