Gürcistan, kökenini Helenistik döneme kadar izleyen monarşik bir geleneğe sahiptir. Bagrationi hanedanı tarafından yönetilen Orta Çağ Gürcistan Krallığı, modern zamanlarda Gürcistan'da devam eden bir miras bıraktı. Bagrationi monarşisiyle ilişkilendirilen nitelikler ve semboller, Gürcü ulusunun yapımında ve ardından ulusal tarihin inşasında önemli bir yer kazanmıştır. Hanedanlığın birkaç kolu günümüze kadar hayatta kalmasına rağmen, 19. yüzyılın başlarında Gürcü topraklarının Rus İmparatorluğu tarafından ilhak edilmesiyle beraber egemenlikleri sona erdi. Monarşik yenileme, 20. yüzyıl boyunca çeşitli kralcı gruplar tarafından değerlendirildi. Gürcistan'ın siyaseti, 1991'de Sovyetler Birliği'nden bağımsızlığını yeniden kazandığından beri yarı başkanlık cumhuriyeti çerçevesinde yer alsa da, monarşi tartışması, özellikle anayasal biçimi hiçbir zaman sona ermedi. Konu, en son 2007 sonundaki siyasi bir krizin ortasında gündeme geldi.

Rus İmparatorluğu, iki ana Gürcü krallığını, sırasıyla 1801 ve 1810'da Kartli-Kakheti ve Imereti krallığını absorbe etti. Mülksüzleştirilen kraliyet hanedanının üyeleri, Rus yönetimine karşı birçok isyan başlattı, ancak hepsi başarısız oldu. Askerî pasifleştirme ve diplomatik ikna kombinasyonunu kullanan Rus yönetimi, yerel seçkin insanların bir dereceye kadar sadakatini kazanmayı başardı. Bagrationi prensleri daha sonra kaçınılmaz olana boyun eğdiler ve bir oldubittiyle uzlaştılar.^[1]

1825 Aralıkçılar isyanından hemen sonra, St. Petersburg ve Moskova'daki kraliyetçi Gürcüler, sondan bir önceki Gürcistan Kralı Erekle II'nin torunları tarafından çağrıldı; prens Okropir ve Dimitri, iki Rus kentindeki Gürcü öğrencileri Gürcistan'ın Bagrationi Hanedanlığı altında bağımsız olması gerektiğine ikna etmeye çalıştı. Okropir, 1829'da Tiflis'i ziyaret etti ve Gürcü monarşisini yeniden kurmak amacıyla gizli bir cemiyet kurulmasına yardım etti. 1830 Fransız devriminden ve 1830-1831 Polonya ayaklanmasından esinlenen komplocular, Rus karşıtı duyarlılıklarında birleştiler, ancak çoğunluk Bagrationi'nin Gürcü tahtına geri dönmesini tercih etmelerine rağmen planlarında fikir ayrılığı yaşanmıştı. Planlanan darbe, 1832'de polisler tarafından engellendi.^[2]

Emperyal Vali Prens Vorontsov'un (1844-1854) liberal siyaseti tarafından kazanılan Gürcü soylularının Rus çarına olan sadakati 1860'larda azalmaya başladı. Yine de, 1832'de Gürcü kraliyetçilerin önderliğindeki komplonun ardından, hiçbir Gürcü hareketi veya siyasi parti, Birinci Dünya Savaşı'na kadar tam bağımsızlık çağrısında bulunmadı.^[3]

Birinci Dünya Savaşı yıllarında Gürcü göçmenler, Prens Matchabelli'nin rehberliğinde, Berlin'de, Gürcistan'daki bir monarşinin Alman himayesi altında yeniden kurulmasını düşünen bir Ulusal Komite kurdu. Fikrin yayılmasında etkili olan kişilerden biri, Prusyalı Alman prensi Joachim'in Gürcü tahtına oturmasını öneren Otto von Lossow'du. Ancak, 1917 Rus Devrimi'nin ardından Gürcüler, sosyal demokratların Gürcü siyaset sahnesine uzun süredir hâkim olmasının bir sonucu olarak, bağımsız devletlerini demokratik bir cumhuriyet biçiminde (26 Mayıs 1918) onardılar. Eski kraliyet hanedanının filizleri de dâhil olmak üzere Gürcü asaleti, yeni bir cumhuriyete destek verdi. Çağdaş bir Batılı gözlemcinin belirttiği gibi: "Fransa'daki gibi, Gürcü soyluluğunun siyasi olmaktan çok sosyal bir önemi vardır. Halkın ruhu demokratiktir; Gürcistan'da monarşinin yeniden canlanması için en ufak bir şans yok ve soylular, kişisel haklarının hak ettiklerinden daha fazla siyasi ağırlığa sahip olmayacaklar."^[4]

Gürcistan Demokratik Cumhuriyeti, 1921'de Sovyet Rusya'nın Kızıl Ordu işgaliyle düştü. Ardından gelen siyasi baskılar, özellikle 1924'teki başarısız Ağustos Ayaklanması sırasında, Bagrationi ailesinin birçok üyesini Sovyetler Birliği'nden kaçmaya zorladı; bazıları ayaklanma sırasında öldü.

Göçmenlerden biri, Mukhrani Hanedanı Prensi Iraklı (Bagrationi hanedanının bir teminat kolu) (1909-1977), bir Gürcü monarşist davası için Avrupalı güçlerin desteğini almaya çalıştı. İkinci Dünya Savaşı'ndan önce İspanya'ya yerleştikten sonra Prens Iraklı, Gürcistan Kraliyet Evi adını verdiği evi kurdu ve Stalin'in Sovyetler Birliği'nden bağımsız bir Gürcü monarşisi için Avrupa hükûmetlerinden destek istedi. Prens Iraklı, 1977'de İspanya'da öldüğünde, oğlu George, Gürcistan kraliyet ailesine ilk sırada yer aldı ve 1991'de yeni bağımsız cumhuriyetin hükûmeti ve parlamentosu tarafından bir formalite olarak da olsa bu şekilde tanındı.^[5] Mukhrani'nin meşru hakları, şecere olarak da olsa, tahtın meşru hakları, Gürcistan'ın son kralı olan bagration – Gruzinsky'nin patrilineal torunlarının, yok olmaya yakın olmasına rağmen, Gürcistan'da hayatta kalması nedeniyle sık sık sorgulanmıştır. Bu çizgi, Gürcistan'ın son kralı George XII'nin varisi olan Prens Nugzar Bagration-Gruzinsky (d. 1950) tarafından temsil edilmektedir.

Ancak, iki soy Prens David Bagrationi-Mukhraneli'nin Nugzar'ın en büyük kızı Anna Bagration-Gruzinsky ile Şubat 2009'da evlenmesi yoluyla bu çatışmayı çözmek için harekete geçti. 27 Eylül 2011'de Prens David ve Prenses Anna, Mukhraneli ve Gruzinsky iddialarını potansiyel olarak birleştiren Prens Giorgi Bagration Bagrationi'de bir erkek bebeğin ebeveynleri oldu. Başka hiçbir Bagrationi Prensi, primogeniture tarafından üst düzey kökenli olan Gruzinsky veya Mukhraneli soyunda doğmazsa ve şu anda yaşayanlardan kurtulursa, Prens Giorgi hem Bagrationi evinin varisi hem de Georgia XIII Georgia'nın varisi olacaktır.^[6]

Bununla birlikte, diğer Bagratlıların tahta geri getirilmesi için adaylık hakkında spekülasyonlar ortaya çıktı. Bazı monarşistler, Don Raimondo Orsini ve Prenses Khétévane Bagration de Moukhrani'nin oğlu Don Lelio Nicolò Orsini'nin^[7] adını duyurdu, ancak Prenses Khétévane bu iddiayı reddetti.^[8]

1990'ların başlarında Gürcistan, Sovyetler Birliği'nden bağımsızlığa doğru ilerlerken, monarşik yenileme politikanın kenarlarında bir sorun oldu, ancak gerçek bir tahta adayları ve monarşiye halk desteği yoktu. Çeşitli Gürcü siyasi grupları, Gürcistan Kraliyet Evi Başkanı Jorge de Bagration'ın dönüşünü müzakere etmeye çalıştı ve hatta isteksiz prensi ikna etmek için Madrid'e bir heyet gönderdi. Bazı siyasi aktivistler, özellikle de Ulusal Demokrat Parti ile bağlantısı oların Gürcistan'daki bir anayasal monarşinin, Moskova'nın Gürcistan'ı Sovyetler Birliği içinde tutmaya yönelik her türlü çabasını iptal etmeye yardım edeceğini tahmin ettiler.^[9] Gürcistan, 9 Nisan 1991'deki bağımsızlık ilanından sonra, zayıf ve kırılgan muhalefet grupları, Gürcistan'ın halk tarafından seçilen ilk Cumhurbaşkanı Zviad Gamsakhurdia'yı ve onun otoriter eğilimlerini etkisiz hâle getirme umuduyla yenileme meselesini yeniden gündeme getirdi.

Eduard Shevardnadze'nin (1992-2003) yönetimi sırasında, eski parlamento başkanı Akaki Asatiani liderliğindeki Gürcü Gelenekçiler Birliği de dâhil olmak üzere birkaç küçük siyasi parti, uygulanabilir bir alternatif olarak anayasal monarşiyi savunmaya devam etmesine rağmen, Gürcistan hükûmeti monarşist fikirlere ciddi bir önem vermemiştir.

Anayasal monarşi tartışması, 2007'nin sonlarında Gürcistan'da ortaya çıkan siyasi krizle yeniden canlandı. Gürcü Ortodoks Kilisesi'nin popüler başkanı Katolikos-Patrik II. İlia'nın 7 Ekim 2007 tarihli vaazı, yenilenen bir siyasi tartışmaya ivme kazandırdı. Anayasal monarşi fikrine her zaman sempati duyan patrik, Pazar günü Kutsal Üçlü Katedrali'nde yaptığı ayin sırasında kraliyet hanedanının restorasyonunun "Gürcü halkının arzu edilen bir hayali" olduğunu söyledi. Ayrıca, Gürcistan halkının bu yönetim modelini seçmesi hâlinde, "kraliyet hanedanının temsilcileri arasından bir kraliyet adayı seçilmesi ve çocukluktan itibaren uygun şekilde kral olarak yetiştirilmesi gerektiğini" vurguladı.

Patrik'in vaazları, Gürcistan'daki siyasi krize beklenmedik bir şekilde devam etti. Patrik'in monarşiye sempati duyması, sıradan cemaatin duyacağı yeni bir şey olmasa da birkaç muhalefet partisi, Gürcü muhalefetinin savunduğu parlamenter yönetim modeline atıfta bulunarak, "Cumhurbaşkanı olmadan Gürcistan" sloganlarını geliştirme fırsatını hemen değerlendirdiler. Birçok politikacı, parlamenter cumhuriyet biçiminde bir geçiş aşamasıyla anayasal bir monarşiye desteklerini ifade etti.^{[7][10][10][11]}

Yetkililerin monarşi çağrılarına tepkisi kısıtlandı. Nino Burjanadze, bir eş konuşmacı Gürcistan Parlamentosu, fikri hakkında şüphelerini dile ve toprak bütünlüğü sağlanana kadar Gürcistan Abhazya ve Güney Osetya ayrılma atıfta bulunarak, bu kadar önemli bir konuda karar vermenin mümkün olmayacağını belirtmiştir. Uzak Bagratid soyundan şaka yollu bir şekilde söz eden Başkan Mikheil Saakaşvili, "mevcut sorunlara yeni sorunlar eklememek için bu konuya ciddi bir şekilde dikkat edilmesi gerektiğini" söyledi. Saakashvili'nin Birleşik Ulusal Hareketi'nden etkili bir parlamento üyesi olan Giga Bokeria, Patrik'in açıklamasını yumuşak bir şekilde değiştirmeye çalıştı: "Patrik bugün monarşinin kurulmasını önermedi. Bunun Gürcistan temel sorunlarını çözdükten sonra olabileceğini kastetti." dedi. Daha sonra muhalefetin anayasal monarşi çağrısının yalnızca popülist bir hareket olduğunu iddia etti: "Burada anayasal monarşi hakkında konuşuyorlar ve bununla ilgili yurtdışında hiçbir şey söylemiyorlar. Bu onların çifte standart politikasıdır." dedi.^[12] Ilia II, konu hakkında daha fazla yorum yapmaktan kaçınmıştır.

Ekim ve Kasım 2007'de on muhalefet partisinden oluşan bir koalisyon tarafından düzenlenen hükûmet karşıtı gösterilerden bir yana duran muhalefetteki Yeni Haklar Partisi, gündemlerine anayasal bir monarşinin kurulmasına daha nüanslı bir bakış açısı ekleyen tek büyük siyasi grup oldu. Yeni Haklar / Sanayiciler Partisi adayı David Gamkrelidze'nin erken cumhurbaşkanlığı seçimleri için aday olan David Gamkrelidze'nin ön seçim kampanyasını dâhil edilen, bu fikri destekleyen ve referandum yapılmasını öneren, 5 Ocak 2008 tarihinde özel bir bildiri yayımladılar.

Bir monarşi seçeneği, Gürcistan'da her zaman belirsiz bir rezonansa neden olmuştur. Bir yandan monarşi, Gürcü birliğinin ve bağımsızlığının bir sembolü olarak kabul edilirken diğer yandan monarşik gelenekte 200 yıldan fazla önemli bir boşlukla uzak bir geçmişe aittir. Bu nedenle, 1998'de yapılan bir ankete göre, 828 katılımcının yalnızca % 16,3'ü, çeşitli hükûmet türlerinin Gürcistan için ne kadar uygun olduğunu veya olacağını düşündükleri sorulduğunda, monarşinin Gürcistan için iyi veya çok iyi bir hükûmet biçimi olacağına inanıyordu.^[13]

Şüpheciler, monarşinin yeniden kurulmasının, aday sayısı ve Gürcü tahtının çözülmemiş halefiyeti gibi çeşitli nedenlerden dolayı teknik olarak imkânsız olduğunu söylüyorlar. Ek olarak, kralı seçme kriterlerinin büyük anlaşmazlıklara yol açacağına inanıyorlar. Eylül 2011'de, Prens Giorgi Bagration Bagrationi'nin şahsında ailenin hayatta kalan iki ana kolunu potansiyel olarak birleştirecek olan doğumu, bu tür şüpheciliği azaltmaya yardımcı olabilir.^[14]

Anayasal monarşinin destekçileri, bu devlet biçiminin Gürcistan vatandaşlarının çıkarlarını en iyi şekilde koruyacağını savunmaya devam ediyor; bir hükümdar "hüküm sürmezdi" ve "istikrar ve ulusal birliğin koruyucusu olarak hareket ederdi" diye söylediler. Monarşiye dönüşü, yerli kraliyet hanedanının Gürcü halkı tarafından asla reddedilmediğine veya devrilmediğine, ancak yabancı bir güç (yani Rusya) tarafından mülksüzleştirildiğine atıfta bulunarak "tarihsel bir adalet" olarak görüyorlar.^[15][16]

16 Aralık 2018'de Prens David Bagrationi Mukhrani, Gürcistan'ın ilk kadın Cumhurbaşkanı Salome Zourabichvili'nin eski Kraliyet ikametgâhında açılışa davet edildi.^[17]

Gürcistan'da monarşinin yenilenmesi hakkında halkın görüşleri:

• Bagrationi hanedanının Gürcü hükümdarları soy ağacı
• Kartli'nin Bagrationi hanedanının Gürcü hükümdarlarının soy ağacı
• Kakheti Bagrationi hanedanının Gürcü hükümdarlarının soy ağacı
• Imereti Bagrationi hanedanının Gürcü hükümdarlarının soy ağacı