Glanville Davies olayı, İngiliz hukukunda avukatlar için mevzuatta daha büyük değişikliklerle sonuçlanan ve 1990 tarihli Mahkemeler ve Hukuk Hizmetleri Yasasının da düzenlenme sebeplerinden biri olan bir skandaldı. Skandal, avukat Glanville Davies'in müvekkili olan Leslie Parsons'ın Davies'i şikayet etmesiyle patlak verdi. Parsons, Davies'i kendisine 197.000 £ tutarında bir fatura kestiği için avukatların bağlı olduğu İngiltere ve Galler Hukuk Konseyi'ne şikayet etmişti. Konseye bağlı disiplin kurulu, Davies'e herhangi bir yaptırım uygulamadı, böylece Davies'in itibarına herhangi bir gölge düşmedi ve kendisi de konseyden "sağlık sorunları" nedeniyle istifa etti. Soruşturma süreci sonunda yükselen kamuoyu eleştirileri ve tepkilerine binaen, konsey tarafından “idari başarısızlıklar, yanlış kararlar, hatalar, yargı hataları, iletişimde başarısızlıklar ve duyarsızlık” bulunan bir iç rapor hazırlandı. Konuya ilişkin, İngiliz parlamentosuna sunulan bir kanun teklifi ile, Hukuk Konseyi'nin başlangıçta önerilen ölçüde olmasa da, disiplin şikayetlerini inceleme biçimi değiştirilmiş ve 1990'da bağımsız bir disiplin organı oluşturan Mahkemeler ve Hukuk Hizmetleri Yasasının ihdas edilme yolu açılmıştır.

1982'de Leslie Parsons, avukatların meslekî örgütü olan İngiltere ve Galler Hukuk Konseyi'nin de üyesi olan vekili avukat Glanville Davies aleyhinde şikayette bulundu.^[1] Davies, Parsons'tan hukukî hizmetleri^[a] karşılığında 197.000 £ tutarında "ağır bir şekilde şişirilmiş, yanlış bir yasal fatura" talep etmişti.^[2] Parsons, 1976'dan 1982'ye kadar konseye tekrar tekrar şikayet etti;^[3] buna rağmen, Hukuk Konseyi hiçbir disiplin işlemi gerçekleştirmedi ve Davies'in itibarı zedelenmeden sağlık sorunları nedeniyle Konsey'den istifa etmesine imkân sağladı.^[4][1] Parsons nihayet 1982'de Davies'e karşı yasal işlem başlattı ve 18 Kasım'da Adalet Yüksek Mahkemesi hâkimlerinden Anthony McCowan faturayı 67.000 £ 'a düşürdü.^[5] McCowan ayrıca Davies'in "en azından kaba ve kalıcı bir suistimalden dolayı suçlu" olduğunu ve protesto edilmesini önerdi. 24 Ekim 1983'te hâkim John Vinelott, Davies'i avukatlıktan azletti.

Davanın başlamasının ardından, Lay Observer ve bizzat Hukuk Konseyi, soruşturmalarında (Ely Raporu olarak bilinir) Davies olayının Hukuk Konseyi iç disiplin örgütü tarafından ele alınmasında "korkunç bir hata, duyarsızlık ve kötü yargılama" vurgusunda bulundu.^[2][4] Raporda "idari başarısızlıklar, yanlış kararlar, hatalar, yargı hataları, iletişimde başarısızlıklar ve duyarsızlık... tüm mesele Konsey için bir rezaletti" değerlendirmesi yapıldı ^[1] Konsey Parsons'a süreci kötü yönettikleri için tazminat ödedi ve şikayetleri makul bir özenle araştıramadıkları benzer davaların mağdurlarının zararlarını da tazmin edeceklerini söyledi.

Hukuk Konseyi, Coopers & Lybrand'dan bizzat kendi bildirecekleri disipliner konulara dair bir rapor hazırlamasını istedi.^[1][6] 1984 yılında yayınlanan taslak rapor, Hukuk Konseyi'nin disiplin soruşturması yapma yetkisini avukatlardan ve jürilerden oluşan bağımsız bir Avukat Şikayet Kuruluna devretmesini önerdi (üyelerinin çoğunluğu avukat olacaktı).^[1] 1985 yılında Ulusal Tüketici Konseyi tarafından yayınlanan bir ankette, katılımcıların %15'i Hukuk Konseyi'nin şikayetleri soruşturması gerektiğini, %5'i bağımsız bir organ kurulduğunda avukat çoğunluğu içermesi gerektiğini, %36'sının avukatların ve jürilerin eşit olmasını istediğini ve %55'inin ise jürilerin çoğunluğunu tercih ettiğini gösteren bir anket yayınladı.

Bu ve buna benzer tartışmaların sonucu olarak Alf Dubs, 12 Şubat 1985'te, avukatlığa dair düzenlemelerin sorumluluğunun Hukuk Konseyi'nden başka bir organa yüklenebileceği bir kanun teklifini Avukatlar Kanunu Teklifi (Bağımsız Şikayetler Usûlü) adıyla tanıttı.^[6] Bu konuda meslekî bir görüş ayrılığı yaşandı. Ulusal Tüketici Konseyi, Yasal Eylem Grubu ve daha birçok küçük ölçekli hukuk topluluklarının çoğu öneriyi desteklerken, daha büyük hukuk toplulukları ile İngiltere ve Galler Hukuk Konseyi buna karşı çıktı.

İngiltere ve Galler Hukuk Konseyi, Coopers & Lybrand'ı raporlarına alternatif bir değişiklik önerisi eklemeye ikna etti, Hukuk Konseyi'nin ve daha büyük bölgesel toplulukların baskısından sonra önerilen bu alternatif teklif kullanıldı. Bu, orijinal öneriye göre çok daha zayıftı ve^[6] avukatlık mesleğini Hukuk Konseyi içinde düzenleme sorumluluğunu korudu, ancak Konsey içindeki işlevlerin ayrılmasını artırdı ve düzenleyici komitelerdeki insanların çoğunun jüri (avukat olmayan) olmasını gerektirdi. Bu skandalı çevreleyen olaylar, doğrudan avukatlar için bağımsız bir disiplin organı oluşturan 1990 Mahkemeleri ve Hukuk Hizmetleri Kanununda yapılan reformlara ortam hazırladı.^[2]

• ^a 1970 yılında, Parsons patenti elinde olan bir makinenin ortağı olduğu bir şirket tarafından izinsiz kullanıldığı gerekçesiyle şirket aleyhine yasal süreç başlatmış, dava sonucunda zararına karşılık 400.000 £ ve şirketteki hissesi nedeniyle de 130.000 £ tazminat kazanmıştı.^[7]

Kitaplar

• Abel, Richard (1998). The Making of the English Legal Profession. ISBN 1-58798-250-1. 
• White, Robin (1991). A Guide to the Courts and Legal Services Act 1990. Londra: Fourmat Publishing. ISBN 1-85190-120-5. 
• Stephen, Frank H. (2013). Lawyers, Markets and Regulation. Edward Elgar Publishing. ISBN 978-1-78100-267-4. 
• Boon, Andrew (2014). The Ethics and Conduct of Lawyers in England and Wales. Bloomsbury Publishing. ISBN 1782256091. 
• Jackson, Richard Meredith (1989). Jackson's Machinery of Justice. Cambridge University Press. ISBN 9780521317672. 
• Abel, Richard L. (1995). Lawyers in Society: An Overview. University of California Press. ISBN 9780520203327. 
• Stephen, Frank H. (2013). Lawyers, Markets and Regulation. Edward Elgar Publishing. 

Haberler

• Darr, Amber (21 Şubat 2012). "An unfulfilled mandate". Dawn. 29 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2020. 

Dergiler

• Cohen (1986). "The Necessity for Lawyers and The Law Society in England – A Lesson for the American Legal Profession". The Journal of the Legal Profession. Cilt 11. University of Alabama School of Law.