8. Piyano Sonatı (Beethoven)

8. Piyano Sonatı Do minör, Op.13 veya yaygın olarak bilinen adıyla Fransızca: Sonata Pathétique, Ludwig van Beethoven tarafından bestelenmiÅŸ piyano sonatı. 1789 yılında bestelenmiÅŸ ve besteci 27 yaşındayken, 1799’da yayımlanmıştır. Dünya genelinde en tanınmış kompozisyonlardan biridir.[1] Beethoven eseri arkadaşı Karl Alois’ya (Prens Lichnowsky) adamıştır.[2] Bestecinin kendisi tarafından isimlendirilmiÅŸ nadir eserlerinden biri olduÄŸu düşünülmesine raÄŸmen; parçaya, sonatın trajik sonaritesinden etkilenerek, Fransızca: Grande sonate pathétique ismini veren eserin yayımcısıdır. (Beethoven’ın beÄŸenisiyle)[3]

Önde gelen müzikologlar, eserin Mozart'ın piyano sonatı K. 457’sinden esinlenilmiş olabileceğini tartışmaktadır. İki kompozisyon da do minör tonunda yazılmış ve birbirine benzeyen üç bölümden oluşmaktadır. Özellikle 2. Bölüm’deki tema, "Adagio cantabile", Mozart’ın sonatının ikinci bölümünün temasına oldukça benzemektedir.[4] Buna rağmen, Haydn ve Mozart’ın yarattıklarından oldukça farklı olarak, Beethoven’ın sonatında kendine özgü eşsiz bir motif dizisi kullanılmıştır.[2]

Bölümler

1. Grave – Allegro di molto e con brio (7:00)
2. Adagio cantabile (4:58)
3. Rondo: Allegro (4:35)
Dinlerken sorun mu yaşıyorsunuz? Medya yardımı alın.

Üç bölümden oluşan eserin çalınması yaklaşık olarak 19 dakika sürmektedir.

Sonat üç bölümden oluşmaktadır:

  1. Grave (Yavaşça, ağırbaşlılık ile) – Allegro di molto e con brio (Hızlıca, daha dinç bir şekilde)
  2. Adagio cantabile (Yavaşça, şarkı söyleme tarzında)
  3. Rondo: Allegro (Hızlıca)

Beethoven'ın çağdaşlarının tepkileri

Pathétique, Beethoven için önemli bir başarı olmuştur; hem iyi satmış[5] hem de olağanüstü yetenekli bir piyanist olarak var olan ününün yanında besteci olarak ünlenmesine de yardım etmiştir.[6] Beste hızla popüler olmuş, sonraki yıllarda belirginleşecek olan Beethoven müziğinin karakteristik özelliklerini tüm dünyaya sergilemiştir.[1]

Besteci ve piyanist Ignaz Moscheles eseri 1804 yılında keşfettiğinde, on yaşındadır; müziğin notalarını satın almaya gücü yetmez, bu yüzden kütüphaneye gidip eserin bir kopyasını çıkarır. Moscheles'in müzik öğretmeni, bu keşiften kendisine bahsedildiğinde, Moscheles'i uyarır: "beni eksantrik eserler çalmadan ve üzerlerinde çalışmadan önce daha saygıduyulası modeller üzerinde çalışarak bir stil geliştirmem gerektiği konusunda uyardı. Talimatlarına kulak asmadan, varolma sıralarına göre, Beethoven'ın eserleri üzerinde çalıştım ve başka hiçbir bestecide bulamadığım avuntu ve zevki buldum."[7]

Bir besteci ve aynı zamanda son yıllarında Beethoven'ın arkadaşı olan Anton Schindler ise eser hakkında "What the Sonate Pathétique was in the hands of Beethoven (although he left something to be desired as regards clean playing) was something that one had to have heard, and heard again, in order to be quite certain that it was the same already well-known work. Above all, every single thing became, in his hands, a new creation, wherein his always legato playing, one of the particular characteristics of his execution, formed an important part." demiştir.[7]

Kaynakça

  1. ^ a b Craig Wright, Listening to Western Music, pp. 209–12. Cengage Learning.
  2. ^ a b Beethoven Pathetique Sonata Op. 13 15 Mart 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arÅŸivlendi. All About Beethoven. Retrieved May 1, 2008.
  3. ^ Burkhart, Charles: Anthology for Musical Analysis, p. 233. Schirmer 2004.
  4. ^ Marks, F. Helena. The Sonata: Its Form and Meaning as Exemplified in the Piano Sonatas by Mozart. W. Reeves, London, 1921.
  5. ^ Maynard Solomon, Beethoven, p. 80. Revised Edition, Schirmer Trade Books.
  6. ^ Jan Swafford, Beethoven: Anguish and Triumph, p. 219. Houghton Mifflin Harcourt
  7. ^ a b H. C. Robbins Landon, Beethoven: A Documentary Study, pp. 61–62. Thames & Hudson 1970.

Dış bağlantılar

Wikimedia Commons'ta 8. Piyano Sonatı (Beethoven) ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.