Uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. Nowodworskiego w Krakowie[2]. Po zajęciu Krakowa przez Niemców i zamknięciu Nowodworka kontynuował edukację w szkole handlowej[2]. Uczestniczył też w tajnych kompletach, w 1943 zdał maturę i rozpoczął studia prawnicze na tajnym Uniwersytecie[2]. Po wojnie kontynuował studia prawnicze przez pewien czas, a następnie podjął studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim i ukończył je w 1949 pod kierunkiem Władysława Semkowicza (ten zmarł na kilka miesięcy przed obroną Perzanowskiego)[1][2]. W tym samym roku został młodszym asystentem przy Katedrze NPH UJ[2].
W 1961 został doktorem nauk humanistycznych[1]. W latach 1960–1978 prowadził zajęcia z nauk pomocniczych historii w WSP w Krakowie[1]. Habilitował się w 1968[1]. Od 1970 kierownik Zakładu Nauk Pomocniczych Historii i Archiwistyki UJ[1]. W 1981 mianowany został profesorem zwyczajnym[2]. Dyrektor Archiwum Państwowego w Krakowie w latach 1981-1991[1]. Był członkiem rady redakcyjnej "Rocznika Historyczno-Archiwalnego"[2]. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[3] (kwatera S, rząd wschodni)[4].
Grób prof. Zbigniewa Perzanowskiego na cmentarzu Rakowickim
Wybrane publikacje
Bielsko-Biała : zarys dziejów rozwoju przestrzennego miasta, Kraków 1958.
Opactwo benedyktyńskie w Lubiniu : studia nad fundacją i rozwojem uposażenia w średniowieczu, Wrocław 1978
Średniowieczne dokumenty małopolskiej wsi Popowice, Warszawa 1985
Ze studiów nad arengą dokumentów Kazimierza Wielkiego, Warszawa 1992
Przypisy
↑ abcdefghJóżefJ.HampelJóżefJ., FeliksF.KirykFeliksF., IwonaI.PietrzkiewiczIwonaI. (red.), Leksykon profesorów Akademii Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej 1946-2006, Kraków 2006, s. 433.
