Zühal Tekkanat (16 Ağustos 1938, Ankara - 27 Ekim 2019, Ankara),[1] Türk şair.
Cumhuriyet gazetesinde sanat muhabiri olarak çalıştığı dönemde şair Cemal Süreya ile tanıştı.[2] Sosyal Sigortalar Kurumu'nda devlet memuru olmasından dolayı Elif Sorgun mahlasıyla şiirler yazdı.[2] "Karacaoğlan'ın Elif'ini" ve "Yozgat'ın Sorgun'unu" mahlas olarak Süreya verdi.[3]
İlk eşi askeri hâkim Doğan Dülgerdil'dan İçsel (Dülgerdil) adında bir kızı dünyaya geldi.[2] İki kez evlendiği eşi Cemal Süreya'dan Memo Emrah (Seber) adında bir oğlu dünyaya geldi.[2] 1967'de evlendiklerinde Süreya 35, Tekkanat 28 yaşındaydı.[4] 1974'te ayrıldılar.[5] Memo Emrah, babasının ölümünden kısa bir süre sonra av tüfeğinin bir arkadaşının elinde ateş alması sonucu öldü.[2]
Cemal Süreya'nın 1972'de hastanede yatan Zühal Tekkanat'a yazmış olduğu mektuplardan oluşan Onüç Günün Mektupları adlı kitap, Can Yayınları tarafından yayımlandı. Tekkanat, Süreya ile birlikte paylaştığı yedi yılı Yaşadığım Yıllar adlı eserinde kitaplaştırdı.[5] Tekkanat'ın Süreya ile olan ilişkisi, Aydan Ay'ın "Zühal ile Cemal" adlı kitabına konu oldu.[6]
Eserleri
- Gibi (1965)
- Acıben (1994)
- Cemal Süreya Sokağı (1997)
- İçimizdeki Günler (1997)
- Dostlarının Kaleminden Cemal Süreyya'nın Portresi (1998)
- Yakamı Bırakmayan Şiirler (2000)
- Şiir Buluşması (2002)
- Dikine Sarkan Ağaç (2007)
- Tutkulu Patiler (2009)
- Yaşadığım Yıllar (2011)
- Son Kanadım Tek (2011)
- Günörgüsü (2016)
- Bu Fotoğrafları Ben Çektim (2016)
- Papirüs Şiirleri Antolojisi 1966-1981 (2017)
- Şiir Sözleri: Bütün Şiirleri: Sorgun 1965-2017 (2017)
Kaynakça