Urodziła się w rodzinie Józefa i Marii z domu Kimstacz. W 1946 cała rodzina w ramach repatriacji przeniosła się do Ełku, gdzie Zofia uczęszczała do szkoły muzycznej. Po przeprowadzce w 1950 do Sopotu podjęła naukę w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Gdańsku-Wrzeszczu w klasie śpiewu solowego, początkowo u Janiny Cygańskiej, a następnie u Maurycego Janowskiego, którą ukończyła w 1954[3]. W Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej ukończyła dwa wydziały: Instruktorsko-Pedagogiczny (1957) i Wokalny w klasie prof. Barbary Iglikowskiej (1958). Oba dyplomy z wyróżnieniem. Po ukończeniu studiów związała się zawodowo jako nauczyciel śpiewu solowego Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Sopocie (obecnie Akademia Muzyczna im. S. Moniuszki w Gdańsku). W ramach stypendium rządu włoskiego w latach 1960–1961 ukończyła mistrzowski kurs interpretacji muzycznej w Accademia di Santa Cecilia w Rzymie pod kierunkiem G. Favaretto i R. Maragliano-Mori, gdzie opanowała sztukę włoskiego bel canto. Wielokrotnie spotykała się z Adą Sari, by utrwalić zdobyte umiejętności podczas lekcji prywatnych. Jej artystyczne dążenia skrystalizowały się w kierunku sztuki pieśniarskiej. Styl swej interpretacji doskonaliła pod kierunkiem kameralistek Klary Ebers z Berlina i Janine Micheau z Paryża na dwóch kolejnych kursach wakacyjnych w Vught w Holandii.
Dzięki zdobyciu I nagrody w s'Hertogensch (1959), wyruszyła w swe pierwsze tournée koncertowe do Niemieckiej Republiki Demokratycznej w 1960. W sezonie 1960–1961 brała udział w kilku spektaklach opery Ch.W. Glucka – Orfeusz i Eurydyka w partii Eurydyki w Państwowej Operze i Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku. Następnie wyjechała do Włoch, gdzie wielokrotnie występowała prezentując pieśni światowego repertuaru oraz polskich kompozytorów. W Teatrze Elizeo za partnerów miała: Severino Gazzelloniego - flecista i G. Favaretto - pianista. Do Holandii udała się na nagranie arii W.A. Mozarta i G. Verdiego z towarzyszeniem Orkiestry Radia Hilversum.
fot. Benedykt J. Dorys, 1974fot. Wera Latycka, 1970
Po powrocie do kraju odbyła liczne koncerty na niemal wszystkich estradach filharmonicznych w Polsce. Wierna swemu stylowi prezentowała przede wszystkim programy recitalowe. Była jedną z pierwszych wykonawczyń wokalnej twórczości Karola Szymanowskiego. W 1962 odwiedziła z recitalami Czechosłowację, europejską i azjatycką część Związku Radzieckiego oraz na przestrzeni kolejnych siedmiu lat dziesięciokrotnie Holandię. W Sali im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie artystka wraz z Wielką Orkiestrą Symfoniczną Wszechzwiązkowego Radia i Telewizji wykonała i nagrała na płytę „Tryptyk śląski” Witolda Lutosławskiego.
Nagrania radiowe liryki wokalnej oraz archiwalne nagrania z Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach i Orkiestrą Polskiego Radia w Krakowie spopularyzowały jej nazwisko i ugruntowały pozycję czołowej polskiej pieśniarki.
W okresie swojej działalności artystycznej wzięła udział w blisko 1300 koncertach symfonicznych, oratoryjnych (głównie pod dyrekcją prof. Stefana Stuligrosza i z towarzyszeniem jego chóru - „Poznańskie Słowiki”), kameralnych i recitalach z towarzyszeniem fortepianu, organów, harfy, zespołów kameralnych. Często występowała wraz ze swoją córką - Ewą Pobłocką. W swoim dorobku dokonała 130 nagrań w Polskim Radio i TV: polskiej, włoskiej, holenderskiej, duńskiej, byłego ZSRR. W tym czasie stale pracowała w PWSM w Gdańsku (obecnie Akademia Muzyczna), łącząc pracę artystyczną z pedagogiczną.
W latach 1969–1975 podjęła pracę pedagogiczną w zakresie nauczania śpiewu solowego w Studio Wokalno-Aktorskim przy Teatrze Muzycznym w Gdyni. W 1975 przeszła na wcześniejszą emeryturę, by jeszcze intensywniej oddać się swej karierze artystycznej. W 1980 podjęła pracę w pełnym wymiarze godzin w Akademii Muzycznej w Gdańsku na stanowisku docenta kontraktowego. W latach 1984–1987 została wybrana dziekanem Wydziału Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej w Gdańsku. W latach 1987–1990 ponownie została dziekanem na II kadencję. W latach 1985–1996 pełniła równolegle funkcję Kierownika Katedry Wokalistyki[4][5].
W 1989 zakończyła swą działalność artystyczną jubileuszem 35-lecia pracy.
17 października 1990 otrzymała tytuł naukowy profesora sztuki muzycznej z rąk Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej - Wojciecha Jaruzelskiego, a w 1997 została mianowana na stanowisko profesora zwyczajnego Akademii Muzycznej w Gdańsku[6]. Wychowała wielu śpiewaków. Jedną z jej ostatnich uczennic była jej wnuczka - Ewa Leszczyńska.
Ostatecznie zakończyła swą działalność pedagogiczną jubileuszem 50-lecia pracy artystycznej i pedagogicznej w 2005, zorganizowanym przez Katedrę Wokalistyki Akademii Muzycznej im. S. Moniuszki w Gdańsku.
Od 1956 była żoną Huberta Pobłockiego (1934–2016), literata i lekarza-stomatologa. Matka pianistki Ewy Pobłockiej[7].
Zmarła 30 stycznia 2019 w Dzierżążnie, pochowana 5 lutego 2019 na cmentarzu w Oliwie (kwatera 8-5-10)[8][9].
Juror konkursów wokalnych
1991 – III Ogólnopolski Konkurs Wokalny Polskiej Pieśni Artystycznej w Warszawie
1992 – I Ogólnopolski Konkurs Wokalny im. Franciszki Płatówny we Wrocławiu
1992 – II Ogólnouczelniany Konkurs Wokalny w Dusznikach ZdrojuGrób Zofii Janukowicz-Pobłockiej na cmentarzu Oliwskim
1993 – Przewodnicząca jury Ogólnopolskiego Konkursu Wokalnego im. Edvarda Griega w Gdańsku
1994 – III Ogólnopolski Konkurs Wokalny im. Franciszki Płatówny we Wrocławiu
1994 – III Ogólnouczelniany Konkurs Wokalny w Dusznikach Zdroju
1995 – III Ogólnopolski Konkurs Wokalny Wykonawstwa Polskiej Pieśni Artystycznej w Warszawie
Wykładowca na kursach wokalnych
1991 – IX Zimowy Kurs Wokalny w Karpaczu
1993 – XI Zimowy Kurs Wokalny w Dusznikach Zdroju
1995 – Letni Kurs Muzyki Oratoryjno-Kantatowej w ramach Festiwalu „Wratislavia Cantans”
22 września 2022 odbyła się uroczystość odsłonięcia tablicy, na kamienicy przy ulicy Kwietnej 3 w Oliwie, upamiętniającej Zofię Janukowicz-Pobłocką i Huberta Pobłockiego[12][13][14][15].
