Komora na mjehuriće je mjerni instrument kojim se prate tragovi ionizirajućeg zračenja (alfa-čestice, beta-čestice, gama zrake, rendgenske zrake itd.), a sastoji se od komore u kojoj je je prozirna pregrijana tekućina u kojoj ioni stvoreni prolaskom ionizirajuće čestice omogućuju stvaranje mjehurića bilježeći na taj način stazu čestice. Komoru na mjehuriće je konstruirao Donald Glaser 1952., za što je dobio Nobelovu nagradu za fiziku 1960. Komora na mjehuriće radi vrlo slično kao maglena komora, s tom razlikom da se njen rad zasniva na superzasićenoj tekućini, dok kod maglene komore se rad zasniva na superzasićenoj pari. ^[1]

Komora na mjehuriće radi na osnovu pregrijane tekućine, a to može biti tekući eter, tekući vodik, dušik, izopentan i drugo. Ako kroz pregrijanu tekućinu prođe neka ionizirajuća čestica, onda stvoreni ioni postaju jezgre za stvaranje mjehurića pare u pregrijanoj tekućini, jer na tim mjestima nastaje vrenje tekućine. Pod jakim osvjetljenjem tada se vide tragovi putanja iona kao neprekinute bijele linije, koje čine sitni mjehurići pare upotrebljene tekućine, nanizani jedan do drugog. ^[2]

Komora na mjehuriće obično ima i homogeno magnetsko polje, tako da ioni putuju po zavojnici, s tim da je polumjer zavojnice određen odnosom električnog naboja i mase iona, te njihovom brzinom. Normalno je ugrađeno nekoliko kamera, tako da se može pratiti put iona u trodimenzionalnoj tehnici. Rezolucija kamera može biti i do nekoliko mikrometara. Mjereći polumjer zavojnice može se odrediti i količina gibanja neke čestice.

Uz komoru na mjehuriće veze se otkriće slabe nuklearne sile 1973., W i Z bozona 1983. Ipak, danas se toliko ne upotrebljava, a zamijenili su je višeanodni proporcionalni brojač i komora na iskre. ^[3]