W pierwszej połowie XIX wieku Łopuszna należała do dóbr będących własnością rodziny Pileckich. W połowie XIX wieku Teofila Pilecka wyszła za Zenona Narkiewicza-Jodko, a po jego śmierci – za jego brata Tomasza, wnosząc majątek w posagu do rodziny mężów. Odziedziczył go jeden z synów Tomasza i Teofili, Roman. W związku z przedwczesną śmiercią jedynej córki Romana, Teresy (zmarłej w wieku 15 lat w 1898 roku), na mocy testamentu Romana, w 1920 roku Łopuszna przeszła na własność jego siostrzeńca, Zdzisława Poklewskiego-Koziełła (1885–1939), który był ostatnim właścicielem majątku[1].
Pileccy zbudowali na początku XIX wieku reprezentacyjny dwór. Trójkątny szczyt frontowego, centralnego portyku, z półokrągłym oknem, był podtrzymywany przez sześć doryckich kolumn. Portyk był otoczony przez taras z tralkową balustradą i schodkami po bokach. Od strony ogrodu do domu przylegała weranda o czterech doryckich kolumnach podpierających jednospadowy daszek. Weranda była również otoczona tarasem z balustradą.
W domu było około 20 pokoi, w amfiladzie, z dużym salonem i jadalnią pośrodku[1][5].
Dom był otoczony rozległym parkiem o powierzchni kilkudziesięciu morgów.
Dwór w Łopusznej nie przetrwał II wojny światowej[6]. Pozostały resztki fundamentów zabudowań oraz wybudowana w 1908 roku na wzgórku kaplica grobowa Jodko-Narkiewiczów. Kaplica ma czterokolumnowy portyk szerokości budynku[7].
.jpg)