W 1948 roku ukończył studia na Wydziale PrawaUniwersytetu Warszawskiego. Asystent w Akademii Nauk Politycznych w Warszawie (1948–1950), referendarz w Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP (1947–1948). Kandydat nauk prawnych 1957, docent 1959. Od 1964 profesor Uniwersytetu Warszawskiego, od 1969 profesor zwyczajny. W latach 1959–1962 był kierownikiem Zawodowego Studium Administracji UW. W latach 1962–1963 był zastępcą dyrektora Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk. 1963–1965 dyrektor departamentu w Ministerstwie Szkolnictwa Wyższego. Od 1965 pełnił funkcję prorektora, zaś w latach 1969–1980 rektoraUniwersytetu Warszawskiego. Współodpowiedzialny za represje wobec studentów stosowane w związku z wydarzeniami Marca 1968.
W latach 1969–1977 był prezesem Zarządu Głównego Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. W latach 1970–1972 był przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Nauk Politycznych. Od 1972 do 1977 przewodniczył Komitetowi Nauk PrawnychPAN. Członek Francuskiego Towarzystwa Prawa Porównawczego (od 1974), Amerykańskiego Towarzystwa Nauk Administracyjnych (1975–1979), Włoskiego Instytutu Nauk Administracyjnych (od 1976). Od 1971 był członkiem Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie[1].
W latach 1957–1973 był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Warszawie. Od 1980 podsekretarz stanu, zaś od 1985 sekretarz stanu w Urzędzie Rady Ministrów. W latach 1973–1982 wiceprzewodniczący Rady Legislacyjnej przy Prezesie Rady Ministrów.
Autor 25 prac zwartych oraz ok. 150 artykułów i studiów z zakresu prawa administracyjnego i prawnych problemów zarządzania, m.in. książek: „Podstawy socjalistycznej państwowości” (tom 187 serii wydawniczej Omega, 1970), „System rad narodowych” (1971), „Administracja gospodarcza w PRL” (1975), „Administracja gospodarcza europejskich krajów RWPG” (1975), „Zarys prawa administracyjnego i nauki administracji” (współautor, 1984).
