PROFILPELAJAR.COM

Palaciu Llexislativu de San Llázaro
	edificiu parllamentariu
Llocalización
País	Méxicu
Entidad federativa (es)	Ciudá de Méxicu
Coordenaes	19°25′49″N 99°07′03″W / 19.4303°N 99.1175°O
	Palaciu Llexislativu de San Llázaro Palaciu Llexislativu de San Llázaro (Méxicu)
Historia y usu
Inicio de manufactura o construcción (es)	setiembre 1979
Dueñu	Congreso de la Unión (es)
Arquiteutura
Arquiteutu/a	Pedro Ramírez Vázquez
Estilu	arquiteutura moderna

El Palaciu Llexislativu de San Llázaro ye l'edificiu sede principal del Congresu del gobiernu de Méxicu, siendo sede oficial permanente de la Cámara de Diputaos de Méxicu, y tamién sede del Congresu Xeneral o Congresu de la Unión cuando realiza sesiones conxuntes col Senáu. Ta allugáu na Ciudá de Méxicu, na Delegación Venustiano Carranza y recibe esti nome por tar construyíu nos terrenes de lo qu'una vegada foi la Estación de Ferrocarriles de San Llázaro. La so direición oficial ye: Av. Congresu de la Unión #66, Col. El Parque, Delegación Venustiano Carranza, C.P. 15960, Ciudá de Méxicu.^[1]

Historia

La construcción del Palaciu Llexislativu decidióse por cuenta de que al dase la Reforma Política de 1977 el númberu de diputaos miembros de la Cámara pasó de 186 a 400, faciendo imposible'l so cupu nel so edificiu sede hasta entós, el llamáu Palaciu Llexislativu de Donceles, y que a la fecha ocupa l'Asamblea Llexislativa del Distritu Federal. Ante esto, empecipióse la construcción de la nueva sede, como parte d'un plan de rexeneración urbana del sector onde s'allugaba la estación y patios de maniobres de ferrocarriles de San Llázaro, nes llendes de les delegaciones Cuauhtémoc y Venustiano Carranza, nel barriu de Candelaria de los Coríos; amás del palaciu llexislativu, na enorme estensión de terrén tamién se construyó un nuevu Palaciu de Xusticia Federal pal funcionamientu del Poder Xudicial de la Federación.

La construcción, que foi promovida pol entós presidente José López Portillo, formaba parte d'un enorme programa de desenvolvimientu y obres públiques del gobiernu, nun momentu de gran bonanza petrolera pa Méxicu, empezó en setiembre de 1979, según planos y proyeutu de los arquiteutos Pedro Ramírez Vázquez (nesi momentu Secretariu d'Asentamientos Humanos y Obres Públiques), Jorge Campuzano y David Suárez.

Foi formalmente inauguráu'l 1 de setiembre de 1981, con motivu del 5o. Informe de Gobiernu de López Portillo y al instalase formalmente nél los Diputaos y Senadores de la LI Llexislatura del Congresu de la Unión so la presidencia del Dip. Luis M. Farías.

El Palaciu Llexislativu de San Llázaro foi sede ininterrumpida de la Cámara hasta'l 5 de mayu de 1989, cuando foi consumíu por una quema. Esto obligó a la so restauración, que el presidente de Méxicu Carlos Salinas de Gortari encamentó al arquiteutu mexicanu de sangre real Manuel De Santiago-de Borbón González Bravo. Mientres el so restauración treslladóse'l cortil llexislativa a la Unidá de Congresos del Centru Médicu Nacional Sieglu XXI. El palaciu del Congresu foi reinaugurado pol presidente Carlos Salinas de Gortari el 1 de payares de 1992 col so 4o. Informe de Gobiernu. El motivu de la quema foi oxetu de dellos barruntos, pos nos suétanos del edificiu atopábense abellugaos los paquetes que conteníen les boletas eleutorales de les Eleiciones de 1988, qu'un sector de la oposición consideraba fraudulentas. La quema nun algamar la paquetería eleutoral, anque ésta sufrió finalmente'l mesmu destín, dellos años dempués, col aval de la fraición parllamentaria del Partíu Revolucionariu Institucional y del Partíu Aición Nacional.

Dende la so restauración el palaciu caltúvose como sede oficial del Congresu de la Unión y de la Cámara de Diputaos, y nél hanse lleváu a cabu la mayoría de les ceremonies protocolaries establecíes pa les sesiones de congresu xeneral (apertures de los periodos ordinarios de sesiones cada 1 de setiembre y ceremonies de trespasu del poder executivu); nel tomaron posesión de los sos cargos los presidentes Miguel de la Madrid, Carlos Salinas de Gortari, Ernesto Zedillo, Vicente Fox, Felipe Calderón Hinojosa y Enrique Peña Nieto.

Arquiteutura y restauración

L'Inmueble del Palaciu foi proyeutáu pol famosu arquiteutu mexicanu Pedro Ramírez Vázquez, miembru renombráu del Conseyu Consultivu de Ciencies de la Presidencia de la República. Tamién participaron los arquiteutos Jorge Campuzano y David Suárez. La restauración del Palaciu Llexislativu tres la quema de 1989, foi-y asignada pol Presidente de Méxicu Carlos Salinas de Gortari, al pernomáu arquiteutu mexicanu Manuel De Santiago-de Borbón González Bravo, miembru del ICOMOS (Conseyu Internacional de Monumentos y Sitios), y bisnietu de la Reina d'España Sabela II de Borbón y el dos vegaes Presidente del Gobiernu d'España, Luis González Bravo y López de Arjona.

Fachada

La fachada principal del edificiu, que s'atopa na Av. Congresu de la Unión ta formada por trés cuerpos, los dos de los estremos atópense forraos de tezontle coloráu y el central de mármol blanco, formando ente dambos una amplia plaza d'accesu, sobre la puerta principal atópase un conxuntu escultóricu en baxorrelieve, sobre una plancha de bronce ferruñoso en verde realizáu por José Chávez Moráu, dando'l total del conxuntu los trés colores de la Bandera de Méxicu. El conxuntu escultóricu tien como motivu central l'escudo nacional, arrodiar una serie de banderes en movimientu simbolicen la pluralidá de pensamientos; d'enseñar surden cares que representen los movimientos populares que Méxicu va haber de ver. Una enorme culiebra emplumada ye'l símbolu de la cultura tradicional; enriba d'ella surden vírgulas que al xubir xunir con delles manes, y cada una d'éstes, acompañada por distinta alegoría, simboliza la diversidá política, económica y social del Méxicu contemporaneu. Corona'l conxuntu un gran sol cola inscripción Constitución Política Mexicana. A cada llau, como elementos de fondu, apaecen representaciones de les cultures urbano y rural.

Sala de sesiones

De la puerta principal ingrésase direutamente a un antepar, onde s'atopen una serie de murales realizaos por Adolfo Mexiac, onde narra la historia de trés de les Constituciones que tuvo Méxicu, les de 1824, 1857 y 1917.

Del antepar ingresar a la Sala de sesiones, el principal y más reconocíu de tol palaciu y que ye onde s'axunta a sesionar la Cámara o'l Congresu xeneral, foi diseñáu pa caltener una estética asemeyada a la cortil llexislativa de Donceles y tien una capacidá pa dos mil persones, tomando en cuenta les galeríes pa invitaos especiales. Na sala de sesiones pueden axuntase los 500 diputaos y los 128 senadores en xunto y ta conformáu por un ampliu hemiciclu que baxa escontra'l centru de forma gradiada

Les parés llaterales de la sala tán forraes de madera, ente que la frontera tar del mesmu tezontle coloráu de la fachada. Nesta paré, al estremu contrariu del ingresu al salón, atópase'l principal distintivu visual de la cortil: el Muriu d'Honor.

Muriu d'Honor

El Muriu d'Honor ye un conxuntu de superficies sobre los que s'inscribió'l nome d'héroes nacionales, instituciones o individuos reconocíos polos sos méridos a la patria en lletres de bronce dorao, coloquialmente denominaes lletres d'oru, coles mires de rindi-yos homenaxe y perpetuar el so nome na memoria histórica.^[2]

Nel palaciu llexislativu'l muriu ta formáu de primeres por una superficie de cantera asitiada nel estremu superior de la paré frontera, xunto al techu, y n'enormes lletres de bronce dorao atópase la célebre frase del presidente Benito Juárez:

Ente los individuos como ente les naciones, el respetu a dereches ayenu ye la paz.

Acompañada de los siguientes nomes:

So esta frase, atópense cinco muros de cantera, asitiaos xusto detrás de la tribuna de la Cámara, dende onde la Mesa Direutiva preside les sesiones, d'estos murios el central ye anchu y los otros cuatro son delgaos, asitiaos dos a cada llau del centru.

Sobre'l muriu central atópense asitiaes dos enormes banderes nacionales, una d'esquierda a derecha y otra de derecha a izquierda y qu'en centru s'enllacen con un moñu tricolor, asitiáu xusto so la representación escultórica en cantera del Escudo nacional. Nel estremu superior d'esti muriu atopen los nomes del últimu emperador azteca, Cuauhtémoc, del tlatoani texcocano Nezahualcóyotl y otra frase célebre, esta vegada del insurxente Vicente Guerrero:

La patria ye primeru.

En cada unu de los cuatro murios alcontraos a les bandes del centru atópense inscritos los nomes que s'amuesen de siguío, guardando'l so orde d'allugamientu vistos dende la puerta de salar sesiones y d'esquierda a derecha:

El Muriu d'Honor tien el so orixe xunto col mesmu congresu, una y bones el primer decretu d'inscripción de nomes data del 19 de xunetu de 1823, cuando'l Congresu ordenó la inscripción de los hérores de la independencia: Hidalgo, Allende, Aldama, Abasolo, Morelos, Matamoros, Leonardo y Miguel Bravo, Hermenegildo Galeana, Jiménez, Mina, Moreno y Rosales;^[4] y l'última inscripción de dio'l 18 d'ochobre del 2007 y correspondió a los Constituyentes de Apatzingán.^[3]

Tribuna

Sol muriu d'honor atopa la tribuna de la Cámara, espaciu estremáu en dos niveles, nel superior de los cualos atópase l'asientu dende'l cual el Diputáu Presidente de la Cámara, preside sobre les sesiones d'ésta o del Congresu xeneral, acompañáu polos vicepresidentes de la Mesa Direutiva. En sesiones de Congresu xeneral tamién s'asitia nesta tribuna'l Presidente del Senáu de la República y nes sesiones especiales tamién el Presidente de la República (saliente y entrante en casu de la ceremonia de tresmisión del Poder Executivu) y el Presidente de la Suprema Corte de Xusticia de la Nación; amás de Xefes d'estáu estranxeros convidaos por cuenta de dalguna sesión especial. Ye dende esta tribuna cimera que'l Presidente de la República rindió hasta l'añu de 2005 el so informe de gobiernu cada 1 de setiembre.

Nel nivel inferior asítiense los Secretarios de la Mesa Direcitiva y tamién ende atópase la tribuna dende la cual los diputaos faen usu de la pallabra nes sesiones.