Muszla brunatna, cienkościenna, silnie błyszcząca, od góry wyraźnie wypukła, z dołu spłaszczona, jej skręty nachodzą na siebie. Wewnątrz muszli znajdują się białawe listewki poprzeczne, prześwitujące na zewnątrz. Muszla jest zakręcona.
Szerokość muszli: 4–7 mm, liczba skrętów: 4–5, ostatni z nich znacznie szerszy od pozostałych, z tępą krawędzią położoną na dolnym brzegu.
Po spodniej stronie muszli wyraźnie widoczny, miseczkowaty dołek osiowy.
Ciało ślimaka jest ciemne, czerwonawo-szare.
Noga długa, od przodu tępo zaokrąglona, z tyłu zaostrzona.
Czułki cienkie, nitkowate. Oczy znajdują się u ich nasady, od strony wewnętrznej.
Wyróżnia się również odmianę tego gatunku (S. nitida f. distinguenda Gerd.) odznaczającą się bardziej spłaszczoną muszlą, ostrzejszą krawędzią oraz lepiej wykształconymi listewkami wewnętrznymi. Przez niektórych malakologów uważana jest ona za odrębny gatunek (Segmentina clessini Wester.).
Zatoczka lśniącego łatwo pomylić z zatoczkiem spłaszczonym (Hippeutis complanatus). Ten ostatni ma bardziej spłaszczoną muszlę, wypukłą równomiernie z obu stron, wewnątrz której brak jest listewek.
Występowanie
Gatunek palearktyczny. Znany z całego terytorium Polski z wyjątkiem wyższych obszarów górskich, pospolity i liczny.
Zatoczek lśniący jest jednym spośród najbardziej odpornych na wysychanie ślimaków wodnych występujących na terenie Polski. Zapadając w stan anabiozy może przetrwać ponad pół roku płytko zagrzebany w osadach dennych oraz szczątkach roślin pokrywających dno wyschniętego zbiornika.
Jest to gatunek bardzo tolerancyjny jeśli chodzi o odczyn pH wody. Może zasiedlać zarówno zbiorniki o odczynie obojętnym jak i kwaśnym (do pH = 4,6).
Zatoczek lśniący odżywia się obumarłymi szczątkami roślin oraz peryfitonem zeskrobywanym przy pomocy tarki (raduli) z przedmiotów zanurzonych w wodzie. Żeruje również pełzając po dolnej stronie błony powierzchniowej wody, skąd zbiera unoszące się na niej szczątki organiczne.