PROFILPELAJAR.COM

Wyższa Szkoła Dziennikarska w Warszawie
Higher School of Journalism in Warsaw
	; Nieistniejący już budynek Wyższej Szkoły Dziennikarskiej w Warszawie przy ul. Rozbrat 44a
Data założenia	1917, 1927
Data likwidacji	1939
Państwo	Polska
Adres	ul. Rozbrat 44a, Warszawa
Liczba pracowników	23+
Liczba studentów	46 (1927), 69 (1928), 129 (1929), 131 (1930), 175 (1931), 180 (1932), 213 (1933), 215 (1934), 218 (1935), 224 (1936), 295 (1937)
Dyrektor	Wincenty Trzebiński
	Położenie na mapie Warszawy Wyższa Szkoła Dziennikarska w Warszawie
	Położenie na mapie Polski Wyższa Szkoła Dziennikarska w Warszawie
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Wyższa Szkoła Dziennikarska w Warszawie
	52°13′39″N 21°02′00″E/52,227500 21,033333

Wyższa Szkoła Dziennikarska w Warszawie – uczelnia działająca w latach 1927–1939.

Historia

Szkoła została założona w 1927 kontynuując działalność powstałej w 1917 Szkoły Dziennikarskiej przy Wydziale Humanistycznym Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie^[1], miała za zadanie krzewienie nauk i umiejętności z dziedziny dziennikarstwa i publicystyki w najszerszych znaczeniu tych pojęć^[3]^[4]. W latach 30. WSD była uczelnią jedno-wydziałową z możliwością specjalizacji w działach, m.in.: politycznym, społecznym, ekonomicznym, literackim, artystycznym^[5].

Powstało Towarzystwo Wyższej Szkoły Dziennikarskiej w Warszawie, którego celem było zapewnienie środków na działalność i rozwój WSD, w tym dbanie o gmach uczelni^[6]. Władzami Szkoły był dyrektor i rada szkoły^[7]. 12 kwietnia 1938 minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Wojciech Świętosławski zatwierdził nowy statut uczelni^[8].

W roku szkolnym 1937/1938 dyrektorem WSD był Wincenty Trzebiński, a zastępcą dyrektora Stanisław Jarkowski^[9]. W tym samym czasie we władzach Towarzystwa WSD byli: prezes zarządu Aleksander Dzieduszycki, zastępcy prezesa Józef Ludwik Evert, Bohdan Dzięciołowski, a we władzach byli także Wacław Sieroszewski, ks. Zygmunt Kaczyński, Antoni Lanckoroński, Ludomił Lewenstam, Antoni Wieniawski, Stanisław Kauzik, Karol Koźmiński^[10].

W latach 30. wykładano w szkole przedmioty ogólnokształcące oraz przedmioty zawodowe: historia prasy, technika i organizacja prasy, organizacja zawodu dziennikarskiego, samokształcenie dziennikarza, reklama w prasie, służba ajencyjna w prasie, prasowa służba parlamentarna, technika drukarska i grafika, prasa współczesna, publicystyka polska XIX i XX wieku, prawo prasowe i autorskie, seminaria dziennikarskie i publicystyczne, administracja dziennika i kolportaż^[4]. Studia w WSD trwały trzy lata, prowadzone w toku trzech kursów rocznych^[11]. Uczący się mogli korzystać z WSD jako rzeczywiści słuchacze i wolni słuchacze^[12]. Studia były płatne^[12]. Od roku szkolnego 1937/1938 dyplomowani absolwenci WSD byli uprawnieni do zajęcia w państwowej służbie cywilnej stanowisk urzędniczych I kategorii^[13].

Po 1945 podjęto próbę reaktywacji WSD. Ostatecznie władze zdecydowały się w jej miejsce powołać Wydział Dziennikarski w Akademii Nauk Politycznych w Warszawie^[14].

Wykładowcy

Statut WSD zezwalał nauczycielom prawo wolności nauki i nauczania^[5]. W Szkole wykładali: dr Cezary Berezowski, dr Leon Biegeleisen, Andrzej Boleski, dr Piotr Durkacz, Stanisław Fałat, Stanisław Furmanik, Witold Giełżyński, Tadeusz Grużewski, dr Tadeusz Hilarowicz, Stanisław Jarkowski, Bogusław Kalasiewicz, Bolesław Kielski, Jan Kuczabiński, dr Witold Langrod, Adolf Peretz, Józef Poniatowski, Adam Półtawski, Wincenty Trzebiński, Józef Wasowski, dr Zygmunt Zagórowski, Stanisław Zakrzewski (przed 1933)^[4], Janusz Pajewski, Michał Potulicki (inni przed 1938)^[15].

Z tym tematem związana jest kategoria: Wykładowcy Wyższej Szkoły Dziennikarskiej w Warszawie.

Siedziba

Szkoła mieściła się w budynku Gimnazjum im. Mikołaja Reja przy placu Małachowskiego 1^[4], od 1936 w budynku wybudowanym na jej potrzeby przy ul. Rozbrat 44a^[16]^[17].

W czasie okupacji niemieckiej w budynku mieścił się magazyn umundurowania i wyposażenia, zdobyty przez powstańców 10 sierpnia 1944^[18].

Budynek został zburzony w 2023 roku^[19].

Przypisy

↑ ^a ^b Maria Czajkowska: Założyciele Wyższej Szkoły Dziennikarskiej w Warszawie (ze wspomnień), Rocznik Historii Czasopiśmiennictwa Polskiego 1970 IX 2
↑ Sprawozdanie 1938 ↓, s. 6.
↑ Sprawozdanie 1938 ↓, s. 31.
↑ ^a ^b ^c ^d Wyższa Szkoła Dziennikarska. „Kurier Warszawski”. Nr 213, s. 3, 1933.
↑ ^a ^b Sprawozdanie 1938 ↓, s. 32.
↑ Sprawozdanie 1938 ↓, s. 10, 31.
↑ Sprawozdanie 1938 ↓, s. 32-34.
↑ Sprawozdanie 1938 ↓, s. 8, 29-36.
↑ Sprawozdanie 1938 ↓, s. 46.
↑ Sprawozdanie 1938 ↓, s. 44.
↑ Sprawozdanie 1938 ↓, s. 6, 11-18, 34, 38-41.
↑ ^a ^b Sprawozdanie 1938 ↓, s. 35.
↑ Sprawozdanie 1938 ↓, s. 8.
↑ MariaM. Czajkowska MariaM., Wyższa Szkoła Dziennikarska po roku 1945, „Rocznik Historii Czasopiśmiennictwa Polskiego”, 10 (3), 1971, s. 417 [dostęp 2023-11-07] [zarchiwizowane 2021-10-02] .
↑ Sprawozdanie 1938 ↓, s. 46-47.
↑ Sprawozdanie 1938 ↓, s. 9.
↑ Spis abonentów sieci telefonicznej m.st. Warszawy P.A.S.T. Warszawskiej Sieci Okręg P.P.T.T. rok 1939/40
↑ Janusz Dereziński: Pamiętne miejsca Czerniakowa. Ząbki: Apostolicum Wydawnictwo Księży Pallotynów, 2004, s. 44. ISBN 83-7031-445-7.
↑ Aleksander Sławiński. Nikt nie czuje się winny za rozbiórkę przy Rozbrat. „Gazeta Stołeczna”, s. 2, 21 sierpnia 2023.