Pierwszą edycję mistrzostw rozegrano w 1953 roku. Początkowo o mistrzostwie decydował jeden wyścig. Do 1954 roku organizowano wyścigi w klasie Pobiedy i Moskwicza na odcinku trasy Minskoje szosse[1][1]. W 1955 roku zmieniono trasę na białoruską drogę zasławską o długości okrążenia 44,1 km[2], dodawano również nowe grupy, jak A, B, G i W[3].
W 1960 roku w znacznym stopniu zreorganizowano mistrzostwa. Wprowadzono wówczas klasyfikację Formuły 1, Formuły 3 i Formuły Junior. Ponadto po raz pierwszy mistrza wyłaniano na podstawie dwóch wyścigów. Odbyły się one na krótkich torach Niewskoje kolco i Pirita-Kose-Kloostrimetsa. Ponadto wprowadzono zakaz startów kierowcy wspólnie z mechanikiem[2]. W 1962 roku wprowadzono Formułę 2[4], w 1963 – Formuły 5[5], a w 1964 – Formuły 4[6]. W 1965 roku dla czołowych radzieckich zawodników ściągnięto z NRD Melkusy 64[7], które jednak pod koniec lat 60. zaczęły tracić do radzieckich samochodów marki Estonia[8]. W 1966 roku nastąpiło zredukowanie klas, zostawiając formuły: 1, 3 i 4 oraz grupę B[9]. Z kolei od 1969 roku o mistrzostwie samochodów turystycznych ponownie decydował jeden wyścig[10].
W 1971 roku nastąpiła stabilizacja mistrzostw ZSRR, co zostało osiągnięte poprzez utrzymywanie w kalendarzu trzech eliminacji oraz jasny podział na grupy[11]. W 1977 roku zlikwidowano Formułę 1 i 2, wprowadzono Formułę Easter oraz ustanowiono klasę IV mistrzostwami wieloetapowymi[12]. W 1980 roku w mistrzostwach zadebiutowała Estonia 21 – pierwszy socjalistyczny samochód wykorzystujący efekt przyziemny[13]. Następny rok był ostatnim sezonem mistrzostw Formuły 4[14]. W latach 1984–1986 Formuła Easter była podzielona na dwie klasy. Z kolei po 1987 roku zrezygnowano z organizacji Formuły 3, wprowadzając Formułę Mondial[15].
.jpg)