Rođen je 23. juna1913. godine u selu Kraljima, kod Andrijevice u Crnoj Gori. Potiče iz učiteljske pordice, njegov otac Blagoje je bio veoma cenjen i poštovan u Gornjem Polimlju. Osnovnu školu je završio u rodnom selu, a gimnaziju je pohađao u Podgorici, Beranama, Bitolju i Tetovu. Studirao je na Filozofskom fakultetu u Skoplju i diplomirao 1936. godine.
Još za vreme studija uključio se u revolucionarni studentski pokret. Član Komunističke partije Jugoslavije postao je 1935. godine. Iz Beograda je, 1937. godine, otišao kao dobrovoljac u Španiju, i do 1939. godine se borio za odbranu Španske republike. U internacionalnim brigadama zauzimao je istaknute funkcije. Najpre je bio zamenik komandanta Baze internacionalnih brigada, pa komandant Podoficirske škole. Na lični zahtev je prebačen u jedinicu na frontu, gde se nalazio na funkcijama političkog komesara čete, pa bataljona i vršioca dužnosti političkog komesara Petnaeste internacionalne brigade.
Posle sloma republikanskih snaga, od 1939. do 1941. godine bio je u koncentracionim logorima u Francuskoj, u Sen Siprijenu, Girsu i Verdeu. Danlo je imao vodeću ulogu u organizovanju prebacivanja španskih dobrovoljaca u Jugoslaviju. Po direktivi KPJ, kao sekretar partijske organizacije i vođa grupe, maja 1941. godine poveo je prvu grupu na dobrovoljni rad u Nemačku. Posle napada Trećeg rajha na SSSR, 22. juna, na Lekićev predlog, grupa donosi odluku o bekstvu i sredinom jula je uspela da se prebaci u Jugoslaviju.
Tokom bitke na Sutjesci imao je ključnu ulogu, kada je 10. juna u ranim jutarnjim časovima, nakon njegovog govora Prva proleterska brigada probila neprijateljski obruč i pregazila borbenu grupu Höhne:
Dobro pamtim. Danilo Lekić je komandovao: "Prva proleterska - juriš!!" I, verovatno, ja mislim da je to jedini put kad je cela Prva proleterska jurišala. Preko te čistine. Svi smo bili u istom streljačkom stroju. Prvi put,svi... I sve komande četa, i svi štabovi bataljona i štab brigade, i Španac (Danilo Lekic) i Plavi su bili u jurišu, i svi kuriri, i svi kuvari, i svi bolnicari... Sve je izaslo tu, koliko nas je bilo. Mi smo krenuli. I svi smo znali: nema nazad! Mi moramo tamo![1]
»Bio je hrabar, poletan, iznimno samouvjeren. Njegova intelektualna pozadina izdizala ga je iz uskog provincijalizma koji karakterizira mnoge njihove zapovjednike (mada rijetko one koji su se borili u Španjolskoj).«[2]
Od 1957. do 1969. godine bio je u diplomatskoj službi - ambasador FNRJ u Brazilu, šef misije SFRJ u OUN-u, pomoćnik državnog sekretara za inostrane poslove i ambasador SFRJ u Egiptu.
Umro je 3. oktobra1986. godine. Za njegovu smrt se vezuje jedna anegdota. Uoči smrti Lekića, zvao ga je Koča Popović iz Dubrovnika, pozdravljajući ga rečima: "Ovde pokojni Koča." Danilo je spremno odgovorio: "A ovde budući pokojni Danilo." Prsnuše obojica u gromoglasan smeh od kog je nastao kvar u telefonskom uređaju.[3]
Dužan sam, ipak, da ponovim istinu koja borcima sa Sutjeske nije ostala nepoznata a valjda ni za istoričare nije sporna: ako sam za odluku o proboju Prve proleterske divizije odgovoran, ili zaslužan, uglavnom ja, za njeno sprovođenje, hoću reći za uspeh te operacije, odlučujuća je bila sposobnost i hrabrost Danila Lekića.[3]
↑Basil Davidson: PARTISAN PICTURE "He was bold, dashing, supremely self-confident. His intellectual background lifted him out of the narrow provincialism which characterized so many of their commanders (though seldom those who had fought in Spain)."
