1832 Londra Konferansı ya da Londra Protokolü, Yunanistan'da istikrarlı bir hükûmet kurmak için toplanan uluslararası bir konferanstı. Üç Büyük Güç (Büyük Britanya, Fransa ve Rusya) arasındaki müzakereler, bir Bavyera Prensi Otto altında Yunanistan Krallığı'nın kurulmasıyla sonuçlandı ve kararlar o yıl Konstantinopolis Antlaşması'nda onaylandı. Anlaşma, daha önce Sırbistan Prensliği'nin hükümdarlığı olan Balkanlar'daki başka bir toprak değişikliğini tanıyan Akkerman Antlaşması'nı takip etti.^[1]

Yunanistan, Osmanlı İmparatorluğu'ndan bağımsızlığını Rum İsyanında Britanya, Fransa ve Rusya'nın yardımıyla kazanmıştı. 3 Şubat 1830 tarihli Londra Protokolü'nde, üç güç kurulacak devletin sınırlarını belirlemişti ancak Yunanistan valisi Yannis Kapodistrias 1831'de Mora'daki Anabolu şehrinde suikasta uğradığında Yunan yarımadası kargaşaya sürüklendi. Büyük Güçler, savaşın resmi olarak sona ermesini ve Yunanistan'da tanınmış bir hükûmeti istedi.

Mayıs 1832'de Birleşik Krallık Dışişleri Bakanı Henry John Temple, Fransız ve Rus diplomatlarla bir araya geldi ve Yunanlılara danışmadan Yunanistan'ın bir monarşi olması gerektiğine karar verdi. Kongre Bavyera Prensi Otto'ya tahtı teklif etti. Ayrıca hükümdarlığı Otto'nun torunlarına veya herhangi bir sorunu olmaması durumunda küçük kardeşlerine geçirecek olan veraset çizgisini de oluşturdular. Ayrıca hiçbir durumda Yunanistan ve Bavyera hükümdarlığının birleştirilmemesine karar verildi. Monarşinin ortak garantörleri olarak Büyük Güçler, Yunan İsyanı'nın sona ermesini sağlamak için Osmanlı başkenti Konstantinopolis'teki büyükelçilerine de yetki verdi.

21 Temmuz 1832'de İngiliz büyükelçisi Stratford Canning ve diğer temsilciler, Arta-Volos hattı boyunca yeni Yunanistan Krallığı'nın sınırlarını belirleyen Konstantinopolis Antlaşması'nı imzaladılar.