Hollandalılar, Belçika'nın bağımsızlığına şiddetle karşı çıktılar ve 1831'de (başarısız) bir istila başlattılar.[1] 1839'a kadar Hollandalılar Londra konferansının kararını kabul etmediler ve ancak o yıl Belçika'nın bağımsızlığını tanıdılar. Belgian independence.
Kazananlar ve kaybedenler
Fishman, Londra Konferansı'nın "olağanüstü başarılı bir konferans" olduğunu, çünkü "zamanın önde gelen güçlerinin Avrupa barışını koruduğu kurumsal çerçeveyi sağladığını" söyler.[2] Britanya bakış açısından G. M. Trevelyan bunu "diplomasimiz tarafından şimdiye kadar başarılmış en yararlı ve zor başarılardan biri" olarak nitelendirirken;[3] Fransızlar da, diğer Büyük Güçler tarafından barışçıl bir şekilde kabul edilen bağımsız bir Belçika hedefine ulaşılmış olarak görmüşlerdir.[4]
Ancak, hem Belçika hem de Hollanda tarihçileri bunu büyük ölçüde görmezden geldiler. Hollandalı tarihçiler, güney bölgelerinin kaybı ulusun güvenini sarstığı için 19. yüzyıldaki en düşük seviye olarak görüyorlar. Fishman, Belçikalı tarihçilerin sonucu bir zafer olarak değil, büyük güçlerin Belçika'nın ortaya çıkmasına izin verdiği yerleşim koşulları altında Lüksemburg ve Limburg'da toprak kaybını içeren sinir bozucu ve aşağılayıcı bir deneyim olarak gördüğünü söyler.[5][6]
Neticesi
1914'te Almanya, Belçika'nın tarafsızlığı garantisini "bir kağıt parçası" olarak reddetti[7] ve Belçika'yı işgal etti. Britanya savaş ilan ederek karşılık verdi.[8]
Rendall, Matthew. "A Qualified Success for Collective Security: The Concert of Europe and the Belgian Crisis, 1831." Diplomacy and Statecraft 18.2 (2007): 271–295.