Wulkaniczna Korona Ziemi obejmuje siedem najwyższych wulkanów na każdym z siedmiu kontynentów - analogicznie do Korony Ziemi, w skład której wchodzą najwyższe szczyty każdego kontynentu. Dwa spośród szczytów wchodzących w skład Wulkanicznej Korony Ziemi, Kilimandżaro i Elbrus, znajdują się również na liście Korony Ziemi. W przypadku listy Bassa, na której Europę reprezentuje Mont Blanc, jest to tylko Kilimandżaro.

Ze względu na różne interpretacje granic kontynentów (geologiczne, geograficzne, geopolityczne) możliwe jest przyjęcie kilku definicji najwyższych szczytów na kontynentach oraz liczby kontynentów. Przyjęta tutaj liczba siedmiu kontynentów opiera się na modelu kontynentalnym stosowanym w Europie Zachodniej i Stanach Zjednoczonych.

Dodatkową trudnością w określeniu najwyższych szczytów wulkanicznych jest zdefiniowanie, czym dokładnie jest wulkan, oraz ile musi wynosić jego wysokość względna w stosunku do pobliskich, niewulkanicznych szczytów. Na potrzeby Wulkanicznej Korony Ziemi określono, że szczyty muszą być rzeczywistymi ośrodkami erupcyjnymi, a nie jedynie górami zbudowanymi z wulkanicznych skał, które zostały wypiętrzone w wyniku innych procesów geologicznych. Dodatkowo wymagany jest minimalny próg wybitności topograficznej wynoszący co najmniej 300 metrów.

W przypadku Afryki, Ameryki Północnej, Antarktydy oraz Australii i Oceanii nie ma poważnych sporów co do najwyższych wulkanów. Są to odpowiednio: Kilimandżaro, Pico de Orizaba, Mount Sidley oraz Mount Giluwe.

Powszechnie akceptowana geograficzna granica między Europą a Azją przebiega wzdłuż grzbietu gór Ural w środkowej Rosji oraz gór Kaukazu na południowej granicy Rosji. Ponieważ masywny, dwuwierzchołkowy stratowulkan Elbrus wznosi się na północ od tego grzbietu, jest on najwyższym szczytem Europy i zarazem najwyższym wulkanem tego kontynentu.

Więcej o przebiegu granicy między Europą i Azją w haśle: granica Europa-Azja.

Chociaż Aconcagua, najwyższy szczyt Ameryki Południowej ma pochodzenie wulkaniczne, jego obecna wysokość wynika z procesów geologicznych, a nie z aktywności wulkanicznej.^[1]. Z tego powodu Aconcagua nie jest uznawana za wulkan w ścisłym sensie, przynajmniej nie z pespektywy Wulkanicznej Korony Ziemi.

Z tego względu na liście jako reprezentant Ameryki Południowej ujęty jest Ojos del Salado.

Demawend o wysokości 5610 m n.p.m. to izolowany stratowulkan z ponad 4600 metrami wybitności topograficznej.

W Tybecie znanych jest kilkadziesiąt stożków piroklastycznych należących do Grupy Wulkanicznej Kunlun położonych na większych wysokościach niż szczyt Demawendu, jednak szczyty w tej grupie wulkanicznej nie są uważane za wulkaniczne góry, lecz za rodzaj stożków piroklastycznych, dodatkowo - o wybitności mniejszej niż 300 m.

Dwa spośród szczytów wchodzących w skład Wulkanicznej Korony Ziemi, znajdują się również na liście Korony Ziemi: Kilimandżaro i Elbrus. W przypadku listy Bassa, na której Europę reprezentuje Mont Blanc, jest to tylko Kilimandżaro.

Pierwszymi i jak dotąd jedynymi Polakami, którzy zdobyli Wulkaniczną Koronę Ziemi są Tomasz Bryl i Ryszard Jan Pawłowski.^[2]

• Korona Ziemi