Mezar taşı,mezarlıklarda gömülen kişiye ait kimlik bilgileri, dua vb. yazıları kazınmış olarak üzerine bulunduran ve mezarın baş ucuna dikilen stel ve taştır. Türkçe deyim ve atasözleri arasında çok fazla kullanılmaz, "mezar taşı ile övünülmez" sözü halk içinde kullanılan bir sözdür. Bu söz "kişi geçmişteki atalarıyla değil ancak kendi değeri ile övünmelidir" anlamında kullanılır.[1][2] Semavi dinler için mezar taşı cenaze törenlerinde gelenekseldir. Yahudilik, Hristiyanlık, Bahailik ve İslam için genel olarak kullanılır. Mezar taşı üzerine yazılan kimlik bilgileri bölgelere göre değişmektir. Genellikle isim, soyisim, ölüm tarihi, dinin sembolü, dua ve ölüm tarihi yazar. Aşağıda Türkiye'deki mezarların üzerinde genellikle kullanılan bazı dini semboller bulunmaktadır. Bununla ilgili birçok ülkelerde mezar sanatı da gelişmiştir.
Mezar taşları dik veya yatay mezartaşı, dörtgen, daire ve diğer tasarımlarda, hatta heykel ve büst türünde de olabilir. 18. yüzyıldaki bazı mezarlar, mezarın ayak ucunu sınırlamak için ayak taşı da içeriyordu. Başlangıçta, bir mezar taşı, tabutun taş kapağı veya kendisiydi ve mezar taşı, bir mezarın üzerine yerleştirilen taş levhaydı.
Malzemeler
Taş
Sahra taşları: Pek çok kültürde, özellikle Kuzey Avrupa'da, kapalı alanlar dışındaki mezarlar için kullanılan taşlar doğal tarla taşlarıydı. Sahra taşları kolay bulunması ve masrafsız olması dolayısıyla kullanılır.
Granit:Granit sert bir taştır ve elle oymak beceri ister. Modern oyma yöntemleri arasında bilgisayar kontrollü döner uçların kullanılması ve kauçuk bir şablon üzerinde kumlama yer alır. Bu yöntemlerle oyan kişi neredeyse her türlü sanat eserini veya kitabeyi yaratabilir.
Mermer ve kireçtaşı: Hem kireç taşı hem de mermer kolay oyulur. Mermer, yeniden kristalleşmiş bir kireçtaşı şeklidir. Bu yüzden yağmur suyundaki hafif asit, zamanla mermer ve kireçtaşını yavaşça çözebilir ve bu da yazıtları okunamaz hale getirebilir. Portland taşı, İngiltere'de yaygın olarak kullanılan bir kireç taşı türüdür. Ekstra maliyeti çekiciliğini sınırlasa da, mermer 19. yüzyılın başlarından itibaren popüler hale geldi.
Kumtaşı:Kumtaşı dayanıklıdır; ancak kolayca oyulabilecek kadar yumuşaktır. Bazı kumtaşı eserler o kadar iyi korunmuştur ki, tek tek keski izleri fark edilebilirken diğerleri tabakalara ayrılıp toz haline gelmiştir. Delaminasyon, kumtaşı katmanları arasına nem girdiğinde meydana gelir. Donup genişledikçe tabakalar pul pul dökülür. 17. yüzyılda, kumtaşı Amerika'da tarla taşlarının yerini aldı. Yorkstone, İngiltere'de kullanılan yaygın bir kumtaşı malzemesiydi.
Kayrak:Kayrak, hoş bir dokuya sahip olabilir; ancak biraz gözeneklidir ve katmanlara ayrılmaya eğilimlidir. Kayrak, özellikle Atlantik kıyılarından Charleston ve Savanah üzerinden sevk edildiği Boston'da yaygın olarak kullanılıyordu. Genellikle beyaz boya veya yaldızla vurgulanan harfleri iyi gösterir.
Şist: Şist, 17. ve 18. yüzyılda Amerikan Kolonilerinde mezar yapımı için yaygın bir malzemeydi.
Amerikan kolonilerinden bir mezar taşı11. yüzyıldan bir İsveç mezarıBosna'dan bir mezar
Bazı kişilerin mezarlarında çeşitli yazıtlar bulunur. Bu yazıtlar genellikle mezar taşının bir kısmına yazılır. Yazıtlar bazen aile üyelerinin istediği şiirler, dini yazılar ve benzeri konuludur. Aşağıda bazı yazıt örnekleri bulunmaktadır:
_grave,_Hingham_Center_Cemetery,_Hingham,_Plymouth_Co.,_MA.jpg)
