PROFILPELAJAR.COM

Zdzisław Stelmaszuk
	generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	23 maja 1936 ; Przegaliny Duże, Polska
	Przebieg służby
Lata służby	1954–1994
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL; Siły Zbrojne RP
Stanowiska	dowódca: 9 Pułku Pontonowego, ; 5 Brygady Saperów, ; Warszawskiego OW, ; szef SG WP
	Odznaczenia

Zdzisław Stelmaszuk (ur. 23 maja 1936 w Przegalinach Dużych na Podlasiu) – polski dowódca wojskowy, generał dywizji Wojska Polskiego, inżynier, doktor nauk wojskowych, szef Wojsk Inżynieryjnych Ministerstwa Obrony Narodowej, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (1990–1992).

Służba wojskowa

Służbę wojskową rozpoczął w 1954 jako podchorąży Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych (OSWInż.) we Wrocławiu. Promowany na podporucznika w 1957. Po promocji dowódca plutonu saperów w 9 pułku Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego (KBW). W latach 1959–1960 dowódca plutonu w OSWInż. W latach 1960–1962 dowódca kompanii saperów w 9 pułku KBW.

Po ukończeniu w 1966 roku Wojskowej Akademii Technicznej im. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie, w stopniu kapitana – pomocnik dowódcy batalionu budowy mostów w 5 Brygadzie Saperów w Szczecinie, następnie do 1968 dowódca batalionu saperów w 5 Brygady Saperów. Przez cztery lata dowódca dywizyjnego batalionu saperów 7 Dywizji Desantowej. W latach 1972–1974 dowódca 9 Pułku Pontonowego w Chełmnie. Pułk zdobył tytuł przodującej jednostki w wojskach inżynieryjnych.

Po ukończeniu Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie w 1976 dowódca 5 Brygady Saperów. Od 1978 szef Wojsk Inżynieryjnych Warszawskiego Okręgu Wojskowego, później zastępca i szef Wojsk Inżynieryjnych Ministerstwa Obrony Narodowej.

W 1987 zastępca szefa Sztabu Generalnego ds. operacyjnych. Od września 1989 do września 1990 dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1990–1992 szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Inicjował pierwsze kontakty z NATO. Reorganizował Sztab Generalny WP.

Przez kolejny rok pozostawał w dyspozycji ministra Obrony Narodowej. W latach 1993–1994 był doradcą w Zespole Doradców ministra Obrony Narodowej. Zawodową służbę wojskową zakończył 7 października 1994. Mieszka w Warszawie.

Wykształcenie wojskowe

Oficerska Szkoła Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu (1954–1957)
Wojskowa Akademia Techniczna w Warszawie (1961–1966)
Akademia Sztabu Generalnego SZ ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie (1974–1976)
Akademia Sztabu Generalnego w Warszawie – studia doktoranckie 1986

Awanse

podporucznik – 1957
porucznik – 1960
kapitan – 1966
major – 1968
podpułkownik – 1972
pułkownik – 1976
generał brygady – 1983
generał dywizji – 1988

Odznaczenia

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1986)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983)
Złoty Krzyż Zasługi (1980)
Srebrny Krzyż Zasługi (1972)
Medal 40-lecia Polski Ludowej
Złoty Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny (1979)
Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
Złoty Medal Za Zasługi dla Obronności Kraju (1978)
Srebrny Medal "Za zasługi dla obronności kraju"
Brązowy Medal "Za zasługi dla obronności kraju"
Brązowa Odznaka "Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego"
Odznaka „Za zasługi dla województwa ostrołęckiego” (1979)^[1]
Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (ZSRR, 1984)^[2]
I inne

Przypisy

↑ Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Ostrołęce, 1979, nr 6 (18 sierpnia 1979), s. 2
↑ Radzieckie odznaczenia dla generałów i oficerów WP /w/ Trybuna Robotnicza, nr 243, 11 października 1984, s. 5

Bibliografia

M. Jędrzejko – Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002), Wyd. von Borowiecky Warszawa 2002
Tadeusz Panecki, Franciszek Puchała, Jan Szostak – Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918–2003, Wyd. "Bellona", Warszawa 2003, ISBN 978-83-11-09781-0
Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III:M-S, Toruń 2010, s. 523-525.