II. Dünya Savaşı'nda Lüksemburg'un Alman işgali, Lüksemburg Büyük Dükalığı'nın Nazi Almanyası tarafından işgal edilmesinin ardından Mayıs 1940'ta başladı.^[1] Lüksemburg, resmi olarak tarafsız olmasına rağmen Fransız Maginot Hattı'nın sonunda stratejik bir noktada bulunuyordu. 10 Mayıs 1940'ta Wehrmacht Lüksemburg, Belçika ve Hollanda'yı işgal etti. Lüksemburg başlangıçta askeri idare altındaydı, ancak daha sonra sivil idareye sahip bir bölge haline geldi ve nihayetinde doğrudan Almanya'ya ilhak edildi. Almanlar, Lüksemburg'un bir Cermen devleti olduğuna inanıyordu ve yabancı olarak algıladıkları Fransız dilini ve kültürel etkilerini bastırmaya çalıştı. Her ne kadar bazı Lüksemburglular direnişe katılmış veya Almanlarla işbirliği yapmış olsa da, her iki grup da nüfusun azınlığını oluşturuyordu. Alman vatandaşı olan birçok Lüksemburglu, 1942'den itibaren Alman ordusuna alındı. Holokost sırasında yaklaşık 3.500 Lüksemburg Yahudisi öldürüldü. Ülkenin Müttefikler tarafından kurtarılması Eylül 1944'te başladı, ancak Ardenler Taarruzu nedeniyle 1945'in başına kadar tamamlanamadı.

1 Eylül 1939'da II. Dünya Savaşı'nın patlak vermesi, Lüksemburg hükûmetini hassas bir duruma soktu. Bir yandan halkın sempatisi Belçika ve Fransa'ya yönelikti; Öte yandan, ülkenin 1867 Londra Antlaşması'ndan bu yana izlediği tarafsızlık politikası nedeniyle hükûmet, komşularına karşı dikkatli ve kavgacı olmayan bir duruş benimsedi. 1 Eylül itibarıyla Radyo Lüksemburg, yayın yapmayı durdurdu. 1940 baharında Almanya ve Fransa sınırları boyunca surlar dikildi. Adını inşa eden kişiden alan Schuster Hattı, çelik kapılı devasa beton yol barikatlarından oluşuyordu. Bu barikatların resmi amacı, herhangi bir işgalci ordunun ilerleyişini yavaşlatmak ve Lüksemburg'un tarafsızlığının garantörlerine işgalcilere karşı karşı önlem almaları için zaman vermekti. Ancak Alman kuvvetlerinin muazzam gücüyle karşılaştırıldığında yalnızca sembolik bir karaktere sahipti ve halkın sakinleşmesine yardımcı oldu. Küçük Corps des Gendarmes et Volontaires dışında Lüksemburg'un, anlaşmanın kısıtlamaları nedeniyle bir ordusu yoktu.

1940 baharındaki birçok yanlış alarmın ardından Almanya ile Fransa arasında askeri çatışma olasılığı arttı. Almanya, Lüksemburg'un çelik endüstrisine kok ihracatını durdurdu.

Schuster Hattı'nın çelik kapılarının, Alman birliklerinin Our, Sauer ve Mosel sınır nehirlerinin doğu yakasındaki hareketlerinin ardından 10 Mayıs 1940, saat 03:15'te kapatılması emredildi. Bu arada, Lüksemburg'da yaşayan Almanlar tarafından desteklenen, sivil kılığına giren ve Stoßtrupp Lützelburg isimli Alman özel kuvvetleri, radyo yayınlarını ve Almanya-Lüksemburg sınırındaki barikatları sabote etmeye çalıştı ancak girişimleri başarısızlıkla sonuçlandı. Kraliyet ailesi, Colmar-Berg'deki ikametgâhından Lüksemburg Şehri'ndeki Büyük Dükalık Sarayı'na tahliye edildi.

1., 2. ve 10. Panzer Tümenleri'nden oluşan Alman işgali, 04.35'te başladı. Lüksemburg Gönüllü Kolordusu'nun çoğunluğu kışlalarında kaldığından, Almanlar yıkılan bazı köprüler ve kara mayınları dışında önemli bir direnişle karşılaşmadı. Lüksemburg polisi Alman birliklerine direndi ancak pek işe yaramadı; başkent öğleden önce Almanların eline geçti. Lüksemburg'un toplam zayiatı 75 tutsak polis ve asker, altı yaralı polis ve bir yaralı askerdi.^[2] Saat 08:00'de Albay Jouffault'un 1. Spahi Tugayı ^{[kaynak belirtilmeli]} ve 5. Zırhlı Tabur'un 2. bölüğü tarafından desteklenen General Robert Petiet [fr]'nin Fransız 3. Hafif Süvari Taburu [fr], Alman kuvvetlerini izlemek için Lüksemburg'un güney sınırını geçti, bu birimler daha sonra Maginot Hattı'nın arkasına çekildi. 10 Mayıs 1940 akşamı güneyi hariç Lüksemburg'un büyük kısmı Alman kuvvetleri tarafından işgal edildi. İşgal sonucunda 90.000'den fazla sivil Esch-sur-Alzette kantonundan tahliye edildi. 47.000'i Fransa'ya ve 45.000'i Lüksemburg'un orta ve kuzey kesimlerine kaçtı.

Büyük Düşes Charlotte ve başbakan Pierre Dupong'un hükûmeti sırasıyla Fransa, Portekiz ve Birleşik Krallık'a kaçtı ve nihayetinde savaş süresince Kanada'ya yerleşti. Londra'ya sürgüne giden Charlotte, ulusal birliğin önemli bir simgesi haline geldi. En büyük oğlu ve vârisi Jean, 1942'de İngiliz Ordusu'na gönüllü olarak katıldı. Lüksemburg'da kalan tek resmi temsilci Albert Wehrer [de], bir hükûmet komisyonunun başkanı ve Temsilciler Meclisi'nin 41 üyesi idi.

10 Mayıs 1940'ın erken saatlerinde Alman diplomat Von Radowitz, Lüksemburg hükûmetinin genel sekreterine Alman hükûmetinin, Almanya'nın Büyük Dükalık'ın toprak bütünlüğünü veya siyasi bağımsızlığını değiştirmeye niyeti olmadığını belirten bir muhtıra verdi. Ertesi gün, Lüksemburg için bir askeri yönetim kuruldu. Lüksemburg'un çıkarları, üst düzey memurlardan oluşan ve Temsilciler Meclisi tarafından meşrulaştırılan Albert Wehrer yönetimindeki bir hükûmet komisyonu tarafından temsil ediliyordu. Bu komisyonla askeri yetkililer arasında iyi bir ilişki vardı; Albay Schumacher ülkenin sorunlarına karşı açık görüşlü bir tutum sergiledi ve bunları hükûmet komisyonuyla istişare ederek çözme isteği gösterdi.^[3]

13 Temmuz 1940'ta, Lüksemburg'da Athénée de Luxembourg'da Almanca öğretmeni Damian Kratzenberg'in önderliğinde Volksdeutsche Bewegung (VdB) kuruldu.^[4] Ana hedefi propaganda yoluyla halkı Alman dostu bir konuma itmek ve Heim ins Reich politikasını uygulamaktı.

Bazı milletvekilleri ve üst düzey memurlar, I. Dünya Savaşı'nda olduğu gibi, Lüksemburg'un askeri yönetim altında bir ölçüde özerkliği koruyabileceği görüşündeydi ve Almanya ile bir tür anlaşmaya varmak için girişimlerde bulunuldu. Ancak çok geçmeden Berlin'deki yetkililer, Lüksemburg'un kaderinin bu sefer çok farklı olacağını açıkça ortaya koydu. Naziler, Lüksemburgluları bir Cermen halkı ve Lüksemburg'u da bir Alman toprağı olarak görüyordu. Askeri yetkililer 31 Temmuz 1940'ta Lüksemburg'dan çekildi ve yerine Gustav Simon yönetimindeki bir sivil idare getirildi.^[3]

Gustav Simon, 21 Temmuz 1940'ta Oberkommando des Heeres tarafından Chef der Zivilverwaltung (CdZ; "Sivil İdare Şefi") olarak atandı.^[3] Lüksemburg, daha sonra 29 Temmuz'da CdZ-Gebiet Luxemburg'a dahil edildi. Başlangıçta Belçika ve Kuzey Fransa'daki askeri komutanlıklara bağlı olan Simon'un atanması 2 Ağustos'ta Adolf Hitler'in kendisi tarafından onaylandı ve bu onun doğrudan Führer'e rapor verdiğini ve başka kimseye rapor vermediğini belirtti. Bu, ona Nazi Almanyası'nın askeri ve sivil otoriteleri konusunda geniş ölçüde özerklik sağladı.^[3]

Aynı zamanda komşu Gau Trier-Koblenz'in (daha sonra Moselland) Gauleiter'i olan Simon, halkı etnik Alman olduklarına ve Üçüncü Reich'ın doğal bir parçası olduklarına ikna etmek için Heim ins Reich olarak bilinen bir propaganda ve daha sonra terör kampanyasına öncülük etti. Amacı, "Lüksemburg'u mümkün olan en kısa sürede Alman ulusuna geri kazandırmaktı."^[3] Simon, Lüksemburgluların Almanya'ya bağlılıklarını gönüllü olarak ilan edebilmeleri için yalnızca belirli bir düzeyde eğitim ve aydınlanmaya ihtiyaç duyduklarına inanıyordu.^[3] Bunu, onların aslında "kan ve soy itibarıyla" Alman olduklarına olan inancından çıkarmıştı.^[3] Gauleiter'e göre Lüksemburg'un bağımsızlığı "saçma bir fikirdi" ve bu fikir yalnızca monarşi ve hükûmetin onu beslemesi nedeniyle vardı: Lüksemburglulara Alman ulusuna ait olduklarına dair kanıt gösterilirse, bağımsız olma iradesi ortadan kalkmalıydı.^[3]

Hâlâ 1914-1918 işgalinin şokunu hisseden halk, ilk başta yavaş tepki verdi. Üstelik, kraliyet ailesi ve hükûmet sessizce sürgüne kaçmıştı. Nüfusun çoğunluğu yetkililerle herhangi bir çatışmayı önlemek için başlarını aşağıda tuttu; diğerleri ise pasif direniş eylemlerine katıldı.

Simon'un yönetimi Lüksemburg'a geldiğinde, Lüksemburgluların "Almanlığının" yalnızca Fransız etkisinin ince bir dış katmanı altında yattığına tamamen ikna olmuştu. Bu da, yönetiminin kararlı bir şekilde bu katmanı biraz "sökerek" nüfusun Alman karakterinin esasen kendini ortaya çıkaracağı anlamına geliyordu.^[3]

Simon'un iki net hedefi vardı:

• Lüksemburg'un Nazileştirilmesi ve Almanlaştırılması, yani Fransız isimleri, Fransız kökenli kelimeler veya Fransız yaşam tarzı gibi Alman kökenli olmayan her şeyin yok edilmesi.
• Lüksemburg devlet kurumlarının yıkılması, parçalanması ve ülkenin Üçüncü Reich'a dahil edilmesi.

İlk kararname dizisi bu politikayı çok açık bir şekilde ortaya koydu:

• 6 Ağustos 1940: Almanca tek resmi dil oldu ve Fransızcanın kullanımı yasaklandı. Yasak, resmi ve idari kullanımın yanı sıra günlük yaşam için de geçerliydi. "Bonjour", "Merci", "Mösyö", "Madam" vb. gibi Fransızca nezaket ifadeleri de yasağa dahil edildi: birbirlerini selamlayan insanlar "Heil Hitler" demek zorundaydı.^[4]
• 1940 sonbaharı: Siyasi partiler ve bağımsız işçi sendikaları, Parlamento ve Devlet Konseyi feshedildi.^[3] Tüm sivil toplum kuruluşları ve basın, Nazi denetimine tabi tutuldu.
• 1940'ın sonuna kadar: Sondergerichte ve Nürnberg Yasaları'nı içeren Alman yasaları uygulanmaya başlandı.
• 31 Ocak 1941: Fransızcaya benzeyen adlar ve soyadları ile sokak, kasaba, mağaza ve şirket adları Almanlaştırıldı, yani Almanca karşılıklarına çevrildi ya da sadece daha Alman bir adla değiştirildi;^[3][4] örnek olarak Henri, Heinrich oldu, Dupont ise Brückner oldu.
• 18 Şubat 1941: Bere takmak yasaklandı.^[4]
• Mayıs 1941'den itibaren, birçok Lüksemburglu gencin Reichsarbeitsdienst'e katılması emredildi.^[3]

Halkı etkilemek için büyük bir propaganda kampanyası başlatıldı; yalnızca muhalifler ve eleştirmenler değil, aynı zamanda öğretmenler, yetkililer ve önde gelen iş adamları da Nazi örgütlerine katılmamaları halinde işlerini kaybetmekle tehdit edildi ve bu da tüm mesleklerden işe alımların büyük ölçüde artmasına yol açtı. Merkezi bir kayıt defteri, neredeyse her vatandaşın Nazi rejimine ilişkin kişisel görüşünü belgeliyordu. Rejime açıkça karşı çıkan insanlar işlerini kaybetti ya da çoğunlukla doğu Almanya'ya, en kötü durumlarda ise birçoğunun öldürüldüğü ölüm kamplarına gönderildi.

İşgal yetkilileri Lüksemburg'u Hitler Gençliği, Alman Kız Birliği, Winterhilfswerk, NS-Frauenschaft ve Deutsche Arbeitsfront dahil olmak üzere Almanya'da da mevcut olan bir siyasi, sosyal ve kültürel örgütler ağıyla kapsamaya çalıştı.^[5]

Lüksemburg'daki Katolik Kilisesi, savaş sırasında nispeten sessiz kaldı ve Yahudilerin kaderi veya Nazi rejimi konusunda kamuya açık bir tutum sergilemedi. Bir yandan Piskopos Joseph Laurent Philippe hastalık nedeniyle yatalaktı ve bu nedenle aktif muhalefet sağlayacak durumda değildi. Öte yandan Piskopos, işgalcilerin düşmanlığını daha da artırmak ve savaş sırasında büyük ölçüde kısıtlanan Kilise'nin zaten istikrarsız olan dini yaşamını tehlikeye atmak istemiyordu. Ancak Piskopos Philippe, Nazi liderliğiyle görüşmeyi reddetti ve görevinin boşalması ihtimaline karşı hazırlıklar yaptı.^[6]

Nazilerin din karşıtı politikaları nedeniyle kamusal yaşamın dışına itilen Kilise, varlığının tehdit altında olduğunu gördü: Oktav kutlamaları veya dans alayı gibi kamuya açık dini etkinlikler yasaklandı, Hristiyan örgütleri feshedildi, okullarda din eğitimi yasaklandı ve dini emirlere yasak getirildi.^[4][6]

Aynı zamanda piskoposluk idaresi, bir süre şüpheli olmasına rağmen, savaş sırasında sağlam kalan çok az sayıda Lüksemburg kurumundan biri olarak kaldı ve Piskopos'un sınır dışı edilmesi işgal yetkilileri tarafından değerlendirilmişti.^[6]

Lüksemburg direnişi, nüfusun yalnızca küçük bir kısmı tarafından gerçekleştirildi. Oluşumu ilk başta kendiliğinden ve yavaştı. İlk gruplar, 1940 sonbaharından 1941 yazına kadar oluşturuldu.^[3] Başlangıçta koordinasyon olmadan ve farklı motivasyonlarla çalıştılar; örneğin Yahudi karşıtı politikalara karşı çıkan ve demokrasiden yana olan liberaller ile bazen az çok nasyonal sosyalist karşıtı eğilimlere sahip muhafazakar Roma Katolikleri. Roma Katoliklerinden bazıları, aynı zamanda Sovyetler Birliği'ne ve bolşevizme de karşıydılar; Wehrmacht generallerinin Josef Stalin'i ve Kızıl Ordu'yu yeneceğini umuyorlardı, aynı zamanda Yahudileri ve Nazi karşıtı din adamlarını da çiftliklerinde onlardan gizliyorlardı. Lüksemburg Direnişi'ne Lüksemburg Komünist Partisi, ancak Haziran 1941'de SSCB'nin işgalinden sonra katıldı.

Direnişin faaliyetleri büyük ölçüde Alman bilgi tekelini baltalamaya ve karşı propagandayı kulaktan kulağa, broşürler, posterler ve daha sonra gazeteler yoluyla yayarak halka manevi destek sağlamaya yönelikti. Ek olarak direniş, Müttefik savaş esirlerinin ve vurulan pilotların, Wehrmacht firarilerinin ve tehlike altındaki diğer Lüksemburgluların sınırları geçerek Belçika veya Fransa'ya gitmelerine yardımcı oldu. Wehrmacht'a zorla çalıştırma ve zorunlu askerliğin getirilmesi, direnişin görevlerini artırdı: Alman silahlı kuvvetlerinde hizmet etmeyi reddeden çok sayıda gencin artık ülke çapında saklanması, güvende tutulması ve beslenmesi veya yurt dışına kaçmasına yardım edilmesi gerekiyordu. Tutuklanan, sınır dışı edilen veya işten atılan kişilerin ailelerine yardım amacıyla yiyecek ve para yardımları da yapıldı. Direnişin faaliyetlerinin giderek daha önemli hale gelen bir kısmı Müttefiklere askeri, siyasi ve ekonomik istihbarat sağlamaktı. Bazı sabotaj eylemleri gerçekleşmiş olsa da, bunlar nadirdi ve çekilebilecekleri uzak bölgelerin bulunmadığı küçük bir ülkede çok riskli görülüyordu. Benzer nedenlerden dolayı direnişin işgalcilere karşı silahlı çatışmaya girmesi de nadirdi. Sonunda hareketlerin birçoğu sürgündeki hükûmetle, Müttefiklerle, Fransız ve Belçika direniş hareketleriyle temasa geçti ve Fransız Direnişi'ne yaklaşık 400 Lüksemburglu katıldı.^[3] Ayrıca Lüksemburg'dan yaklaşık 300 kişi, Witte Tugayı'nın Ardenler bölümünde savaşmak üzere ülkelerini terk etti ve burada sözde Kızıl Aslan Tugayı'nı kurdular.^[7]

Birçok tanınmış Katolik ve Komünist aile ile birçok cemaat de bir dizi Lüksemburglu Yahudi sivili ve yabancı Yahudiyi gizli ve güvende tuttu.

Bu dönemde, Lüksemburg'da şiddet içermeyen pasif direniş yaygındı. Ağustos 1940'tan itibaren, Lüksemburgluların (ulusal renkleri veya Büyük Düşes'i tasvir eden) vatansever rozetler takmasıyla Spéngelskrich ("Rozet Savaşı") gerçekleşti ve VdB'den gelen saldırılara neden oldu.^[8]

Ekim 1941'de Alman işgalciler, Lüksemburglu siviller arasında uyruklarını, ana dillerini ve ırk gruplarını belirtmeleri istenen bir anket yaptı, ancak Alman beklentilerinin aksine, ankete katılanların %95'i sorulara sırasıyla "Lüksemburglu ve Lüksemburgca" yanıtını verdi.^[9] Kendilerini Alman vatandaşı olarak ilan etmeyi reddetmeleri, toplu tutuklamalara yol açtı.

Zorunlu askerlik özellikle popüler değildi. 31 Ağustos 1942'de, zorunlu askerliğin 1920 ile 1927 arasında doğan tüm erkekleri kapsayacak şekilde genişletileceğinin duyurulmasından kısa bir süre sonra, kuzeydeki Wiltz kasabasında bir grev başladı.^[4] Grev hızla yayıldı ve Lüksemburg'daki fabrika ve sanayileri felç etti.^[10] Grev hızla bastırıldı ve liderleri tutuklandı. 20'si özel bir mahkemede (Almancada "Standgericht") yargılandı ve yakınlardaki Hinzert toplama kampında idam mangası tarafından idam edildi.^[4] Yine de zorunlu askerliğe karşı protestolar devam etti ve 3.500 Lüksemburglu askere alındıktan sonra Alman ordusundan firar etti.^[11]

Nazi işgaliyle işbirliği, Lüksemburg'da daha az konuşulan bir konudur. Araştırmalar, işbirliğinin toplumun her katmanında görülen bir olgu olduğunu göstermiştir. Ancak işbirlikçiler arasında memurların aşırı temsili vardı.^[12] Ortalama olarak işbirlikçiler, genel nüfustan daha gençti.^[12] Eylül 1944'ün başlarında, yaklaşık 10.000 kişi Lüksemburg'u Alman sivil idaresiyle birlikte terk etti: bunun genellikle 3.500 işbirlikçi ve ailelerinden oluştuğu varsayılıyor.^[12] 1945'te 2.857'si erkek ve 2.244'ü kadın olmak üzere 5.101 Lüksemburglu siyasi faaliyetler nedeniyle cezaevindeydi ve bu da nüfusun %1,79'unu oluşturuyordu. Lüksemburg kurtarıldıktan sonra on iki işbirlikçi ölüm cezasına çarptırıldı ve Lüksemburg Şehri'nin Reckenthal semtinde vuruldu. 249 işbirlikçi çalışma cezasına çarptırıldı, 1366'sı hapis cezasına çarptırıldı ve 645'i çalışma evlerine gönderildi.

Halkın muhalefetiyle karşı karşıya kalan rejim, her türlü direnişe karşı acımasız önlemler aldı. 1942 genel grevinden sonra Gustav Simon olağanüstü hal ilan etti ve Alman Standgerichte'yi uygulamaya başladı. Binlerce kişi tutuklandı ve işkence gördü, yüzlercesi toplama kamplarında öldürüldü. Bazı ailelerin tamamı doğu Almanya'ya sürüldü ve yerlerine çoğunlukla Güney Tirol ve Doğu Avrupa'dan gelen Alman aileler getirildi. Gestapo'nun karargahı Villa Pauly, bu terörün simgesi haline geldi.^{[kaynak belirtilmeli]}

Ağustos 1940'ta Gestapo, genel merkezini Lüksemburg Şehri'ndeki Villa Pauly'de kurmuştu; saha ofisleri Esch'teki Villa Seligmann'da ve Diekirch'teki Villa Conter'deydi.^[3]

9 Eylül 1942'de Gauleiter, "Lüksemburg için yeniden yerleşim operasyonunu" duyurdu. O zamandan 1944'e kadar 1.410'dan fazla aile (4.200 kişi) doğu Almanya'ya, Sudetenland'a ve Yukarı Silezya'ya yerleştirildi. Mallarına el konuldu ve Lüksemburg'a dönmeleri yasaklanarak "iyi Almanlar" olmaları konusunda eğitileceklerdi. 1943'ten itibaren, siyasi nedenlerle sınır dışı edilen ailelerin yanı sıra Almanlar, oğulları Wehrmacht'ta askerlikten kaçan veya birliklerinden firar eden aileleri de yeniden yerleştirmeye başladı. Yeniden yerleştirilen bu insanlardan 9'u çocuk olmak üzere 73'ü, çoğunlukla yetersiz beslenme ve tıbbi tesislerin eksikliği nedeniyle kamplarda öldü.^[3]

İşgalden önce Lüksemburg'da 3.900 Yahudi yaşıyordu; bunların çoğu Almanya ve Avusturya'dan gelen mültecilerdi.^[3] 10 Mayıs 1940 gecesi yaklaşık 1.600 kişi ülkeyi terk etti.^[3] Simon'un Nürnberg Yasalarını yürürlüğe koymasının ardından hayat, Yahudi nüfusu için çekilmez hale geldi. Dükkanlarına, eşyalarına ve paralarına el konuldu ve tüm Yahudi çalışanlar işten çıkarıldı. Kamu binalarına girmelerine veya evcil hayvan beslemelerine izin verilmedi. 15 Ekim 1941'e kadar 1.500 Yahudi daha yetkililerin emriyle ülkeyi terk etti.^[3] Gestapo onlara Fransa ve İspanya'ya kadar eşlik etti, ancak orada reddedildikleri için sonu olmayan bir yolculuğa çıkmışlardı.

23 Ağustos 1941'de Yahudi nüfusa sokağa çıkma yasağı getirildi ve Yahudiler ikinci sınıf vatandaş statüsüne indirildi. Lüksemburg Şehri ve Esch-sur-Alzette'deki sinagoglar yıkıldı;^[13] Ettelbruck ve Mondorf-les-Bains'tekiler harap oldu. Naziler, geri kalan 800 Yahudinin çoğunu eski Cinqfontaines manastırında (Fünfbrunnen) yoğunlaştırdı. Buradan 16 Ekim 1941'den 17 Haziran 1943'e kadar 7 trenle Litzmannstadt gettosuna ve Lublin ve Theresienstadt toplama kamplarına, 1943'ten itibaren ise doğrudan Auschwitz imha kampına sürüldüler.^[3][14]

17 Haziran 1943'te Gustav Simon, Lüksemburg'un Judenfrei olduğunu ilan etti. Sınır dışı edilen 683 kişiden sadece 43'ü hayatta kaldı.

Lüksemburg, Eylül 1944'te Müttefik kuvvetler, özellikle ABD Ordusu Muharebe Komutanlığı A (CCA), 5. Zırhlı Tümen tarafından kurtarıldı. İlk ABD kuvvetleri, 9 Eylül'de Petange yakınlarından Lüksemburg topraklarına girdi ve 10 Eylül 1944'te başkenti kurtardı.^[15] Almanlar, savaşmadan ülkeden geri çekildi. 12 Eylül'e kadar Lüksemburg'un %90'ı kurtarıldı.^[15] Ardenler Taarruzu'ndan bir ay önce Waffen-SS'in 250 askeri, Vianden Muharebesi sırasında Vianden kasabasını Lüksemburg Direnişi'nden geri almayı başaramamıştı. Ardenler Taarruzu sırasında ülkenin kuzey kısmı, Almanların 40 km (25 mi) kadar uzağa mermi göndermek üzere tasarladığı özel bir birliğin topçuları (bkz. V3) tarafından vuruldu, ancak Almanlar şehri geri alamadı.

Toplamda 5.700 Lüksemburg vatandaşı II. Dünya Savaşı sırasında öldü; bu, 1940 nüfusunun %2'sine tekabül ediyor; yani Batı Avrupa'daki en yüksek kayıp oranıdır.^[3] Ek olarak, 18.658 bina yıkıldı veya ağır hasar gördü; bu da Lüksemburg'daki tüm binaların 1/3'ünü oluşturuyordu (nüfusun %39'unu etkiliyor).^[16] Hasarın büyük bir kısmı, Ardenler Taarruzu sırasında meydana geldi.

1941'de sürgündeki hükûmet, Alman işgalcilerin tüm tedbirlerinin geçersiz olduğunu ilan etti ve bunu 1944'te yeniden doğruladı. Ancak aynı zamanda "Alman sisteminde her şey kötü değil, onların uygulamaya koyduğu bazı kurumları korumamız iyi olur" ifadesine de yer verildi.^[15] Dolayısıyla sürgündeki hükûmet geri döndüğünde iş hukuku, vergi hukuku ve sosyal mevzuat alanlarındaki bazı Alman düzenlemelerini korudu.^[15]

Savaştan sonra Wehrmacht'a katılan Lüksemburglu askerleri temsil etmek üzere "Ons Jongen" ("Bizim Oğlanlarımız") örgütü kuruldu. Etkilenen 10.000 genç erkek ve aileleri, yaklaşık 300.000 nüfuslu bir ülkede önemli bir güç oluşturuyordu; hem Lüksemburg hükûmeti hem de Federal Almanya Cumhuriyeti üzerinde lobi faaliyeti yürüttüler; daha sonra da "Zorla Askere Alınmış Nazizm Kurbanları Federasyonu" tarafından temsil edildiler. Örgüt, lobi çalışmalarının yanı sıra anma çalışmaları da üstlendi. Almanya-Lüksemburg ilişkilerinin normalleşmesinin yavaşlamasına neredeyse kesinlikle katkıda bulundular.^[17]

Hükûmet tarafından finanse edilen Direniş Belgeleme ve Araştırma Merkezi ile Zorunlu Askere Alma Belgeleme ve Araştırma Merkezi, Alman işgali dönemine ilişkin araştırmalar yapmak üzere sırasıyla 2002 ve 2005 yıllarında kuruldu.

Alman işgali dönemi, Lüksemburg yapımı bazı drama filmlerinde yer alıyor: Déi zwéi vum Bierg (1985), Der neunte Tag (2004), Réfractaire (2009) ve Emil (2010); işgal, aynı zamanda 2004 tarihli Heim ins Reich belgeselinin de konusudur.

Başkentteki bazı sokaklar, Lüksemburg'daki II. Dünya Savaşı olaylarının isimlerini almıştır veya savaştaki Müttefik askeri veya siyasi liderlerine, özellikle de Lüksemburg'un kurtuluşunda katkısı olanlara saygı gösterilmiştir:

• Allée des Résistants et des Déportés
• Avenue Charles-de-Gaulle
• Avenue du Dix-Septembre
• Boulevard d'Avranches
• Boulevard Franklin-D.-Roosevelt^[18]
• Boulevard Général-George-S.-Patton
• Rue de la Grève
• Place des Martyrs
• Rue du Plébiscite^[19]
• Rue General-Major-Lunsford-E.-Oliver
• Rue George-C.-Marshall

• II. Dünya Savaşı'nda Lüksemburg
• Vianden Muharebesi
• 1942 Lüksemburg genel grevi
• Lüksemburg sürgünde hükümeti
• Nazi Almanyası'nın ilhak ettiği bölgeler
• Belçika Savaşı
• Hollanda Muharebesi
• Ulusal Askeri Tarih Müzesi (Lüksemburg)
• I. Dünya Savaşı'nda Lüksemburg'un Alman işgali
• Gëlle Fra anıtı
• Mihver Devletleri ile işbirliği

• Braun, Josy (2002). "L'administration municipale: De l'organisation luxembourgeoise au régime nazi" [Belediye yönetimi: Lüksemburg teşkilatından Nazi rejimine] (PDF). Ons Stad (Fransızca) (71). 16 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım)
• Dostert, Paul (1985). Luxemburg zwischen Selbstbehauptung und nationaler Selbstaufgabe: Die deutsche Besatzungspolitik und die Volksdeutsche Bewegung 1940-1945 [Lüksemburg, kendini öne sürme ile ulusal olarak kendini terk etme arasında: Alman işgal politikası ve etnik Alman hareketi 1940-1945] (Almanca). Lüksemburg: Editions Saint-Paul. 
• Dostert, Paul. "Historique de la Villa Pauly" [Villa Pauly'nin Tarihi]. Seconde Guerre mondiale - Centres de Documentation et de Recherche sur la Résistance et sur l'Enrôlement forcé (Fransızca). 4 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
• Engel, Marcel; Hohengarten, André (1983). Das SS-Sonderlager im Hunsrück 1939-1945 [Hunsrück'teki SS özel kampı 1939-1945] (Almanca). Lüksemburg: Editions St. Paul. 
• Fisch, René; Molitor, E (1991). Die Luxemburger Kirche im 2. Weltkrieg: Dokumente, Zeugnisse, Lebensbilder [2. Dünya Savaşı'nda Lüksemburg Kilisesi: Belgeler, tanıklıklar, biyografiler] (Almanca). Lüksemburg: Editions Saint-Paul. 
• Fletcher, William Allen (1970). "The German Administration in Luxemburg 1940–1942: Toward a 'de facto' Annexation" [Lüksemburg'daki Alman Yönetimi 1940–1942: Fiili Bir İlhaka Doğru]. The Historical Journal (İngilizce). 13 (3): 533-544. doi:10.1017/s0018246x00009304. 
• Hohengarten, André (2002). "Die Nazi-Gewaltherrschaft in Luxemburg-Stadt" [Lüksemburg Şehri'ndeki Nazi zulmü] (PDF). Ons Stad (Almanca) (71): 5-11. 
• Krier, Émile (1978). Deutsche Kultur- und Volkstumspolitik von 1933-1940 in Luxemburg [Lüksemburg'da 1933-1940 yılları arasında Alman kültürel ve etnik siyaseti] (Almanca). Bonn: Universität. 
• Lesch, Paul (2002). "Les Luxembourgeois et le cinéma allemand au cours de l'Occupation" [İşgal sırasında Lüksemburglular ve Alman sineması] (PDF). Ons Stad (Fransızca) (71). 
• May, Guy (2002). "Die Straßenbezeichnungen der Stadt Luxemburg unter deutscher Besatzung (1940-1944)" [Alman işgali altındaki Lüksemburg şehrinin sokak adları (1940-1944)] (PDF). Ons Stad (Almanca) (71). 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. 
• Nonnenmacher, Georges Gilbert (1966). La grande honte de l'incorporation de force des Alsaciens-Lorrains, Eupenois-Malmédiens et Luxembourgeois dans l'armée allemande au cours de la deuxième guerre mondiale [Alsas-Lorenlilerin, Eupen-Malmedylilerin ve Lüksemburgluların İkinci Dünya Savaşı sırasında zorla Alman ordusuna dahil edilmesinin büyük utancı] (Fransızca). Colmar. 
• Powaski, Ronald E. (2008). Lightning War: Blitzkrieg in the West, 1940 [Yıldırım Savaşı: Batı'da Blitzkrieg, 1940] (İngilizce). Book Sales, Inc. ISBN 978-0-7858-2097-0. 
• Quadflieg, Peter M. (2008). "Zwangssoldaten" und "Ons Jongen". Eupen-Malmedy und Luxemburg als Rekrutierungsgebiet der deutschen Wehrmacht im Zweiten Weltkrieg ["Zorunlu Askerler" ve "Ons Jongen". İkinci Dünya Savaşı'nda Alman Wehrmacht'ının işe alım alanı olarak Eupen-Malmedy ve Lüksemburg] (Almanca). Aachen. ISBN 978-3-8322-7078-0. 
• Raths, Aloyse (2008). Unheilvolle Jahre für Luxemburg - Années néfastes pour le Grand-Duché [Lüksemburg için felaket yıllar - Büyük Dükalık için felaket yıllar] (Almanca ve Fransızca). Lüksemburg. 
• Spang, Paul (1982). Von der Zauberflöte zum Standgericht. Naziplakate in Luxemburg 1940-1944 [Sihirli Flüt'ten askeri mahkemeye. Lüksemburg'daki Nazi posterleri 1940-1944] (Almanca). Editions St. Paul. 
• Thewes, Guy. "Nationalsozialistische Architektur in Luxemburg" [Lüksemburg'da Nasyonal Sosyalist mimari] (PDF). Ons Stad (Almanca) (71). 14 Şubat 2019 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ocak 2016. 
• Thewes, Guy (2008). A propos ... Histoire du Grand-Duché de Luxembourg [Lüksemburg Büyük Dükalığı Tarihi... Hakkında] (PDF) (Fransızca). Lüksemburg: Imprimerie Hengen. ISBN 978-2-87999-093-4. 
• Trausch, Gilbert (2003). L'Histoire du Luxembourg: Le destin d'un 'petit pays' [Lüksemburg Tarihi: Bir 'küçük ülke'nin kaderi] (Fransızca). Toulouse: Editions Privat. 
• Volkmann, Hans-Erich (2010). Luxemburg im Zeichen des Hakenkreuzes: eine politische Wirtschaftsgeschichte 1933 bis 1944 [Gamalı haç altında Lüksemburg: 1933'ten 1944'e kadar siyasi ve ekonomik tarih] (Almanca). Paderborn: Schöningh. ISBN 978-3-506-77067-7. 
• Weber, Paul (1948). Geschichte Luxemburgs im Zweiten Weltkrieg [İkinci Dünya Savaşı'nda Lüksemburg Tarihi] (Almanca). Lüksemburg: V. Buck. 
• Zariz, Ruth. The Jews of Luxembourg during the Second World War [İkinci Dünya Savaşı sırasında Lüksemburg Yahudileri] (İngilizce). Holocaust & Genocide Studies No 7 (1993). s. 51–66.

• "Heim ins Reich: La 2e guerre mondiale au Luxembourg - quelques points de repère" [Heim ins Reich: Lüksemburg'daki 2. Dünya Savaşı - bazı önemli noktalar]. Centre national de l'audiovisuel (Fransızca). 10 Haziran 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
• "Luxemburg Collaborationist Forces in During WWII" [II. Dünya Savaşı Sırasında Lüksemburg İşbirlikçi Güçleri]. Feldgrau (İngilizce). 4 Ağustos 2020. 3 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi.