PROFILPELAJAR.COM

Zbigniew Kobyliński
Data i miejsce urodzenia	14 grudnia 1953 ; Gdańsk
	profesor nauk humanistycznych
	Specjalność: archeologia, zarządzanie dziedzictwem kulturowym, zabytkoznawstwo
Doktorat	3 maja 1985
Habilitacja	28 lutego 2002
Profesura	23 lutego 2011
	Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie; Instytut Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk
	Odznaczenia

Zbigniew Kobyliński (ur. 14 grudnia 1953 w Gdańsku) – polski archeolog. Syn Lecha Kobylińskiego i Stefanii Kobylińskiej z d. Mierzejewskiej.

Specjalista w dziedzinie archeologii wczesnej epoki żelaza, okresu wpływów rzymskich i wczesnego średniowiecza w Europie, teoretyk i praktyk w dziedzinie ochrony zabytków archeologicznych. Były prezes Stowarzyszenia Naukowego Archeologów Polskich.

Kariera zawodowa

Profesor doktor habilitowany, profesor zwyczajny Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, gdzie kieruje Instytutem Archeologii oraz Instytutu Archeologii i Etnologii PAN.

W latach 1995–1999 był zastępcą Generalnego Konserwatora Zabytków – Głównym Archeologiem Kraju, w latach 1997–1999 reprezentował Polskę w organizacji Europae Archaeologiae Consilium afiliowanej przy Radzie Europy.

Był członkiem zarządu międzynarodowej organizacji European Association of Archaeologists (Europejskie Stowarzyszenie Archeologów) i reprezentantem Polski w Komitecie ds. Zarządzania Dziedzictwem Archeologicznym Międzynarodowej Rady ds. Zabytków i Miejsc Zabytkowych (ICAHM-ICOMOS). Obecnie jest członkiem rady naukowej Państwowego Muzeum Archeologicznego i członkiem Kolegium Doradczego Dyrektora Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie ds. konserwatorskich.

Od 1991 r. redaktor periodyku „Archaeologia Polona”. Autor licznych prac i publikacji naukowych z dziedziny archeologii oraz ochrony i zarządzania zabytkami archeologicznymi.

Wykładał na uniwersytetach w Lund i Umeå w Szwecji, w Ratyzbonie, Bambergu, Erlangen i Moguncji w Niemczech oraz UCLA w Stanach Zjednoczonych.

W 2021 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[2], w 2015 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi^[3].

Wykopaliska

Kierował m.in. następującymi wykopaliskami archeologicznymi:

Wyszogród nad Wisłą – osada z początków wczesnego średniowiecza (1981–1985)
Haćki na Podlasiu – grodzisko i osady od wczesnej epoki żelaza po wczesne średniowiecze (1986–1992)
Altdorf w Bawarii – osada wczesnoceltycka (1992–1995)
Pfettrach w Bawarii – osada i cmentarzysko wczesnośredniowieczne (1994)
Biehla w Saksonii – gród obronny kultury łużyckiej (2000–2004)
Starosiedle w ziemi lubuskiej – gród obronny kultury łużyckiej (2001–2004)
Witaszkowo w ziemi lubuskiej – stanowisko kultowe kultury łużyckiej (2001–2004)
Pirna w Saksonii – miasto średniowieczne (2005)
Heuersdorf w Saksonii – wieś średniowieczna i nowożytna (2006)
Rosenhof w Saksonii-Anhalt – grodzisko słowiańskie i osada wczesnośredniowieczna (2007–2008)

Publikacje

Najważniejsze publikacje książkowe:

Struktury osadnicze na ziemiach polskich u schyłku starożytności i w początkach wczesnego średniowiecza (1988).
Teoretyczne podstawy konserwacji dziedzictwa archeologicznego (2001).
Archeologia lotnicza w Polsce: osiem dekad wzlotów i upadków (2005).
Haćki. Zespół przyrodniczo-archeologiczny na Równinie Bielskiej (2005, wraz z J.B. Falińskim, A. Berem, W. Szymańskim i A. J. Kwiatkowską-Falińską).
Własność dziedzictwa kulturowego (2009).

Redakcja naukowa i współautorstwo książek:

Myśl przez pryzmat rzeczy (1988, wraz z Bogdanem Lichym i Przemysławem Urbańczykiem).
Międzynarodowe zasady ochrony i konserwacji dziedzictwa archeologicznego (1998).
Pierwsza pomoc dla zabytków archeologicznych (1998).
Ewidencja, eksploracja i dokumentacja w praktyce konserwatorstwa archeologicznego (1998).
Ochrona dziedzictwa archeologicznego w Europie (1998).
Krajobraz archeologiczny (1999).
Zabytki i społeczeństwo (1999, wraz z Krystyną Gutowską).
Tadeusz R. Żurowski i konserwatorstwo archeologiczne w Polsce XX wieku (1999, wraz z Jackiem Wysockim).
Wykrywacze metali a archeologia (1999, wraz z Wojciechem Brzezińskim).
Metodyka ratowniczych badań archeologicznych (1999).
Metodyka badań archeologiczno-architektonicznych (1999).
Quo vadis archaeologia? Whither European archaeology in the 21st century? (2001).
Hereditatem cognoscere (2004).