Ang demograpiya ng Pilipinas ay ang pagtatala ng katauhang populasyon sa bansa; kabilang na dito ang pagtatala ng kasinsinan ng populasyon, pagkaiba-iba ng mga katutubong tao, antas ng edukasyon, kalusugan, wika, estado ng ekonomiya, mga sinasambang relihiyon, at iba't ibang mga aspekto ng populasyon sa bansa. Ikalabing-dalawa ang Pilipinas sa pinakamataong lugar sa buong mundo at ikatatlumpu't-lima sa densidad. Naitala ang unang senso ng Pilipinas noong 1877 ng pamahalaan ng Espanya na may populasyong 5,567,685.^[1] Ang kamakailang senso ay naitala naman noong 2020, na higit sa 109,035,343.^[2]

Naipakita ng makabagong pananaliksik sa henetika Naka-arkibo 2010-02-14 sa Wayback Machine. na ang uring panlahi ng populasyong Pilipino, na bumubuo ng pinakakaramihang bahagi ng bansa, ay naitatag noong pre-kasaysayan ng mga katutubong Taywanes na nagsasalita ng inang-wikang Awstronesyo, na sunod-sunurang dumayo sa Pilipinas noong mga 3000 BK, ang karamihan na nakipaghalo rin sa mga manaka-nakang dayo mula sa mainland o kontinenteng Asya (ngayo’y timog Tsina). Tangi ang mga pamayanang di-Awstronesyo na ito sa karaniwang populasyon pagdating sa pagkakakilanlang etniko, katayuang panlipunan, mga kaugaliang pangkultura, at madalas sa pamanang pangwika, bagaman tinuturing nila ang kanilang sarili bilang mga tunay na Pilipino.

Mga apat sa bawat 100 Pilipino, o 3.6% ng populasyon, ang nagtataglay ng kanunununuang Europeo, bagaman hindi nabanggit kung gaano kalaki ang karaniwang pagkahalong Yuropeo sa kanila. Karamihan sa kanila, kasama ng mga di-Awstronesyong Pilipino, ay nagpapanatili ng mga pamantayan at ugaliing pangkulturang tangi sa pangkalahatang populsayon; kapansin-pansin din ang kanilang pagsasarili pagdating sa pagkakakilanlang etniko, pananaw sa daigdig, katayuang panlipunan, at pamanang pangwika.

Ang lathalaing ito na tungkol sa Pilipinas ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa pagpapalawig nito.