W 1966 został absolwentem Wydziału Fizyki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu[1]. Na tej uczelni obronił pracę doktorską oraz uzyskał habilitację z zakresu nauk fizycznych[2], prowadził zajęcia do czasu zaprzestania pracy naukowej w 1990. W latach 80. działał w „Solidarności”. Pracował naukowo na uczelniach w Zurychu i Paryżu[3][4].
W latach 1990–1998 przez dwie kadencje sprawował urząd prezydenta Poznania. W 1990 wybrany został przewagą jednego głosu (jego kontrkandydatami byli Maciej Musiał, Jerzy Pomin i Andrzej Porawski)[5]. Współtworzył i objął stanowisko prezesa reaktywowanego Związku Miast Polskich. Przez trzy kadencje (1990–2002) zasiadał w poznańskiej radzie miasta, m.in. z ramienia Unii Wolności. W 2002 bez powodzenia ubiegał się o wybór na urząd prezydenta miasta w wyborach bezpośrednich (przegrał w drugiej turze z Ryszardem Grobelnym[6]). W latach 2000–2003 pełnił funkcję konsula generalnego RP w Paryżu.
W 1999, za wybitne zasługi w działalności publicznej i społecznej, został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[9]. W 2009, za wybitne zasługi dla samorządu terytorialnego i przemian demokratycznych w Polsce, za działalność państwową i publiczną, za osiągnięcia w pracy naukowej i dydaktycznej, nadano mu Krzyż Komandorski tego orderu[10].
↑ abcdEugenia R.E.R.DabertowaEugenia R.E.R., Wojciech Szczęsny Kaczmarek. Prezydent miasta Poznania czasów przełomu (1990–1998), „Kronika Miasta Poznania” (2), Poznań: Wydawnictwo Miejskie Posnania, 2016, s. 63–4, ISSN0137-3552.
↑AndrzejA.WituskiAndrzejA., DorotaD.Ronge-JuszczykDorotaD., Przecież to mój Poznań. Andrzej Wituski w rozmowie z Dorotą Ronge-Juszczyk, Poznań: Dom Wydawniczy „Rebis”, 2014, s. 194–195, ISBN 978-83-7818-643-4, OCLC903323433.
↑Pamięci prezydenta Kaczmarka, „POZnan* Informator Samorządowy Metropolii Poznań”, Poznań: Biuro Kształtowania Relacji Społecznych Urzędu Miasta Poznania, maj 2019, s. 3, ISSN2080-315X.
