Urodził się 21 grudnia 1896 w Tarnowie, w rodzinie Stanisława i Marii z domu Prząda[1][2]. Jego ojciec był kolejarzem. W 1913 ukończył cztery klasy w c. k. Gimnazjum I w Tarnowie[3][4][5]. W 1912 został członkiem Związku Strzeleckiego w Tarnowie i przybrał pseudonim „Jan Sokół”[6].
W sierpniu 1914 wraz z tarnowską kompanią wyjechał do Krakowa, gdzie 16 sierpnia został wcielony do 16. kompanii 2 pułku piechoty[7]. Pułk został wysłany na front w okolicach Marmaro-Sziget. 17 marca 1915 zwichnął nogę i został wysłany do szpitala w Segedynie[7]. Po wyzdrowieniu wrócił w szeregi Legionów i został przydzielony do 3. oddziału karabinów maszynowych 4 pułku piechoty[2]. 31 lipca 1915 został ranny w ramię prawe, w bitwie pod Jastkowem[8][9]. Do 17 września przebywał w szpitalu, a następnie w domu rekonwalescentów w Kamieńsku[9]. W 1915 był trzy razy awansowany na stopień: starszego legionisty (11 czerwca), kaprala (11 listopada) i plutonowego (21 grudnia)[7]. Następnie brał udział w bitwie pod Kostiuchnówką. 6 lipca 1916 ogniem km osłaniał odwrót III batalionu 4 pp pod Optową. Trwał na posterunku do samego końca, został otoczony i wzięty do niewoli przez Rosjan[10]. Zdaniem towarzyszy broni został zakuty bagnetami. 19 lutego 1918, po powrocie z niewoli, został internowany przez Austriaków w Witkowicach[11]. 17 kwietnia 1918 został wcielony do armii austro-węgierskiej[11].
W listopadzie 1918 wstąpił do tworzącego się Wojska Polskiego[2]. Otrzymał przydział do 20 pułku piechoty. Brał udział w walkach z Ukraińcami i w wojnie polsko-bolszewickiej. Po wojnie pozostał w wojsku. W styczniu 1922 został przeniesiony do 39 pułku piechoty w Jarosławiu[12]. Awansował na starszego sierżanta, a po 1931 na chorążego. 27 lutego 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[12]. Służył kolejno w 14 batalionie granicznym w Borszczowie, 25 batalionie odwodowym w Czortkowie i batalionie KOP „Berezwecz” w Berezweczu[12]. W 1934 w Czortkowie uzupełnił wykształcenie w zakresie klasy szóstej gimnazjum[3]. W 1937 za postawę pod Optową odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W marcu 1939 był dowódcą plutonu w szkolnej kompanii karabinów maszynowych batalionu KOP „Berezwecz”[13].
W 1947 po demobilizacji powrócił do Polski. Był prześladowany przez tarnowski Urząd Bezpieczeństwa. Zatrudnił się jako robotnik magazynowy. Zmarł 8 lipca 1982 w Tarnowie i został pochowany na Starym Cmentarzu[2].
Był żonaty z Heleną Młodzińską, z którą miał syna Jerzego (ur. 23 lipca 1926) i córkę Halinę (ur. 6 listopada 1930)[2][3].
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
.jpg){kind=small}
