Bashar al-Ásad
19. presidente de Siria (es) 17 xunetu 2000 - 8 avientu 2024 ← Abdul Halim Khaddam (es)
Vida
Nacimientu	Damascu[1], 11 de setiembre de 1965[2] (59 años)
Nacionalidá	Siria [3]
Residencia	Palacio Presidencial (es) Moscú
Llingua materna	árabe
Familia
Padre	Hafez al-jahesh
Madre	Anisa Makhlouf
Casáu con	Asma al-Assad (es) (2000 – )[4]
Fíos/es	Hafez Bashar al-Assad Zain al-Assad Kareem al-Assad
Hermanos/es	Bassel al-Assad (es) Maher al-Assad (es) Majd Asad Bushra al-Assad
Familia	ver Ali Sulayman al-Assad (es) (güelu) Anwar Hilal al-Assad (primo paterno o prima paterna (es) ) Rifaat al-Assad (es) (tíu paternu) Jamil al-Assad (tíu paternu) Na'isa Shalish (en) (güela) Rami Makhlouf (es) (primo materno o prima materna (es) )[5] Mohammed Makhlouf (tíu maternu) Assef Shawkat (es) (esposo de la hermana (es) )
Pueblu	Familia al-Ásad (es)
Estudios
Estudios	Academia Militar de Homs (es) Universidá de Damascu (1982 - 1988) títulu de grau : medicina
Llingües falaes	árabe[6] inglés francés
Oficiu	estadista, oftalmólogu, líder militar, políticu, médicu militar
Emplegadores	Western Eye Hospital (es)
Premios	ver orde del honor y la gloria Orden Nacional del Cedro Orde de l'Amistá Orde de la Cruz del Sur Orden de devoción medal "For training" Orden de la Valentía orde de l'Uatsamonga Orden del Príncipe Yaroslav el Sabio, 1° grado Orde al Méritu de la República Italiana Order of Honor and Glory First Class [[]] [[]] Orde de la Rosa Blanca de Finlandia Orden del Mérito Militar (Siria) Sagrada Orden Militar Constantiniana de San Jorge Orden de los Omeyas Orden del Mérito Civil Gran Cruz de la Lexón d'Honor  : Jacques Chirac  (25 xunu 2001) [7] Orden del Príncipe Yaroslav el Sabio, 1° grado  : Leonid Kuchma  (20 abril 2002) [8] Orden de Francisco I  (21 marzu 2004) Orden de Zayed  : Jalifa bin Zayed Al Nahayan  (31 mayu 2008) [9] Orde d'Abd-al-Aziz Al Saüd  : Abdalá bin Abdulaziz  (8 ochobre 2009) [10] Gran Cruz con Collar de la Orden de la Rosa Blanca de Finlandia  : Tarja Halonen  (9 ochobre 2009) [11] Caballeru de Gran Cruz con collar de la Orde al Méritu de la República Italiana  : Giorgio Napolitano  (11 marzu 2010) [12] Orde del Llibertador  : Hugo Chávez  (28 xunu 2010) [13] Gran Collar de la Orden Nacional de la Cruz del Sur  : Luiz Inácio Lula da Silva  (30 xunu 2010) [14] Gran Cordón de la Orden Nacional del Cedro  : Michel Sleiman (es)  (31 xunetu 2010) [15] Orden de la República Islámica de Irán  : Mahmud Ahmadineyad  (31 xunetu 2010) [16]
Serviciu militar
Cuerpu militar	Fuercies Armaes Árabes Siries Ejército Árabe Sirio (es) Guardia Republicana (es)
Graduación	Mariscal
Lluchó en	Guerra civil siria
Creencies
Relixón	Alauismo (es)
Partíu políticu	Partido Baaz Árabe Socialista (es)
IMDb	nm1519747

Bashar Háfez al-Ásad ([baʃˈʃaːr ˈħaːfezˤ elˈʔÁsad] árabe: بشار حافظ الأسد , Baššār Ḥāfiẓ al-ʾÁsad; 11 de setiembre de 1965, Damascu) foi presidente de Siria ente 2000 y 2024 n'asocediendo al so padre, Hafez al-Asad, quien presidió'l país mientres 29 años hasta la so muerte.

Al-Ásad graduóse na Escuela de Medicina de la Universidá de Damascu en 1988, y empezó a trabayar como médicu militar nel Exércitu Árabe Siriu. Cuatro años más tarde, atendió a estudios de posgráu en Londres, especializándose n'Oftalmoloxía. En 1994 el so hermanu mayor, Basel, morrió nun accidente de tráficu. Bashar volvió a Siria pa retomar el papel del so hermanu como herederu natural. Entró na academia militar, y encargóse de la ocupación siria d'El Líbanu en 1998. N'avientu del añu 2000 Assad casóse con Asma al-Ásad, llicenciada n'Informática y analista económica del Deutsche Bank y JP Morgan. Al-Ásad foi confirmáu pol electoráu nacional como presidente nel añu 2000, en 2007 y en 2014, tres la votación del Conseyu Popular de Siria pa proponer al presidente en dambes ocasiones.^[17][18]

Vistu primeramente pola comunidá internacional como un reformista en potencia,^[19][20] esta mira cesó cuando empezaron les manifestaciones y posteriores llevantamientos armaos, que, xunto a la respuesta del so gobiernu pa ganalos, desencadenó la guerra civil siria, descrita por dellos analistes como parte del movimientu de la llamada «Primavera Árabe».^[21] La oposición dientro del país, los Estaos Xuníos, Canadá, los países miembros de la Xunión Europea y los miembros de la Lliga Árabe, pidieron darréu la dimisión d'Al-Ásad como presidente.^[22][23][24] Los aliaos de Siria, ente los que s'atopa Rusia, argumentaron sicasí, que la guerra civil ye'l resultáu d'un sofitu direutu d'Occidente a mercenarios y grupos yihadistes.^[25]

El gobiernu d'Al-Ásad describióse como llaicu,^[26] pero foi acusáu per países que sofiten a los sos opositores y los sos medios de comunicación y organizaciones como un «dictador sectariu».^{[27][28][29][30][31]}

Bashar al-Ásad nació en Damascu el 11 de setiembre de 1965, fíu de Aniseh y Hafez al-Asad.^[32] El so padre, nacíu nuna familia probe d'orixe alauita, xubió nos rangos del Partíu Baath pa tomar el control de la caña siria na revolución correutiva siria de 1970, rematando na so presidencia.^{[ensin referencies]} Hafez al-Asad xubió a los sos partidarios dientro del Partíu Baath, munchos d'orixe alauita tamién.^[32][33] El so apellíu n'árabe significa "el lleón".^[34]

Al contrariu que los sos hermanos, Basel y Shabbih Maher, y la so hermana Bushra, Bashar yera calláu y reserváu y diz que nun tenía interés na política o l'Exércitu.^[35] Más tarde dixo que solo llegó a entrar na oficina del so padre una vegada mientres taba na presidencia, y nunca falaba de política con él.^[36] Tomó la so educación primaria y secundaria na Escuela Franco-Árabe d'Al-Hurriya, en Damascu.^[35] En 1982, graduar del institutu y foise pa estudiar medicina na Universidá de Damascu.^[37]

En 1988 Bashar el-Ásad graduar de la escuela médica y empezó a trabayar como doctor nel Exércitu nel hospital militar más grande, "Tishrin", nes contornes de Damascu.^[38][39] Cuatro años más tarde foise al Reinu Xuníu de mano los sos estudios de posgráu n'oftalmoloxía nel Hospital Western Eye, parte del grupu d'hospitales d'aprendizaxe de St. Mary en Londres.^[40] Nesa dómina Bashar tenía poques aspiraciones polítiques.^[41] El so padre tuviera preparando al so hermanu mayor Basel como futuru presidente, anque él nunca declaró les sos intenciones.^[42] Bashar, sicasí, foi llamáu en 1994 al Exércitu Árabe Siriu tres la muerte de Basel nun accidente de tráficu.

Pocu dempués de la muerte de Basel, Hafez al-Ásad tomó la decisión de faer de Bashar el nuevu herederu.^[43] Mientres los próximos 6 años y mediu, hasta la so muerte nel añu 2000, Hafez encargar de preparar sistemáticamente a Bashar pal so toma de poder. La preparación pa una transición ensin contratiempos facer en trés niveles. De primeres, xeneróse sofitu pa Bashar nel Exércitu y l'aparatu de seguridá. De segundes, la imaxe de Bashar establecer col públicu. Y a lo último, Bashar familiarizar colos mecanismos pa gobernar un país.^[44]

Pa establecer los sos credenciales nel Exércitu, Bashar entró en 1994 na Academia Militar de Homs, al norte de Damascu. En 1997 xubió nel Exércitu siriu a Teniente Coronel, y en xineru de 1999 llegó al rangu de Coronel.^[38][45][46] Pa llograr sofitu nel Exércitu, los comandantes de división mayores fueron obligaos a xubilase, y ocuparon los sos llugares comandantes nuevos, nuevos y alauitas con llealtá escontra Bashar.^[47]

Paralelamente a la so carrera militar, Bashar encargar de los asuntos públicos. Concedióse-y poder y convirtióse n'asesor políticu del presidente Hafez al-Ásad y xefe de la oficina de quexes del ciudadanu. Llevó a cabu una campaña en contra de la corrupción, lo que-y dexó esaniciar a rivales potenciales pa la presidencia.^[38]

En 1998 Bashar encargar de la ocupación siria d'El Líbanu. Dende la década de 1970 encargárase'l vicepresidente Abdul Khaddam, unu de los pocos oficiales sunníes nel gobiernu de Ásad y posible candidatu hasta entós pal cargu de presidente.^[47] Al ocupase de los asuntos sirios n'El Líbanu, Bashar foi capaz d'estremar a Khaddam y establecer la so propia base de poder nel país.^[48] Esi mesmu añu, en consultándolo con políticos libaneses, Bashar punxo a Emile Lahoud, un aliáu lleal, como Presidente d'El Líbanu y estremó alex primer ministru Rafik Hariri.^[49]

Pa debilitar entá más l'antiguu orde siriu n'El Líbanu, Bashar reemplazó al llonxevu Altu comisariu de facto d'El Líbanu Ghazi Kanaan, con Rustum Ghazali.^[50]

Al morrer el so padre nel añu 2000, Bashar foi xubíu a Xeneral del Estáu Mayor y Xefe Supremu de les Fuercies Armaes siries. Nomáu candidatu únicu pol Partíu Baath Árabe Socialista pa la presidencia de la República, foi escoyíu por aciu referéndum el 10 de xunetu de 2000, tomando posesión el 17 de xunetu. L'empiezu del so mandatu plantegó una esperanza de cambéu democráticu y una apertura económica neolliberal que foi bien recibida por Occidente (Francia concedió-y el so Lexón d'Honor, que-y foi retirada en 2018^[51]).

Sicasí, el tiempu demostró la continuidá de la política del so padre. Tres l'apertura democrática» de 2012 alicó les sos polítiques neolliberales capitalistes^[52][53][54] promoviendo privatizaciones^[55] ganándose nuevos socios internacionales como China.^[56][57] Tamién empezó una promoción al turismu de les costes del mediterraneo siriu.^[58]

Ante l'amenaza de la idea de guerra preventiva llevada a cabu pola alministración d'Estaos Xuníos, la inestabilidá n'El Líbanu (onde Siria caltenía una fuerte presencia militar) y les constantes tensiones col so vecín Israel, Bashar al-Ásad intentó tener un discursu reformista que pudiera satisfaer los deseos de la Xunión Europea y Estaos Xuníos, pero que na práutica nun supón nenguna concesión al movimientu opositor siriu.^{[ensin referencies]}

La fuerte presión internacional sobre Bashar al-Ásad tres la muerte del ex primer ministru libanés Rafik Hariri, que la so autoría foi atribuyida a los servicios secretos sirios, fixo qu'A el-Ásad mandara retirar les tropes siries aparcaes n'El Líbanu.^{[ensin referencies]} Bashar al Ásad foi reelixíu nun referéndum convocáu al efeuto el 27 de mayu de 2007, boicotiáu pola oposición nel exiliu y nel que llogró un 97,62% de sufraxos favorables.^[59] Foi reelixíu nuevamente na eleición presidencial del 3 de xunu de 2014.^[60]

Dende 2011, col entamu de la Guerra Civil Siria, distintos países árabes, la Xunión Europea, Estaos Xuníos, Turquía y otros gobiernos esixeron l'arrenunciu de Bashar al-Ásad, ente que gobiernos d'otros países como Irán (principal aliáu na rexón), Rusia, China, Corea del Norte, Venezuela, Bolivia, Ecuador y Cuba conderguen o nun sofiten la intervención estranxera nin el cambéu de gobiernu en Siria.^{[ensin referencies]}

En xineru de 2013, dempués de que l'unviáu poles Naciones Xuníes y la Lliga Árabe, Lakhdar Brahimi, dixo qu'al-Ásad nun tien de participar nun gobiernu de transición, Walid Mualem, Ministru d'Esteriores siriu, llamó a los grupos de la oposición a xuntase con un nuevu gabinete baxu al-Ásad, pero namái si «refuguen la intervención estranxera» en Siria.^[61]

El Secretariu d'Estáu de los EE.UU, John Kerry, llegó a almitir n'audios peneraos l'usu inicial del grupu Estáu Islámicu pa derrocar al mandatariu siriu.^[62][63]

Ásad fala inglés fluyíu y tien dotes de conversación básiques en francés, habiendo estudiáu na escuela francu-árabe d'Al-Hurriyah en Damascu.^{[ensin referencies]} N'avientu del añu 2000 Ásad casóse con Asma al-Ásad, Akhras de soltera,^[64] una ciudadana británica d'orixe siriu, natural d'Acton (Londres).^[65] El 3 d'avientu de 2001 convertir en padres del so primer fíu, Hafez, llamáu n'honor del so güelu Hafez al-Asad. Zein nació'l 5 de payares de 2003, y Karim el 16 d'avientu de 2004.^{[ensin referencies]} Ásad mora nel Palaciu Presidencial en Damascu, onde tamién vivió'l so padre mientres foi presidente.

• Historia de Siria
• República Árabe Xunida
• Socialismu árabe

• Mifflin, Houghton (2003). The Houghton Mifflin Dictionary of Biography (n'inglés). ISBN 978-0-618-25210-7.
• Blanford, Nicholas (2006). Killing Mr Lebanon: The Assassination of Rafik Hariri and Its Impact on the Middle East (n'inglés). I.B. Tauris. ISBN 978-1-84511-202-8.
• Lane, Jan-Erik; Redissi, Hamadi (2004). Religion And Politics: Islam And Muslim Civilisation (n'inglés). Ashgate Publishing. ISBN 978-0-7546-4167-4.
• Leverett, Flynt L. (2005). Inheriting Syria: Bashar's Trial By Fire (n'inglés). Brookings Institution. ISBN 978-0-8157-5204-2.
• Lesch, David W. (2011). Syria: The Fall of the House of Assad (n'inglés). Yale University Press. ISBN 978-0-300-18651-2.
• Minahan, James (2002). Encyclopedia of the Stateless Nations: A-C (n'inglés). Greenwood Press. ISBN 978-0-313-32109-2.
• Ma'oz, Moshe; Ginat, Joseph; Winckler, Onn (1999). Modern Syria: From Ottoman Rule to Pivotal Role in the Middle East (n'inglés). Sussex Academic Press. ISBN 1-898723-83-4.
• Tucker, Spencer C.; Roberts, Priscilla (2008). The Encyclopedia of the Arab-Israeli Conflict: A Political, Social, and Military History (n'inglés). ABC-CLIO. ISBN 978-1-85109-841-5.
• Zisser, Eyal (2007). Commanding Syria: Bashar Al-Asad And the First Years in Power (n'inglés). I.B. Tauris. ISBN 978-1-84511-153-3.

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Bashar al-Ásad.
• Bashar al-Ásad na Internet Movie Database (n'inglés)
• el_assad Biografía de Bashar al-Assad por CIDOB (n'español)

Predecesor: Hafez al-Asad

Presidente de Siria 17 de xunetu de 2000-8 d'avientu de 2024

Socesor: '