Rođen je 5. aprila1903. godine u Zagrebu.[1] Njegovo pravo prezime je bilo Ebenspanger, ali ga je 1923. godine promenio u Markovac.[2]
Muzičko školovanje je započeo u Zagrebu, a studije je od 1921. do 1926. godine pohađao u Beču. Studirao je muzikologiju i kompoziciju, ali je doktorirao muzikologiju sa disertacijom o harmonijskim problemima u muzici Modesta Musorgskog.[1]
Profesionalni rad
Godine 1927. se vratio u Zagreb, gde je radio na Radiju Zagreb i u fabrici gramofonskih ploča „Edison Bel Penkala“.[3] Uređivao je list „Glazbeni vjesnik”, tokom 1927. i 1928. godine, kao i „Muzičku reviju“, tokom 1932. godine sa Zlatkom Grgoševićem.
U periodu od 1927. do 1941. godine objavio je nekoliko stotina članaka, studija, eseja, rasprava i kritika u listovima „Hrvatska revija“, „Jutarnji list“, „Izraz“, „Književnik“, „Muzički glasnik“, „Nova riječ“, „Slobodi glas“ i dr.[2] Neki od njegovih poznatijih kritika i članak su bili - „Impresionizam u muzici“, „Idejni svijet Ričarda Vagnera“, „Muzika i društvo“, „Radnička muzika“, „Socijalni smer u muzici“, „Umetničko stvaralaštvo žene“ i dr. Bio je prvi jugoslovenski mzikolog, koji je pisao o muzici sa marksističkog ugla.[3]
Bio je marksisitički opredeljen i kato takav je bio simpatizer Komunističke partije Jugoslavije (KPJ), sa čijim je članovima aktivno sarađivao. Bio je član Sindikalne komisije pri Centralnom komitetuKomunističke partije Hrvatske (KPH), gde je bio zadužen za kulturno-prosvetni rad sa radnicima.[4] Bio je organizator Radničke kulturno-prosvetne zajednice i dirigent Radničkog pevačkog društva „Sloboda“.[2][1]
Markovac je napisao oko 170 muzičkih kompozicija, pretežno vokalnih.[3] Njegovim likom i delom, bavio se muzikolog Andrija Tomašek, koji je njegove izabrane članke i eseje objavio je 1957. godine. Potom je 1983. godine objavio knjigu „Pavao Markovac - čovjek i delo“, a 2007. godine je objavio pregled njegovih malo poznatih muzičkih dela pod nazivom „Pavao Markovac - Sačuvana glazba“.[2]