Zenon Schreyer (ur. 2 grudnia 1900 w Warszawie, zm. 1944 tamże) – major saperów magister Wojska Polskiego, weteran wojny polsko-bolszewickiej, uczestnik kampanii wrześniowej, powstaniec warszawski. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 2 grudnia 1900 w Warszawie w rodzinie Wacława i Aleksandry. W dzieciństwie pobierał nauki pod kierunkiem swego ojca, z zawodu nauczyciela. Zenon, jako uczeń Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie, działał w Drużynie Harcerskiej im. gen. Bema. W listopadzie 1919 wstąpił do wojska i otrzymał przydział do baonu mostowego w Modlinie[1]. W jego składzie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Za wykazane męstwo i odwagę w czasie walk, został skierowany z frontu do Szkoły Podchorążych Piechoty, a po jej ukończeniu do Szkoły Podchorążych Saperów. Służbę zawodową rozpoczął w batalionie mostowym w Modlinie, jako młodszy oficer kompanii[2]. Kilkakrotnie brał udział z batalionem w budowie i odbudowie mostów. W latach 1926–1932 służył jako młodszy oficer kompanii szkolnej w 5 pułku saperów w Krakowie. Na początku lat 30. był adiutantem dowódcy 6 batalionu saperów w Brześciu. Podczas akcji powodziowej w 1930, za uratowanie dwóch osób tonących w Wiśle, został odznaczony Medalem za Ratowanie Ginących. W marcu 1939 ponownie w 5 batalionie saperów w Krakowie na stanowisku dowódcy 4. kompanii zmotoryzowanej[3].
W wojnie obronnej Polski 1939 był dowódcą 55 batalionu saperów, wchodzącego w skład Armii „Kraków”. Dowodzony przez niego batalion dobrze wykonał zadanie pod Baranowem, podczas przeprawy oddziałów Armii „Kraków” na prawy brzeg Wisły. W czasie okupacji był żołnierzem AK – ps. „Demir” Komendy Głównej Armii Krajowej – Oddział III (Operacyjno-Szkoleniowy) – Wydział Saperów. Uczestniczył w wielu akcjach dywersyjnych w ramach „Kedywu”[1], pod nazwiskiem konspiracyjnym Zygmunt Sarnowski.
Poległ podczas powstania warszawskiego.
Awanse
- podporucznik – 12 lutego 1923 ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1921 w korpusie oficerów inżynierii i saperów[4]
- porucznik – ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1923 i 3. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[5]
- kapitan – 1932 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933[6]
- major –
Ordery i odznaczenia
Przypisy
- ↑ a b Zdzisław Barszczewski: Sylwetki saperów. s. 115.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 894.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 806.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 lutego 1923 roku, s. 88.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 912.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 246.
- ↑ ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 499 .
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 19 marca 1937 roku, s. 9.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 19 marca 1931 roku, s. 87.
Bibliografia
