Rudolf Xämät ulı Nuriev (17 de marzu de 1938, Razdolnoe(en) – 6 de xineru de 1993, Levallois-Perret), tamién conocíu como Rudolf Jamétovich Nuréyev (nótese que'l so nome ye Rudólf, non Rúdolf; en cirílicu Рудо́льф Хаме́тович Нуре́ев), foi un baillarín clásicu nacíu na Xunión Soviética, consideráu por munchos críticos como unu de los meyores baillarinos del sieglu XX.
Por cuenta de la interrupción de la vida multicultural soviética causada pola Segunda Guerra Mundial, Nuréyev nun pudo empezar los sos estudios nuna bona escuela de balé hasta 1955, cuando foi unviáu a l'Academia Vagánova de Balé, dependiente del Balé Kírov en Leningráu. Equí foi discípulu del célebre maestru de baléAleksandr Pushkin. A pesar del so empiezu tardíu, foi llueu reconocíu como'l baillarín con más talentu que la escuela viera en munchos años.
Al cabu de dos años Nuréyev yá yera unu de los baillarinos rusos más conocíos, nun país onde'l balé yera veneráu y onde se convertía a los baillarinos n'héroes nacionales. Poco dempués yá gociaba del privilexu escepcional de poder viaxar fora de la Xunión Soviética, como cuando bailló en Viena nel Festival Internacional de la Mocedá. Non muncho dempués, por cuenta de la so conducta, nun se-y volvió dexar viaxar al estranxeru, llindando les sos actuaciones a xires poles provincies ruses.
En 1961.
En 1961 la so vida camudó. El principal baillarín del Kírov, Konstantín Serguéyev, sufrió un accidente y Nuréyev foi escoyíu pa sustituyilo en París. Ellí, la so actuación impresionó al públicu y a la crítica. Pero Nuréyev rompió les regles tocantes a acomuñar con estranxeros. Al dase cuenta de que probablemente non se -y volvería a dexar viaxar fora de la Xunión Soviética dempués d'esta ocasión, el 17 de xunu de dichu añu pidió asilu políticu tando nel aeropuertu de París-Le Bourget.
Una selmana más tarde, Nuréyev yá fuera contratáu pol Grand Ballet du Marquis de Cueves y atopábase actuando en La bella durmiente con Nina Vyroubova. Nuréyev convertir nuna celebridá instantáneamente n'Occidente. La so dramática deserción y el so talentu escepcional convirtiéronlo nuna estrella internacional. Esto dio-y el poder de decidir ónde y con quién baillar.
La so deserción tamién-y dio la llibertá personal que-y fuera negada na Xunión Soviética. Mientres una xira en Dinamarca conoció a Erik Bruhn, un baillarín diez años mayor qu'él, que se convertiría nel so amante, el so meyor amigu y el so proteutor (principalmente de la so propia llocura) mientres dellos años. La rellación foi tormentosa por cuenta de la promiscuidá sexual de Nuréyev, pero la pareya caltúvose xunida.[5][6]
Coles mesmes, Nuréyev conoció a Margot Fonteyn, la principal baillarina británica de la so dómina, cola que tuvo una rellación profesional y amistoso. Ella introducir nel Royal Ballet de Londres, que se convertiría na so base d'operaciones mientres el restu de la so carrera artística.
Nuréyev foi darréu solicitáu por cineastes, y en 1962 fixo'l so debú cinematográficu nuna versión de Les Sílfides. En 1976 representó a Rodolfo Valentino na película de Ken Russell, pero Nuréyev nun tenía nin el talentu nin el temperamentu pa dedicase al cine. Empezó con danza moderna nel balé nacional de los Países Baxos en 1968 y en 1972, Robert Helpmann convidar a una xira por Australia cola so propia producción de Don Quixote, faciendo ellí'l so debú como direutor.
Mientres la década de los 70, Nuréyev fixo apaición en dellos llargumetraxes y viaxó polos Estaos Xuníos nuna reposición del musical de Broadway El rei y yo. Considérase que la so apaición nel programa The Muppets Show, entós n'apuros, impulsó a que'l programa convertir nun ésitu internacional. En 1983 foi nomáu direutor del Balé de la Ópera de París, onde amás d'exercer de direutor tamién siguió baillando. A pesar de la so avanzada enfermedá escontra'l final del so cargu, trabayó incansablemente produciendo dalgunes de les obres coreográfiques más revolucionaries de la so dómina.
El talentu y encantu de Nuréyev fizo que fuera perdonáu munches vegaes, pero la fama nun ameyoró'l so temperamentu. Yera notablemente impulsivu, temperamental, pocu fiable y bocayón con quien trabayaba. Ente quien frecuentaba, atópense personaxes tales como Jacqueline Kennedy Onassis, Mick Jagger, Freddie Mercury y Andy Warhol, y tenía poco tiempu pal restu. A la fin de la década de los 70, yá pasaos los sos 40 años d'edá, estos altibaxos de calter acentuáronse, probablemente al dase cuenta del cayente de les sos fuercies físiques.
Cuando'l sida apaeció en Francia alredor de 1982, Nuréyev, al igual que munchos otros homosexuales franceses, ignoró la seriedá de la enfermedá. Supuestamente contraxo'l VIH mientres l'empiezu de los años 1980. Mientres dellos años a cencielles negó que tuviera nengún problema cola so salú. Cuando, alredor de 1990, la so enfermedá rescamplaba, achacar a otros problemes de salú y negóse a aceptar los tratamientos entós disponibles.[ensin referencies]
Finalmente, tuvo d'aceptar el fechu de que taba morriendo. Ganó l'almiración de munchos de los sos detractores pol so coraxe mientres esti periodu, y siguió apaeciendo públicamente a pesar del so empeoramientu físicu. Na so última apaición, en 1992 nel Palaciu Garnier de París, Nuréyev recibió una emocionante ovación del públicu. El ministru francés de cultura, Jack Lang, fíxo-y entrega del mayor troféu cultural de Francia, el de Caballeru de la Orde de les Artes y Lletres. Morrió meses más tarde, a la edá de 54 años, na ciudá de París.
Recibió sepultura díes más tarde nel campusantu de Sainte-Geneviève-des-Bois, el día 13 de xineru, a tan solo una ventena de metros de la tumba del coreógrafu Serge Lifar. Estos dos baillarinos y coreógrafos fueron los únicos artistes de la llamada escuela de balé rusa en dirixir el balé de la prestixosa Ópera de París.
Bibliografía
Nureyev : An Autobiography, Londres, Hodder & Stoughton, 1962, New York, Dutton, 1963.
Alexander Bland: The Nureyev Image. Times Books, New York 1977, 2. Auflage, ISBN 0-8129-0664-0.
Alfred Oberzaucher: Hommage in memoriam Rudolf Nurejew: Choreographien von Rudolf Nurejew aus Schwanensee, Dornröschen und Raymonda. Wiener Staatsoper. Wien, 1993.
Otis Stuart: Nurejew. Die Biographie. Aus dem Amerikanischen von Angela Schumitz. Europa Verlag, Wien-München 1996, ISBN 3-203-83000-0.
Andrea Amort: Nurejew und Wien. Ein leidenschaftliches Verhältnis. Verlag Brandstätter, Wien 2003, ISBN 3-85498-260-7 sowie Hardcover ISBN 3-85498-227-5.
Rudi van Dantzig, Remembering Nureyev, University Press of Florida, 2008
Marie Bertherat, Rendez-vous à la datcha, évoque Le début de la carrière du danseur.
Philippe Grimbert, Rudik, l'autre Noureev, Paris, Plon, 2015.
Françoise Dargent, Le Choix de Rudi, Hachette, 2015
Referencies
↑ 1,01,1Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Identificador GND: 118589024. Data de consulta: 21 xunetu 2015. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
↑Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 30 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
