Escudu d'armes combináu de Xuana y el so home Renatu de Nápoles. Mármol con traces de policromía, fecha desconocida, dende la base del alta sobre la Llevaza de la Cruz en S. Desiderio de Cahors d'Avignon.
Semeya de Renatu d'Anjou y Xuana de Laval, por Nicolas Froment.
Un contratu de matrimoniu foi redactáu'l 3 de setiembre de 1454 ente'l padre de Xuana y el rei Renatu de Nápoles y Sicilia. La boda celebró'l 10 de setiembre de 1454, na abadía de San Nicolás d'Angers. A los ventiún años de edad Xuana cásase con Renatu, que la so primer esposa, Isabel de Lorena, morriera l'añu anterior. L'home de Xuana sacábalu más de venti años. El matrimoniu, sicasí, foi feliz. Xuana, que yera duce y candial, paez ser bien amada pol so maríu. Convertir en madrasca de los fíos de Renatu, ente quien taben el futuru duque Xuan II de Lorena, Margarita d'Anjou, y Yolanda, duquesa de Lorena. El matrimoniu de Xuana con Renatu nun tuvo fíos. Dempués de vivir tres años nes casones qu'arrodiaben Angers y Saumur, el rei y la reina vivieron en Provenza de 1457 a 1462, en Anjou de 1462 a 1469.
En Aix-en-Provence, Angers, participó col so maríu nes actividaes lliteraries y académiques de la corte.
Renatu compunxo una oda de diez mil versos dedicada a Xuana, titulada, "L'idiliu de Regnault y Jeanneton". El poema yera un alderique sobre l'amor ente un pastor y una pastora con un pelegrín como árbitru. Sicasí, dacuando paez contener bona dosis de ficción convencional. Mientres la so estancia en Tarascón en provenza, Renatu concediólu a Xuana la baronía de Les Baux, que pertenecía a los condes de Provenza. Intercambiar el 18 de febreru de 1475 en Aix-en-Provence por Berre.[2] Siguió viviendo en Provenza dende 1469 hasta 1480.
Renatu morrió'l 10 de xunetu de 1480. Nel so testamentu, mandó a la so esposa una gran cantidá, ingresos d'Anjou, Provenza y el Barrois. Tamién caltuvo'l condáu de Beaufort y el señoríu de Mirebeau (intercambiáu coles baronías d'Aubagne y Provenza). Dempués de la muerte del so maríu, ella dacuando vivió en Beaufort y dacuando en Saumur. Yera popular pol so bondaad y arrogancia. La xente de Beaufort tuviéron-y estimaos cuando ella reguló l'usu de les camperes comunales. Xuana morrió'l 19 d'avientu de 1498 nel Chateau de Beaufort-en-Vallée, Maine-et-Loire. Tenía sesenta y cinco años d'edá. Una cai entá lleva'l so nome, "reina de Sicilia." Pol so testamentu, ella deseyaba ser a cencielles soterrada, ensin nengún monumentu, na catedral d'Angers. El so corazón foi asitiáu nos Cordeliers d'Angers, xunto col del so maríu.
Xuana y les artes
Xuana y el so maríu Renatu apaez nel trípticu del Artu amburando de la catedral d'Aix-en-Provence, pintáu por Nicolas Froment, y una pintura nel muséu de Cluny, onde la representa col rei Renatu escuchando la predicación de santa María Madalena. Xuana usó'l trípticu del Artu amburando p'allumar un salteriu (ms. 41 de la Biblioteca Pública de Poitiers). El gabinete de medayes de la Biblioteca Nacional de Francia tien dos medayes, el Rei Renatu y la Reina Xuana que daten de 1462. Consiste d'una miniatura de Xuana, arrodiada poles sos dames, nel manuscritu de la versión francesa de la Pelegrinación de la vida (na Biblioteca del Arsenal). Monumentos a Xuana alzáronse en Beaufort (1842), Rosiers-d'Égletons (1875), y Tarascón. Una estatua de Xuana puede trate nel "Xardín públicu" na villa de Noisay en Indre-et-Loire.
