PROFILPELAJAR.COM

	Ducáu
Alministración
Periodu históricu	[[d:Special:EntityPage/Q1031430\|{{{2}}}
Capital	Coop of Brussels (en) (de 1267 a 1795)
Llingües oficiales	neerlandés ; francés
Xeografía
Coordenaes	50°48′N 4°18′E / 50.8°N 4.3°E
Demografía

El Ducáu de Brabante foi un antiguu ducáu asitiáu ente los Países Baxos y Bélxica. El ducáu estender poles actuales provincies belgues de Brabante Flamencu, Brabante Valón, Amberes y la Rexón de Bruxeles-Capital y la provincia neerlandesa de Brabante Septentrional. Na dómina romana, Brabante taba partíu ente les provincies romanes de Gallia Belgica y Germania Inferior y habitada por tribus celtes hasta que pueblos xermánicos reemplazar y terminaron col Imperiu romanu.

Les principales ciudaes del ducáu fueron Bruxeles, Amberes, Lovaina, Breda, Bolduque. El nome de la rexón provién del ducáu carolinxu de pagus Bracbatensis, asitiáu ente los ríos Escaldia y Dijle, y que provién de les pallabres Bracha (Nuevu) y Bant (Rexón).

Historia

El ducáu tuvo como antecesor al condáu de Brabante (landgraviato) que foi creáu como un feudu dientro de la Lotaringia establecida nel Tratáu de Verdún (843), y más específicamente, del ducáu de la Baxa Lotaringia tres la partición del reinu en 959. Poro, el ducáu formaba parte de la Francia Media y el so orixe taba nel Sacru Imperiu Romanu Xermánicu. El feudu imperial foi concedíu al conde Enrique III de Lovaina sobre l'añu 1085 o 1086, concretamente, tres la muerte del anterior margrave de Brabante, el conde del Palatináu Germán II de Lotaringia.

Formalmente, el ducáu foi creáu como un títulu hereditariu por Federico I Barbarroja en 1183-1184 en favor d'Enrique I de Brabante, fíu de Godofredo III de Lovaina, duque de la Baxa Lotaringia. Anque la estensión del territoriu del ducáu yera pequeña, quedando entendíu ente los ríos Dender y Senne, asitiáu al oeste de Bruxeles, el nome del ducáu emplegar pa referise a toles posesiones de los duques a partir del sieglu XIII.

En 1190, Enrique I de Brabante pasó a ser tamién duque de la Baxa Lotaringia tres la muerte de Godofredo III, títulu que práuticamente nun tenía autoridá territorial. D'alcuerdu al protocolu, tolos sos socesores fueron llamaos a partir d'entós duques de Brabante y de Baxa Lotaringia, conocíos darréu como duques de Lothier.

Tres la batalla de Worringen, asocedida en 1288, Xuan I de Brabante incorporó'l ducáu de Limburgu a la familia. En 1354, el duque Xuan III de Brabante instituyó el cargu del Blijde Inkomst. En 1430, los ducaos de Lotaringia, Brabante y Limburgu fueron heredaos por Felipe III de Borgoña. En 1477 los títulos pasaron a la casa d'Habsburgu al traviés de María de Borgoña. La historia posterior del ducáu ye parte de la historia de los Países Baxos o "Diecisiete Provincies".

Les provincies del norte del ducáu llograron la independencia de los Habsburgu españoles na Guerra de los Ochenta Años (1568-1648). Tres la Paz de Westfalia en 1648, confirmóse la independencia de les Provincies Xuníes quedando baxu control neerlandés la parte norte de Brabante, que pasaría a ser una de les Tierres de la Xeneralidá col nome de Staats-Brabant, lo qu'anguaño ye la provincia de Brabante Septentrional nos Países Baxos.

La parte sur siguió en manes de los Habsburgu como parte de los Países Baxos Españoles. Estos pasaron a la caña austriaca de los Habsburgu en 1714. El ducáu foi eslleíu en 1795 mientres la ocupación francesa de los Países Baxos del Sur. El so territoriu foi reorganizáu nos departamentos de Deux-Nèthes (l'actual provincia d'Amberes) y Dyle (la posterior provincia de Brabante).