Wypad „na okop” – taktyka wojny pozycyjnej stosowana podczas I wojny światowej, polegająca na przeprowadzaniu nocnego zaskakującego uderzenia na pozycje wroga w okopie.

Wypad przeprowadzany był przez grupy zamaskowanych żołnierzy w liczbie od 10 do 200, którzy przekradając się przez drut kolczasty i inne przeszkody na ziemi niczyjej, infiltrowali system okopów wroga. Odległość między liniami frontu była zróżnicowana, ale na ogół wynosiła kilkaset metrów. Jakakolwiek próba rajdu na wrogi okop w ciągu dnia była bezcelowa, ponieważ szybko go zauważano a artylerzyści, kaemiści i snajperzy mieli doskonały widok na ziemię niczyją i mogli z łatwością strzelać do każdego, kto wystawił się ponad parapet okopu^[1].

Standardową praktyką podczas wypadu było powolne podkradanie się do wartowników strzegących małego odcinka wrogiego okopu, wypatrując w ciemności blasku papierosów lub nasłuchując rozmów, a następnie ciche zabijanie ich. Po zabezpieczeniu okopu grupa wypadowa realizowała swoje cele misji tak szybko, jak to możliwe, gdyż była świadomi, że im dłużej pozostanie w okopie, tym większe prawdopodobieństwo przybycia posiłków wroga. Po wykonaniu zadania grupa powracała na swoją stronę frontu, z czym zawsze wiązało się ryzyko, że moze być ostrzelana w wyniku bratobójczego ognia. Dlatego standardową procedurą było powiadamianie wartowników wzdłuż linii frontu o każdym wysłaniu grup wypadowej oraz używanie systemu haseł, aby powracający „rajdowcy” mogli zidentyfikować się, będąc wywołanymi w ciemności^[1].

Wypad „na okop” miał wiele celów^[1]:

• schwytanie, zranienie lub zabicie żołnierzy wroga,
• niszczenie, unieruchamianie lub zdobycie sprzęt wojskowego o dużej wartości,
• zebranie informacji wywiadowczych, przechwycenie ważnych dokumentów (na przykład map) lub wrogich oficerów w celu ich przesłuchania,
• rozpoznanie dla przyszłego zmasowanego ataku w ciągu dnia,
• spowodowanie by wróg czuł się zagrożony także w nocy, zmniejszając w ten sposób jego skuteczność i morale,
• utrzymywanie ducha walki w żołnierzach, poprzez wysyłanie ich na takie misje.

Pomimo faktu, że I wojna światowa była pierwszym konfliktem toczonym środkami zmechanizowanymi, wypady na okopy były bardzo podobne do średniowiecznych działań wojennych, o ile używano podczas nich prymitywnej broni. Żołnierze dokonujący wypadu byli wyposażeni do cichego, niezakłóconego poruszania się w bronie takie jak pałki i noże okopowe, bagnety, kastety, sztylety i tym podobne. Wybór broni był przemyślany gdyż intencją „rajdowców” było zabijanie lub chwytanie żołnierzy wroga po cichu, bez zwracania uwagi na swoje działania. Byli również uzbrojeni w bardziej nowoczesną broń, taką jak pistolety, rewolwery, strzelby, pistolety maszynowe i granaty ręczne, chociaż były one przeznaczone do użycia tylko w sytuacjach awaryjnych, to jest jeśli wróg odkrył ich działania i podniósł alarm^[1].

• Bernd Horn: Show No Fear: Daring Actions in Canadian Military History. Toronto: Dundurn Press, 2008, s. 235-266. ISBN 978-1-55002-816-4.