Rođena je 9. januara1921. godine u selu Medunu kod Podgorice. Osnovnu školu i nižu gimnaziju učila je na Cetinju i u Senti, a Trgovačku akademiju u Podgorici i Subotici. Posle završenog školovanja, vratila se u rodni kraj i aktivno radila u Studentskoj samopomoći, udruženju koje je okupljalo i pomagalo rad studenata komunista.
Po zadatku Komunističke partije Jugoslavije, čiji je član postala 1939. godine, od 1940. radila je kao radnik u Monopolu duvana u Podgorici, zajedno sa Jelenom Ćetković i Đinom Vrbicom. Radnice su, zbog malih plata i slabih uslova za rad, često organizovale uspešne štrajkove. Početkom 1941. godine, izabrana je, za člana Mesnog i Okružnog komiteta KPJ za Podgoricu, a zatim i za člana Pokrajinskog komiteta SKOJ-a za Crnu Goru i Sandžak.
Posle Aprilskog rata i okupacije Kraljevine Jugoslavije aktivno je učestvovala u pripremama Trinaestojulskog ustanka. U okupiranoj Podgorici imala je zadatak da sakuplja omladince i šalje ih u partizanske jedinice. Početkom septembra 1941. godine, izabrana je za člana privremenog Pokrajinskog odbora Crnogorske narodne omladine koji je rukovodio radom omladine. Sredinom septembra ponovo je izabrana za člana Mesnog, Sreskog i Okružnog komiteta KPJ za Podgoricu.
U vreme kada je glavnina partizanskih snaga bila primorana da privremeno napusti Crnu Goru, juna 1942. godine, Ljubicu je ostala na ilegalnom radu u pozadinu. U to vreme oživeo je partijski rad ilegalaca, formirane su partijske organizacije na terenu i aktivi Saveza komunističke omladine Jugoslavije u svim selima. U jesen 1942. godine pomogla je rukovodećoj grupi Pokrajinskog komiteta KPJ, na čelu sa Blažom Jovanovićem, da se preko okupiranog područja bezbedno prebaci u Albaniju.
U selu Orahovo, kod Podgorice, 8. decembra1942. godine, zajedno sa Radislavom Božovićem i Radomirom Nikezićem, otkrivena je od strane četnika. Pokušavajući da se probiju iz četničke opsade, ona i Radislav bili su teško ranjeni (Ljubici je noga bila potpuno razmrskana). Radomir Nikezić ih je, noseći na leđima, prebacio u jednu kolibu. Sjutradan, 9. decembra, četnici su ih pronašli, jer je Radislav prilikom prebacivanja izgubio uložak natopljen krvlju. Razvila se borba, i kada su četnici sa granatama iz bacača zapalili kolibu Radislav je, po već unaprijed dogovoru, prvo ubio Ljubicu, a onda slomio pušku i ubio sebe.
