Foi la tercer fía de Renato I de Nápoles, llamáu "el Bonu", duque d'Anjou y rei de Sicilia y Nápoles y rei titular de Xerusalén, y d'Isabel, fía y heredera del duque Carlos II de Lorena.
Pa garantizar l'alianza francu-inglesa tres la Guerra de los Cien Años, #escoyer como la futura esposa del rei Enrique VI d'Inglaterra, col que contrái matrimoniu'l día 23 d'abril de 1445, na ciudá de Nancy, nun matrimoniu por poderes, siendo representáu'l rei pol duque de Suffolk. El mesmu día, en Tichfeld Hants, Enrique VI foi quien aceptaba contraer matrimoniu d'igual manera. La unión namái va tener un fíu, Eduardo de Westminster, únicu príncipe de Gales que morrió en combate.
La so influencia n'Inglaterra
Dende la so llegada a Inglaterra tuvo una influencia determinante nel so maríu, provocando les roxures y celos de los nobles ingleses, que la tacharon d'intrusa na corte inglesa. Ente dichos nobles destacóse notoriamente Ricardo, duque de York, primu del soberanu. Asina mesmu, la debilidá de calter del rei fizo que Margarita se convirtiera na líder de la Casa de Lancaster, convirtiéndose na clara opositora de la Casa de York.
La so posición na corte reforzóse considerablemente cuando dio a lluz, tres 8 años de matrimoniu, al so únicu fíu, Eduardo de Westminster, príncipe de Gales, el 13 d'ochobre de 1453, colo que los partidarios de los York víen frustarse los sos planes d'un cambéu dinásticu; desafortunadamente, esti fechu coincidió col primer ataque de llocura del rei. La reina Margarita da clares muestres de querer detentar la rexencia, pero'l duque de York exerz la so influencia y álzase como rexente del reinu col títulu de Lord Protector.
El duque de York, agora nel visu del poder, nun diba vencer el cargu con tanta facilidá: decidió sofitase nes clases medies y nos llamaos lolardos (secta de predicadores ambulantes) pa consiguir apoderase del tronu.
La Guerra de les Dos Roses
Rosa colorada, símbolu de los Lancaster, bandu que lideraba la reina Margarita d'Anjou.
Pero na Navidá de 1454, Enrique VI recupera la razón y York pierde'l so poder. Sicasí, el 22 de mayu de 1455, Enrique VI ye ganáu na batalla de Saint Albans. Esti fechu desencadenaría la llamada Guerra de les Dos Roses, al estremase'l país ente dambos bandos: La Rosa Colorada (Casa de Lancaster) y La Rosa Blanca (Casa de York).
Ricardo de York llogra reponer les sos fuercies y derrota al rei, tomándolo prisioneru a él y al so fíu, estableciendo un segundu Protectoráu.
Margarita, que llograra fuxir, nun depon la so actitú y reagrupa les fuercies de los Lancaster, llogrando ganar a York y lliberar al rei en 1459, aprobando ella mesma nel Parllamentu de Coventry, el destierru del duque de York y la confiscación de los sos bienes patrimoniales, según los de los sos aliaos.
Al añu siguiente, en 1460, los yorkistas ganen a les tropes reales en Northampton, Enrique VI ye tomáu prisioneru nuevamente y Ricardo de York llogra'l poder nuevamente, obligando al rei a noma-y herederu del tronu. La reina Margarita fuxe a Escocia.
Nuevamente, la reina Margarita saca fuercies del infortuniu, y axunta les fuercies de los Lancaster, ganando a los York na batalla de Wakefield el 30 d'avientu de 1460, onde'l duque Ricardo de York pierde la vida.
Sicasí'l fíu y herederu de Ricardo, Eduardo de York, toma la xefatura de la casa de York, y, gracies al decisivu sofitu de Ricardo Neville, conde de Warwick -el llamáu Facedor de Reyes"- llogra una aplastante victoria na batalla de Towton en 1461. Poco dempués Margarita d'Anjou vuelve al ataque y derrota a los yorkistas na segunda batalla de Saint Albans, lliberando al rei.
La victoria ye efímera, y en Mortimer's Cross, Eduardo llogra ganar a los Lancaster, ocupa Londres y en marzu proclámase rei col nome d'Eduardo IV. Los partidarios de los Lancaster son axusticiaos y escorríos.
La reina Margarita y el so fíu Eduardo #abellugar en Francia, al amparu de los parientes de la reina, principalmente'l so primu, el rei Luis XI de Francia (fíu de María d'Anjou, hermana de Renato el Bonu). Enrique VI fuxe a Escocia, y enfréntase de nuevu a los yorkistas na batalla de Hexham en 1465 pero sufre otra derrota y ye prindáu por Eduardo IV, que decide encarcelalo na Torre de Londres.
El conde de Warwick se alía cola so antigua enemiga Margarita d'Anjou. Ilustración de James W. E. Doyle
Margarita, sofitada por Luis XI, llogra atraer al so bandu al conde de Warwick, que ve con ofiendo cómo Eduardo IV menosprecia la so influencia a favor del clan de los Woodville, pol so matrimoniu con Isabel en 1469. Otramiente, les poderoses cles como los Percy nel norte, los Pembroke y Jasper Tudor (mediohermanu d'Enrique VI) en Gales, de los cualos Eduardo IV dependía pa caltener la corona, tamién se vieron apostraos. Tou ello foi aprovecháu por Margarita pa consiguir el sofitu que precisaba pa retomar el poder.
En 1470, Warwick llibera a Enrique VI y #reponer nel tronu; Margarita y el so fíu tornen a Inglaterra, y empieza la persecución de los partidarios de los York. Eduardo IV, abellugáu nos Países Baxos al amparu del Carlos el Temerariu, duque de Borgoña, torna al añu siguiente y consigue, gracies al sofitu de los borgoñonos y l'Hansa, la derrota de Warwick na Batalla de Barnet el 14 d'abril de 1471, onde ésti pierde la vida.
Agora, ensin el sofitu de Warwick, Margarita y Enrique VI xueguen el tou pol tou na decisiva batalla de Tewkesbury el 4 de mayu de 1471. El fíu de dambos, Eduardo, príncipe de Gales, decide sofitar al so padre na batalla.
Eduardo IV consigue la victoria y captura a Enrique VI y al so fíu y anque Margarita vuelve #fuxir, ye atrapada pocu dempués, a la de que s'enteraba que'l so fíu fuera aforcáu polos yorkistas nel campu de batalla, y que'l so maríu yera encarceláu y asesináu na Torre de Londres. Margarita, de la mesma, ye tamién confinada na Torre. Más palantre, #encarcelar nel castiellu de Wallingford.
Nun actu inesperáu, el rei Luis XI de Francia, -qu'acordies colos cronistes yera un home insensible y cruel-, sale en defensa de la so prima y esixe la so lliberación, que nun se produz hasta 1478.
Margarita torna a Francia y retírase al castiellu de Dampierre, en Saumur, onde finó'l 25 d'agostu de 1482, a los 53 años d'edá, siendo soterrada na cripta familiar de los Anjou en Angers.
