Nezaket, övgü veya ödül beklemeden, başkaları için cömertlik, düşünme veya ilgi gösterme eylemleriyle işaretlenmiş bir davranış türüdür. "Retorik" kitabında, Aristoteles nezaketi "ihtiyacı olan birine yardım etmek, hiçbir şeye karşılık değil, yardımcının kendisinin yararına değil, yardım edilen kişinin yararına" olarak tanımlar.[1]Friedrich Nietzsche, nezaket ve sevgiyi "insan ilişkisindeki en iyileştirici bitkiler ve ajanlar" olarak görüyordu.[2] Nezaket, Şövalye Erdemlerinden biri olarak kabul edilir.[3]Meher Baba'ya göre Tanrı nezaketle eş anlamlıdır: "Tanrı o kadar nazik ki, O'nun sınırsız iyiliğini hayal etmek imkansız!"[4]
Toplumda
İnsanların eş seçiminde, araştırmalar hem erkeklerin hem de kadınların fiziksel görünüm, çekicilik, sosyal statü ve yaşın yanı sıra müstakbel eşlerinde nezaket ve zekaya değer verdiğini göstermektedir.[5][6]
Psikolojide
Yale Üniversitesi'ndeki, bazı araştırmalar nezaketin insanoğlunun doğasında olduğu sonucuna vardı.[7]
Kaynakça
^Aristotle (translated by Lee Honeycutt). "Kindness". Rhetoric, book 2, chapter 7. 13 Aralık 2004 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Kasım 2005.
^Nietzsche, Friedrich Wilhelm. "On the History of Moral Feelings," Human, all too human: a book for free spirits. Aphorism 48. [Original: Menschliches, Allzumenschiles, 1878.] Trans. Marion Faber with Stephen Lehman. University of Nebraska Press: First Printing, Bison Books, 1996.
.jpg)
