Novi vijek (njemački: Neuzeit), rjeđe moderna historija, je naziv za historijsku epohu, odnosno period svjetske historije koji je slijedio srednji vijek, a čiji se početak tradicionalno smješta u 1492. godinu, odnosno vezuje za Kolumbovo otkriće Amerike. Dio historičara, pak, za početak novog vijeka uzima 1453. godinu, odnosno pad Carigrada. U svom najširem smislu se Novi vijek opisuje kao period koji traje do današnjeg dana.

U užem smislu se pod time podrazumijeva period koji je završio Oktobarskom revolucijom 1917. odnosno Prvim svjetskim ratom (1914–1918). Period koji ga slijedi se zove Najnovije doba ili savremena historija.

Novi vijek se ponekad dijeli i na dva perioda: rani novi vijek, koji je trajao od početka 16. do početka 18. vijeka, odnosno završio industrijskom revolucijom, te novi vijek u još užem smislu.

Novi vijek počinje otkrićima u oblasti nauke, tehnike, privrede i upoznavanja sopstvene planete. Nova tehnička otkrića kao što su pronalazak kompasa i durbina, ili izgradnja nove vrste brodova-karavela, omogućila su i ubrzala geografska otkrića.

Nauka u novom vijeku nije više pod direktnim uticajem crkve. Ističu se matematičari i astronomi Nikola Kopernik, Johan Kepler, Galileo Galilej i Đordano Bruno. Najpoznatiji filozofi su Rene Dekart i Frensis Bekon.

Razvija se kapitalizam čiji je nosilac građanska klasa. Broj pismenih ljudi povećava se zahvaljujući Johanu Gutenbergu koji je otkrio mašinu za štampanje. Arhivi za proučavanje historije novog vijeka su u Beču, Istanbulu, Veneciji i Vatikanu.