W 1763 roku mieszkali tu: Jan Kozłowski i synowie Andrzej i Wawrzyn, Jaśko Kozłowski oraz Kazimierz Karczewski z synem Janem.
W inwentarzu folwarku zabłudowskiego Zajma z dnia 13 grudnia 1811 roku widnieją budynki jak: karczma w węgieł stawiana z drzewa kostkowego, stajnia oraz zajezdnia z dylów łupanych w słupy zarzucane i słomą pokryta. Za karczmą z tyłu stał browar z wołownią i słodownią, wybudowany z drzewa łupanego pokryty drenicami. Nad rzeką stał młyn, a z drugiej strony budynku produkowano folusz. W 1811 roku w Zajmie mieszkało 4 rodziny liczące 17 osób, w tym 1 rodzina żydowska 4-osobowa dzierżawiącakarczmę należącą do księcia Dominika Radziwiłła.
Według przekazów ustnych w okresie inwazji Napoleona na Rosję w 1812 roku wszystkie zabudowania w zajmie zostały spalone, a wielu mieszkańców Zajmy zamordowali Francuzi. To też przez kilkanaście lat Zajma świeciła pustką.
W 1845 roku mieszkała tu tylko jedna rodzina Jana Kozłowskiego syna Marcina.
Przed II wojną światową istniał tu niewielki majątek Łukowskiego. Zgodnie z dekretem z dnia 6 września 1944 roku, został on rozparcelowany.
Użytki rolne o powierzchni 40,42 ha rozdzielono wśród 14 rolników z Zajmy, a lasy o powierzchni 53,48 ha przekazano NadleśnictwuŻednia.
W 1950 roku mieszkało w Zajmie 23 osoby, w tym 9 mężczyzn i 14 kobiet. W 1970 już 36 osób, 17 mężczyzn i 19 kobiet[8].
Po 1970 roku ludność Zajmy ulega zmniejszeniu i na koniec XX wieku w 2000 roku mieszkało 11 osób, w tym 4 mężczyzn i 7 kobiet.
W 2010 roku w Zajmie mieszkało tylko 7 osób, 5 mężczyzn i 2 kobiety[9].
