Yalnızlık veya yalnız kalma, bir insanın boşluk duygusuyla karışık kendini dünyadan kopmuş hissetme duygusudur. Yalnızlık, arkadaş eksikliğinden veya başkalarıyla birlikte olma arzusundan daha da öteye giden bir duygudur. Yalnızlık çeken insan kendisini toplumdan kopmuş hissedebilir. Başka insanlarla anlamlı bir iletişime girmekte zorluk çeker. Yalnızlık çeken bir insan içindeki boşluk veya kopukluk hisleriyle doludur. Ayrıca yalnızlığın farklı türleri vardır. Örneğin bir kişi kalabalık içinde de yalnız hissedebilir. Yalnızlık, sadece etrafında kimsenin olmaması değildir.
Modern insanın evrimleşerek geliştiği bundan birkaç yüz bin yıl önceki Afrika bozkırlarında yalnız kalmak kısa sürede av olmak ve ölmek demekti. Bu yüzden sadece içgüdüsel dürtüleri, sosyal birlikteliği seçme yönünde olanlar hayatta kaldı. Yalnızlığı istenmeyen bir his hali yapan evrimsel neden bu olabilir. Bireysel farklılıkların toplumun yaklaşık %15'inin yüksek derecede hassas kişiler olmasına sebep olması, kabul gören bir durumdur. Zaman zaman yüksek uyarımlı sosyal birliktelik bu tür bireyleri güvenli bir yalnızlık aramaya itebilir.[1]
Yalnızlık duygusu sıradan bir yalnız olma hâlinden farklıdır. Bazen insanlar bilinçli olarak tek başına kalmayı tercih ederler ve yalnız olmaktan zevk alırlar. Bu yalnızlık duygusundan farklı bir durumdur. Yalnızlık duygusu istek dışı bir yalnız kalma durumundan dolayı ortaya çıkar. Kasıtlı ve mecburi olarak ikiye ayrılabilir. Yalnızlık duyan insan terkedilme, dışlanma, depresyon, güvensizlik, umutsuzluk, anlamsızlık, değersizlik ve kızgınlık duygularıyla doludur. Kendisinin hiç kimsenin sevgisine değer olmadığını düşünür, o yüzden de sosyal yaşamında zorluk çeker. Bu durum yalnızlık duyan insanın diğer insanlarla sağlıklı sosyal ilişkiler kurmasına sekte vurabilir. Bu kişilerin ailesi yaşıyor olabilir, ama arkadaşı olmayabilir. Yalnızlık çeken insanlar hayattan bıkar, üzüntü içinde verimsiz bir hayat yaşarlar. Kendilerini değersiz ve önemsiz hissederler.
